Laos & Koh Phangan

De dag na de gibbon experience zijn we vanui Huay Xai met de slowboat richting Luang Prabang vertrokken. De boot doet er twee dagen over en zoals jullie waarschijnlijk verwachten gaat ie inderdaad erg 'slow'. De eerste dag zitten we ongeveer zes uurtjes op het water. Tegenover ons zit een Aziatisch gezin, waarvan de man een gitaar bij zich heeft. Na een paar uurtjes barst het gejengel los. We mogen lekker mee genieten, wat een geluk! De natuur in Laos is prachtig. Wanneer je de hele dag op de boot zit wordt het wel een beetje eentonig. Over de Mekong River varen we naar Pakbeng, een klein dorpje langs de rivier. In Pakbeng gaan we op zoek naar een slaapplaats. "Double room, hot shower, Wi-Fi". Oké, prima! In een bakkie worden we naar het guesthouse gebracht. Zoals bijna overal in Laos is de Wi-Fi uiteraard weer prut. Meer dan een berichtje sturen zit er niet in. Het koelt weer flink af, dus met de dikke trui en de lange broek aan gaan we op zoek naar een eettentje. We belanden bij een Indiesch restaurant en genieten van een een heerlijke maaltijd. Wanneer we aan het eten zijn horen we iemand achter ons vragen hoe laat de boot morgen naar Luang Prabang vertrekt. Meteen kijken zes andere mensen en wij om, om te horen wat het antwoord is. We beginnen allemaal kei hard te lachen, maar helaas weet niemand echt het antwoord. De ene zegt dat de boot om 08.00 uur vertrekt, de ander zegt 09.00 uur en weer een ander zegt 09.30 uur. Het is weer goed geregeld allemaal. In het guesthouse zeggen ze dat de boot om 09.00 uur vertrekt. Hier gaan we dan ook maar vanuit.

De volgende ochtend komen we om 08.30 uur bij de pier aan. "Luang Prabang?" "Yes, please." We zien dat één boot al helemaal vol geladen zit. De andere boot is nog half leeg. Natuurlijk komen er weer wat mensen te laat. Een paar minuten na negen vertrekt ook onze boot naar Luang Prabang. Helaas zit het Aziatische gezin in de andere boot. Hè, wat vinden we dat toch jammer. Het is goed koud op de boot. Het is bewolkt en de zon komt langzaam door. Ingepakt met mijn dikke vest en een sjaal om de kop varen we verder over de Mekong River. Het is weer een lange rit. We varen tussen de bergachtige natuur van Laos. Af en toe stoppen we langs de rivier om locals uit te laten stappen. In de verte, verscholen in de jungle, zie je dat er kleine hutjes staan. Hier leven deze mensen dus, enorm primitief. Totaal niet voor te stellen. Kleine kinderen zitten in het zand te spelen en komen vrolijk aangerend wanneer de boot arriveerd. De toeristen, inclusief wij, staan hier lekker asociaal foto's van te maken. Aan het eind van de middag komen we in Luang Prabang aan. Met de tuktuk taxi gaan we naar het centrum op zoek naar een slaapplaats. We hebben totaal geen idee waar we moeten zijn. Snel maar even een koffietentje opgezocht om Wi-Fi te scoren. Uiteindelijk vinden we een slaapplaats. Na een rondje over de nightmarket te hebben gelopen gaan we terug naar ons hostel.

De volgende dag gaan we Luang Prabang ontdekken. Het is een klein, oud, maar knus stadje. We bezoeken het Royal Palace, de tempel That Chomsi op een berg en de mooiste tempel van Laos, Wat Xieng Thong. We gaan op tijd slapen, want de volgende dag moeten we vroeg op staan. Om 05.45 uur staan we fris en fruitig langs ons bed om de straat op te gaan. Lange broek aan, dikke trui aan en sjaal om; ja het is koud buiten!! Om 06.00 uur gaan de monniken de straat op om eten te verzamelen. Deze krijgen zij als offering van de locals. Op de hoofdstraat staan de stoeltjes voor de toeristen al klaar en komen de vrouwtjes meteen naar ons toe gerend dat we eten voor de monniken moeten kopen. Maar no way, hier doen wij niet aan mee. We hadden begrepen dat de monniken het eten van de toeristen uiteindelijk weg gooien. Snel weg hier dus. We zijn de kleine zijstraatjes in gelopen om het toerisme te vermijden en het pure ritueel te kunnen zien. In de straatjes zitten enkele locals op leeftijd netjes klaar met hun potje met rijst. In de verte zien we de monniken zich verzamelen voor een tempel. Van een afstand blijven we wachten. De monniken vertrekken en lopen door de straten van de stad. Bij elke local lopen ze netjes in een rij langs. Elke monnik krijgt een handje vol met rijst in zijn potje geofferd. Zo lopen ze door alle straten van Luang Prabang en verzamelen ze hun voedsel voor deze dag bij elkaar. Een bijzonder ritueel en erg leuk om dit van dichtbij mee te mogen maken. We gaan terug naar ons hostel en pakken nog een uurtje slaap. Hierna gaan we met de tuktuk naar de watervallen. Samen met twee Koreaanse jongens (die enorm gek zijn op selfies met ons maken en in 5 weken de wereld rond reizen) en een echtpaar uit Zwitserland delen we de tuktuk. We komen uit bij een bijzonder mooie waterval met helder blauw water. We zijn er nog vroeg bij en kunnen dus nog mooi wat kiekjes nemen zonder dat er mensen op staan.

Wanneer we met de tuktuk terug gaan is het ontzettend warm en hebben we enorm zin in verkoeling. We vinden een chill zwembad waar we de rest van de middag door brengen. 's Avonds scoren we een lekkere curry en gaan we naar de welbekende 'utopia' bar. In eerste instantie lijkt hier 's avonds weinig te doen. Veel eettentjes sluiten op tijd en de nightmarket stopt er ook vroeg mee. We hadden echter gehoord over dé beroemde bar van Luang Prabang. Op weg naar de bar komen we veel gezelligheid tegen. Utopia is een relaxe bar aan de rivier, waar je lekker kunt chille. Je moet er vroeg bij zijn, want rond half 12 sluit de bar. Maaaaar.. de bowlingbaan is wel nog open. "Zullen we gaan bowlen?" "Ja, why not?!" We hebben geen idee waar we naar toe moeten dus we lopen maar een groepje mensen achterna. "Hey Nederlanders, gaan jullie met ons mee bowlen?" horen we opeens. Met team Holland in de tuktuk gaan we naar de bowlingbaan. Het blijkt toch wat verder weg te zijn dan verwacht. We worden gedropt bij een loods waar wat tuktuk's buiten staan. Haha, zou het hier zijn? We komen binnen en staan al bijna met twee voeten op de eerste bowlingbaan. We regelen een baan en het bowlen kan beginnen. Ohja, laten we nog maar even een fles wodka bestellen. Terwijl de wodka-7up wordt ingeschonken vliegen de eerste ballen over de baan. Haha, wat een idee om om half 1 's nachts nog te gaan bowlen. De prestaties worden er steeds beter op. Wanneer de eerste ronde er op zit hebben we de smaak zo te pakken dat we besluiten om nog een rondje te doen. Laat in de avond komen we thuis van een onvergetelijke avond Luang Prabang.

De volgende ochtend staan we om 09.00 uur met onze spullen op de stoep om opgehaald te worden. We gaan naar de volgende bestemming: Vang Vieng. Het is zo'n vijf uurtjes rijden met een minivan. Na lang wachten worden we eindelijk om 10.00 uur opgehaald om naar het busstation te gaan. Onze minivan zou om 10.00 uur vertrekken, als dat maar goed gaat... Uiteraard is het weer slecht geregeld allemaal maar we zijn onderweg naar Vang Vieng. Opgepropt in de minivan rijden we over het hobbelige wegdek. Af en toe flink uitkijken dat we niet het ravijn in donderen. Inmiddels ben ik toch al heel wat gewend, maar van dit reisje kreeg ik toch wel de kriebels. Wat mij betreft; aub nooit meer! Halverwege de middag komen we aan in Vang Vieng. Het is behoorlijk warm hier! Totaal niet meer gewend na die kou van de afgelopen dagen. Met een aantal mensen uit het hostel gaan we naar een enorm chille plek aan de rivier. Overal hangen hangmatten, er kan gezwommen worden en er liggen tubes in het water. Om je heen heb je uitzicht over de prachtige natuur van Vang Vieng, wat is het mooi hier. Ja heerlijk, dit bevalt me wel! Na een paar uurtjes in zo'n heerlijke hangmat gehangen te hebben gaan we terug naarhet hostel. Even douchen en dan de gezelligheid op zoeken. Na het eten bezoeken we de welbekende 'sakura' bar. Het is nog vroeg op de avond, maar de Koreanen zijn al druk om zich heen aan het springen. Wat een gekkehuis! Het eten en drinken is hier een stuk goedkoper dan in Luang Prabang, ook dit bevalt me wel. We scoren een sakura bar shirtje, leren veel nieuwe mensen kennen en hebben een top avond. Ook hier sluit de bar weer vroeg; 23.30 uur. Maaar.. er is nog altijd een bar langer open. Het feestje is dus nog niet afgelopen.

De volgende dag moeten we voor 10.00 uur opstaan om nog gratis ontbijt te kunnen scoren. Tsja, we blijven backpackers hè. Met een aantal mensen die we gisteren hebben leren kennen en een groep uit het hostel besluiten we om te gaan tuben. Hè wat, tuben? Met een rubberen band de rivier over gaan en bij verschillende bars stoppen om een drankje te nuttigen. Het is iets wat al jaren gedaan wordt in Vang Vieng en ook al een aantal keren goed mis is gegaan. Voldoende alcohol en een harde stroming kunnen voor fatale ongelukken zorgen. Inmiddels zijn er nog maar twee bars overgebleven van de vijftien. Het water staat ontzettend laag en de stroming is minimaal. Het is allemaal niet meer zo spannend dus, maar we hebben wel een ontzettend leuke dag gehad! Met een bucket in de hand in een band op het water dobberen en veel mensen ontmoeten. De meest vreemde gesprekken met random mensen hebben, ja we hebben goed gelachen. 's Avonds in de sakura bar lijkt het dan ook dat we iedereen in de bar kennen. Het was een top dag!

De volgende dag gaan Josien en ik met twee andere Nederlandse meiden de omgeving verkennen. We hadden het idee om twee scooters te huren en rond te gaan touren. Wanneer we door het stadje aan het lopen, komen we er achter dat je ook een quad kan huren. Hmm.. dit is ook best vet. Bij het verhuurbedrijf vinden ze het toch niet zo'n strak plan als we met zijn tweeën op één quad zouden gaan. Ze zijn bang dat we het bergachtige gedeelte niet over zouden komen. Ach joh, we zijn maar dames en hartstikke licht. We gaan op zoek naar een andere tent en anders wordt het toch maar een scooter huren. Om de hoek vinden we een verhuurbedrijf waarvan de quads een stuk krakkemikkiger er uit zien, maar waar ze wel akkoord gaan met ons plan. Op de quad gaan we richting de Blue Lagoon. We rijden weg en verbazen ons hoe akelig langzaam deze dingen gaan. Nee.. Dit meen je niet?! Wordt dit het tempo van de dag? Op een slakkentempo rijden we door Vang Vieng. Wanneer ik op een gegeven moment de quad weer in de vooruit zet lijkt ie ietsiepietsie harder te gaan. Om Vang Vieng uit te komen moeten we de rivier over. In Laos is alles nog best primitief en heerlijk Aziatisch, dus ook de brug om de rivier over te komen. Het is een houten brug (nog net niet gemaakt van bamboe) die aan de zijkanten bijna volledig open is. Wanneer je een beetje te veel naar links gaat lig je in het water. De brug is niet meteen gemaakt om met een quad over te rijden, maar hè laten we het toch even doen. Je ziet meteen dat ik erg goed in auto rijden ben, want we komen veilig met quad en al aan de overkant van de rivier. We rijden vrolijk verder en genieten van de prachtige omgeving. Wat is Laos toch mooi! Dan staat er plotseling een leuke uitdaging voor de neus; we mogen een berg op rijden. Kunnen we meteen testen of deze quads hiervoor gemaakt zijn. Met een goede aanloop (in de hoop dat dit werkt) rij ik de berg, maar helaas.. Halverwege blijven we hangen en begint de quad tegen te sputteren. Shit.. wat moet ik doen? Wanneer ik gas blijf geven komt er rook uit de motor, de rem los laten lijkt ook geen optie. Aaaaah.. Redelijk in paniek! Op dat moment komt er een local langs. Zal deze vriendelijke man onze redder zijn? Hij legt vier stenen achter de wielen en geeft mij de opdracht om gas te geven. De rest gaat de quad duwen en ja hoor! We komen vooruit! Hehe, we zijn boven. Als we deze heuvel al niet op komen ben ik benieuwd wat ons de rest van de dag nog wachten te staat. We rijden op ons dooie gemak naar de Blue Lagoon. Zelfs scootertjes halen ons in. De blue lagoon is helaas niet zo mooi als we verwacht hadden. Eigenlijk stelt het weinig voor. Een klein meertje waar wat mensen aan het zwemmen zijn and that's it. We chillen op het gras en zoeken de verkoeling op in he water. Hierna doen we nog een bezoekje aan de caves. Leuk, maar wat mij betreft ook niet erg bijzonder. Wanneer we bij de Blue Lagoon weg willen gaan zien we dat bij één van onze quads de schakelaar ontbreekt.. Shit. Gejat? Zijn we gescamd? Gelukkig staat ie nog in zijn vooruit dus kan er gewoon mee terug gereden worden. Alleen achteruit rijden gaat dus niet. We rijden terug richting het stadje. Onderweg scoren we nog een lekkere rijstmaaltijd en zien we van dichtbij dat onze quads bijna plat gewalst worden, oefff.. Dat scheelt maar net! Bij terugkomst parkeren we de kapotte quad tactisch voor het verhuurbedrijf. Oké, paspoort (deposit) terug scoren en zo snel mogelijk weg hier! We lachen vriendelijk naar het personeel, ik krijg mijn paspoort terug en we komen zonder problemen weg bij het verhuurbedrijf. Yes, happy! We gaan nog even chillen in de hangmatten aan de rivier en genieten van de zonsondergang. Hierna gaan we terug naar het hostel, even lekker douchen, wat eten en weer rechtstreeks door naar de sakurabar. Helaas missen we de happy hour, wat betekent gratis wodka-mix van 20.00 uur tot 21.00 uur. We meeten onze bowlvrienden van Luang Prabang en drinken een drankje met team Holland.

De volgende dag gaan Josien en ik met de bus verder naar Vientiane. Na een helse rit inclusief een hoofdwond komen we aan in Vientiane. Inmiddels veel gewend, maar de bus in Laos is toch echt geen succes. We scoren een hostel, moeten weer even wennen aan de enorme warmte en doen rustig aan. Uiteindelijk zien we niks van de stad, maaaar.. We hadden van eigenlijk iedereen die er geweest was, begrepen dat het niet de moeite waard is. Dus spijt dat we het hebben over geslagen? Nee hoor.

De volgende dag vliegen we van Vientiane naar Koh Samui (eiland in zuid-thailand). Helaas is een rechtstreekse vlucht niet mogelijk dus hebben we een overstap in Bangkok. We lopen er als zombies bij, totaal vermoeid met chronisch slaaptekort. Die feestjes in Laos hakken er behoorlijk in. Het plan was om een nacht op Koh Samui te blijven en dan door te gaan naar Koh Tao. Aangekomen in Koh Samui krijgen we een impulsieve ingeving; laten we vandaag nog de boot naar Koh Phangan nemen. Maar we hebben geen hostel geboekt en de fullmoon komt er aan. Tsja.. een risico, maar Just do it! Het eerste beste hostel dat we tegen komen ziet er gezellig uit. We onderhandelen over de prijs en besluiten tot na de fullmoon te blijven. Na het eten gaan we 'even' een kijkje nemen bij de feestjes op het strand. "Ik weet niet of ik het lang vol houdt, ben kapot moe", "we zien wel toch?!". En ja hoor, voordat we het in de gaten hebben is het 5 uur 's nachts voordat we terug zijn bij het hostel. We hebben vrienden gemaakt uit Chili, Israël en Argentinië. Nederlanders? Deze zijn eindelijk een keer nergens te bekennen. Ondanks dat ik mijn teen kei hard gestoten heb, was het een top begin van de tijd op Koh Phangan. Wauw, wat zijn de feestjes heerlijk hier. Crazy people everywhere, I like it!

De rest van de dagen zien er niet veel anders uit. We brakken eerst heerlijk uit, gaan naar het strand, lopen terug langs de 7eleven, scoren chips en cola, gaan chille bij het hostel, maken nieuwe matties, we drinken uit buckets en gaan naar de leukste strandfeestjes. Yes, Koh Phangan: I Love You!! De dag van de fullmoon huren we met twee vrienden twee scooters en gaan we met zijn vieren het eiland rond touren. In Azië kom je op iedere hoek van de straat mensen tegen met grote schaafwonden op de benen en verband om. Ja, echt iedereen dondert hier van de scooter. Ik vraag me vaak af wat mensen allemaal uitvreten op dat ding, want ik heb vijf weken zonder enige problemen op een scooter in Indonesië rond gereden. Maar ook nu weer, de hosteleigenaar raadt ons af om een scooter te huren. Je wordt bang van de kostenlijst wanneer er schadecaan de brommer is. Desondanks; Just do it. De andere twee hebben lange tijd in Ho Chi Minh gewoond en zijn ervaren scooterrijders. We beginnen aan de trip en komen er al snel achter dat het akelig heuvellig is. Wanneer je het bordje met 20% helling ziet staan slik je toch even, maar ook nu: Just do it! We verkennen het eiland en wat is het prachtig hier! Het eiland heeft zo veel meer te bieden dan alleen non-stop partyen. We komen uit bij een mooi viewpoint en hebben uitzicht over de dicht gegroeide jungle en een helder blauwe zee. We rijden door naar een mooi strand waar we even gaan chille en in slaap vallen (verrassend). Wanneer de zon langzaam onder gaat worden we wakker. We besluiten om tot na de zonsondergang te blijven en dan terug naar huis te rijden. We laten de andere twee rijden, Josien en ik springen achterop. Vroeeem.. we crossen over het eiland en zijn binnen no time weer terug bij het hostel. Wat een heerlijke dag! In het centrum en bij ons hostel is het al een gekkenhuis. Vanavond is het volle maan en dat wordt dus groots gevierd; de welbekende fullmoonparty. Iedereen loopt rond in neon kleding en zit onder de neon verf. Wij scoren snel een douche en gaan ons dan ook vol schminken. Alvast een voorproefje op de vastelaovend! Het is een groot gekkenhuis op het eiland. Wanneer wij naar het strand lopen voor het feestje zien we al twee mensen afgevoerd worden. Oei.. Als dat maar goed gaat. Het wordt, net als de andere dagen, een top feestje!! We zien de zon opkomen en dansen tot laat in de morgen op het strand, heerlijk. Nog even twee uurtjes slaap pakken voordat we weer op mogen staan. Pfff.. Gekkenwerk! Niet te doen dit, maar oké; we moeten vandaag toch door naar Koh Tao.

Koh Tao was helaas maar van korte duur. Het is plotseling slecht weer geworden. We hangen de hele dag in een koffietentje en zijn onze tijd uit aan het zitten. Boven de golf van Thailand hangt een grote storm wat er voor zorgt dat veel ferry's gecanceld zijn. Hmm shit.. Donderdag gaat onze vlucht vanuit Bangkok. We komen er achter dat er nog maar twee ferry's per dag naar het vastenland gaan en dat ze een andere route nemen en er dus langer over doen. We wijzigen onze plannen en boeken voor de volgende dag de ferry en de bus naar Bangkok. Of ie daadwerkelijk gaat, weet niemand zeker. Afwachten dus...

De volgende dag komen we bij de pier aan, gelukkig de ferry vertrekt gewoon. De boot is aan gekomen en we zien veel mensen lijkbleek de pier op lopen. Oeef.. Als dat maar goed gaat zometeen. Gelukkig zijn we niet op stap geweest gisteren. Twee uur later als gepland vertrekt de ferry eindelijk. Het eerst stuk is zeer misselijkmakend. Het personeel deelt zakjes uit. Bij elk vol zakje krijg je een gratis happy meal, grapje. In plaats van meteen naar het vaste land te gaan, gaan we eerst naar Koh Phangan en Koh Samui en gaan we dan naar het vaste land. Vijf uur later vertrekken we met de bus naar Bangkok en mogen we nog 500 km af leggen. Uiteindelijk doen we er 16 uur over om vanuit Koh Tao in Bangkok te komen.

De laatste dag in Bangkok gaan we nog even de laatste dingen shoppen en bereiden we ons voor op het vertrek terug naar Nederland. Pff.. De tijd is zo snel gegaan. Voor mijn gevoel ben ik pas een paar weken weg van huis. Nederland missen? Nee eigenlijk totaal niet. Elke dag maak ik zo veel bijzondere dingen mee, dan lijken de dingen van thuis niet meer zo boeiend. De laatste avond in Bangkok drinken we de laatste Chang biertjes, chille we met een tuktuk en hebben we nog goed gelachen. Dan is het zo ver.. Tijd om naar het vliegveld te gaan, tijd om naar huis te gaan...Bye bye, Zuid-Oost Azië!

En nu terug in Nederland begint het verwerken van alle bijzondere ervaringen die ik de afgelopen vier maanden heb mogen beleven. Waarschijnlijk pas over een paar maanden realiseer ik me wat voor bijzondere ervaring ik heb op gedaan. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze kans heb mogen aangrijpen en dat de dingen zo gelopen zijn. De reis waar ik twee jaar alleen maar van kon dromen is in werkelijkheid nog veel mooier geworden. Vier maanden geleden vertrok ik vol met zenuwen met alleen maar mijn backpack naar de andere kant van de wereld. Niet weten wat me te wachten stond begon ik aan deze trip en durfde ik het avontuur aan te gaan. Al snel voelde ik me helemaal thuis en kon ik genieten van alle momenten. Je leert te dealen met de middelen die je hebt en komt er achter dat je maar weinig nodig hebt. Doordat je maar zo weinig middelen hebt ga je de kleine dingen die je tegen komt meer waarderen in het leven. Ik heb veel mensen gezien die in ontzettende armoede leven. Vol bewondering heb ik ervaren hoe vriendelijk en gastvrij deze mensen zijn. Met een grote glimlach op hun gezicht staren ze naar mijn blonde koppie, terwijl ze kei hard aan het werken zijn voor een dagloon van rond de 3 euro. Hoe deze mensen leven, met vaak een kleiner rijkdom dan wij Nederlanders, is bewonderingswaardig. Hoe gelukkig je kunt zijn met weinig, bewijzen zij. Van drie keer per dag rijst tot aan gefrituurde spin; ik heb kennis gemaakt met (voor mij) de meest vreemde eetgewoontes. Ik heb backpackers van over de hele wereld ontmoet, ieder met zijn eigen verhaal en zijn eigen reden om te gaan reizen. Ik heb de meest toffe feestjes mogen mee maken en de meest spontane acties ervaren. Niks moet, alles mag; Ik hou er van.

Ik besef ik me nu nog beter hoe goed wij het in Nederland hebben en hoe blij we mogen zijn in wat voor veilige omgeving we mogen opgroeien. Geniet van de kleine dingen, waardeer de kleine dingen en zet de belevenis om in een betekenis voor jou. Enjoy life!

Lieve allemaal, bedankt voor alle spontane en enthousiaste berichtjes die ik tijdens mijn reis van jullie ontvangen heb. Het is fijn om te weten dat iedereen zo ontzettend mee leeft en dat ik jullie heb mogen laten mee genieten van mijn fantastisch avontuur!

Noord-Thailand & The Gibbon Experience

Nieuwjaar vieren in Bangkok, het feestje waar we al heel lang naar uit keken. 's Middags zagen we dat er extra beveiliging was in gezet en dat ze bij Khao San Road aan paspoort controles deden. Met een zomerjurkje aan en een kopie van ons paspoort liepen we richting Khao San Road. Op een gegeven moment liepen we, zonder dat we het door hadden, langs een enorme rij. Plotseling merkt Ellen het op en zegt "uhh dames, volgens mij is dit de rij voor de paspoortcontrole van Khao San Road?!". Uhh.. Ja het lijkt er inderdaad op. "Zullen we de shortcut proberen?" We weten nog een klein weggetje om uiteindelijk ook op Khao San Road te komen. We nemen deze en route en verbazingwekkend genoeg zien we dat via deze weg geen controle plaats vindt. Echt goede beveiliging hier in Bangkok! Op Khao San Road zit de sfeer er al goed in. Bij alle bars staat de muziek aan en aan het einde van de straat is een groot podium. Op straat verkopen ze overal 0,67L flessen (ja, glas op straat en in zo'n menigte is hier gewoon toegestaan) bier, buckets, gefrituurde insecten en gekke nieuwjaar items. We blijven hangen bij een gezellige bar. Met de flessen bier en de buckets in de hand dansen we op straat en knallen we het nieuwe jaar in. Midden op straat tussen alle mensen en tussen de huizen in wordt vuurwerk afgestoken. De security werkt hier zelf aan mee; ja, daadwerkelijk alles kan in Bangkok.

Wanneer we de volgende ochtend met een goede kater wakker worden weten we zeker dat het een fantastisch feestje was. Jammer genoeg is 1 januari ook de dag dat Ellen terug naar Nederland vliegt. Ik heb mijn halve backpack leeg gemaakt en aan Ellen mee naar huis gegeven. Wonder boven wonder past het ook nog allemaal in haar tas. Yes, nu heb ik lekker meer plaats om te shoppen aan het eind van de reis :-). Helaas is het dan zover, Ellen vertrekt en Josien en ik blijven in Bangkok. Best even vreemd om na 7 weken samen reizen afscheid te nemen!! Samen hebben we heel wat bijzondere avonturen beleefd. Voor mij voelt het nu ook wel heel definitief, het laatste deel van mijn avontuur is begonnen.

De volgende dag vertrekken Josien en ik met de bus naar het noorden van Thailand, Chiang Mai. We verblijven een stukje buiten Chiang Mai op een prachtige locatie. We hebben een eigen bungalow (ook best wel eens fijn) en een heerlijk zwembad. Door de eigenaar worden we uitgenodigd om de volgende dag mee te gaan mountainbike. Het was een pittig parcour met heel wat heuvels, maar hij verwacht dat we het wel aan kunnen. Dus de volgende ochtend staan we om 09.00 uur paraat om mee te gaan. Oeff.. sommige zien er wel heel sportief uit.. komen wij aan met een spijkerbroekje en topje. Tsja.. op dit soort sportieve activiteiten hebben we niet echt gerekend. Maar.. we gaan ons er maar gewoon aan wagen. Ze hebben prima mountainbikes tot hun beschikking. Het eerste deel van de tocht was gewoon op de weg. Na een tijdje gaan we off road en begint het al wat pittiger te worden. Josien en ik rijden braaf vooraan achter de gids aan. Hà, die sportieve kleding wil toch nog niet zo veel zeggen. De gids vertelt ons dat er later deze tocht nog een klim van 8 procent zou komen. Op een gegeven moment zien we een enorm steile helling in beeld komen. "Zou dit hem zijn?" Snel terug schakelen, verstand op 0 en fietsen maar. Er lijkt geen einde aan deze klim te komen. Kom op.. Nog ff door gaan! Helaas laat ons lichaam ons in de steek en moeten we afstappen. Met de fiets aan de hand lopen we naar boven. Haha wat een afgang... Gelukkig komt de meerderheid van de groep ook niet tot boven gefietst. We maken de route af en fietsen terug naar het guesthouse. In het guesthouse staat macaroni en spaghetti klaar voor lunch. We schuiven aan. Voor het eerst in maanden tijd weer pasta eten, heerlijk! Na de lunch verplaatsen we ons naar het zwembad en gaan we lekker chillen. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk weer om in de zon te bakken. Pff toch best vermoeiend dat mountainbike (niks gewend hè).

De volgende dag verlaten voor een paar dagen Chiang Mai en gaan we met een minivan naar Pai. De rit er naar toe is al avontuurlijk. Het wegdek is flink kapot, waardoor we goed door elkaar geschud worden. Pai is een klein bergdorpje zo'n vier uurtjes van Chiang Mai vandaan. Er heerst een heerlijke hippiesfeer. We slapen een stukje buiten het centrum op een toffe locatie. Het hostel heeft verschillende kleine hutjes waar je met maximaal zes personen in kunt slapen. De hutjes hebben een rieten dak en je voelt de wind er doorheen komen. Eigenlijk slapen we dus bijna buiten. In Pai koelt het 's avonds sowieso al meer af dan in Chiang Mai. 's Avonds gaan we het centrum in. Brr.. dat zal wel koud worden vannacht?! We drinken een biertje en een wijntje en hebben eigenlijk weinig trek in eten. Natuurlijk moeten wel wat eten. We bezoeken de nightmarket en zien wat lekkers te eten. Waar kunnen we dit opeten? Naast het eetkraampje is een klein restaurantje. We zien dat twee mensen daar ook eten van de nightmarket hebben genuttigd. Ze wijzen ons dat we aan het tafeltje naast hen kunnen gaan zitten om ons eten op te eten. Maar er staat een bordje met "no food, no drink from outside"? De mannen geven aan dat dit geen probleem is, dus wij besluiten om daar te gaan zitten en bestellen een biertje. Het meisje van de bar brengt ons de biertjes, waarna ze in het Thais naar een andere man begint te mopperen. Al gauw komen we er achter dat ze totaal niet blij met ons is, omdat we eten van de nightmarket in haar restaurant aan het nuttigen zijn. De mannen zeggen nog steeds dat het geen probleem is en wij liggen dubbel van het lachen. Wanneer we ons eten op hebben nemen we de biertjes mee en lopen we nog een rondje over de nightmarket. Met bier op straat lopen? Ja hoor, geen probleem.

De volgende dag huren we een scooter en gaan we de omgeving van Pai verkennen. Vanuit het verhuurbedrijf krijgen we een kaart waar twee routes opstaan. We wijken iets van de route af en rijden door kleine dorpjes. De hellingen zijn flink steil, als die scooter dat maar trekt?! We volgen het bordje 'view point'. De weg blijft maar omhoog gaan en er lijkt geen einde aan te komen. Omhoog gaan is nog niet zo eng, maar we moeten straks natuurlijk ook weer zo steil terug naar beneden... Uiteindelijk bereiken we de top en komen we uit bij een mooi uitzicht over de bergachtige omgeving van Pai. Na een drankje stappen we weer op de scooter en gaan we aan de terugrit beginnen. Het eerste stuk naar beneden is al ontzettend steil, als dit maar goed gaat..! We gaan nog naar een waterval en rijden daarna terug naar de originele route. We maken de route af en zijn aan het eind van de dag weer terug bij ons hostel.

De volgende dag gaan we met de minivan terug naar Chiang Mai. Dit keer verblijven we in het centrum. We bezoeken verschillende tempels en verkennen de stad. De stad is veel groter dan ik in eerste instantie gedacht had. 's Avonds bezoeken we wederom de nightmarket. Helaas blijft ons regelmatig wat leuks aan de handen plakken. Gelukkig hebben we nog voldoende ruimte in de tas. Deze avond eten we op een soort foodfestival waar je verschillende soorten eten kunt krijgen. Overal staan kraampjes waar je eten en drinken kunt kopen, van Westers tot Aziatisch eten. In het midden staan verschillende soorten kleine tafeltjes en stoelen; van bioscoopstoelen tot tafeltjes met een hooiberg als stoel. Er wordt live muziek gemaakt (helaas niet altijd even zuiver) en er heerst een gezellige sfeer.

Nadat we de volgende dag verschillende tempels bezocht hebben en flink cultuur hebben gesnoven gaan we aan het eind van de dag met de tuktuk naar de cooking class. Je zou zeggen dat in de tuktuk maar maximaal plaats is voor twee personen, maar wanneer de chauffeur ook nog bij een ander guesthouse stopt om mensen op te halen wordt het wel erg leuk. Er komt een ouder echtpaar naar buiten gelopen. De chauffeur geeft aan dat de mevrouw gezellig bij ons achterin mag kruipen en dat de man op het trapje naast hem mag zitten. Het gezicht van de mevrouw staat al op ontploffen toen ze naar buiten liep, maar nu kijkt ze helemaal niet meer vrolijk. De man geeft aan hier niet mee te dealen en zegt tegen de chauffeur dat hij maar wat anders regelt. Dus hup, de chauffeur crosst met ons in de tuktuk door de kleine straatjes naar de hoofdstraat en stopt daar. Wat gaat er gebeuren? Hij loopt de straat op en probeert een andere tuktuk aan te houden. De eerst volgende lege tuktuk stopt en de man begint in het Thais uit te leggen dat hij zijn hulp nodig heeft. We crossen terug naar het echtpaar en het echtpaar wordt met de andere tuktuk naar de cookingclass gebracht. Stiekem had ik het wel grappig gevonden om met vier mensen in zo'n tuktuk te gaan, maar eigenlijk was dit wel beter. Veel te laat komen we aan bij de cookingclass. De rest staat al op ons te wachten en iemand van de organisatie begint tegen onze tuktukdriver te mopperen. Toen ze later hoorde dat de chauffeur vier mensen in zijn tuktuk mee wilde nemen was het helemaal feest. We gaan naar de markt en krijgen uitleg over de verschillende soorten groenten en kruiden die veel toegepast worden in de Thaise gerechten. Hierna gaan we naar de cookingclass en gaat het echte werk beginnen. We mogen allemaal vijf verschillende gerechten uit kiezen die we zelf gaan bereiden. Namelijk soep, noodels, curry paste en dessert. Verbazingwekkend kijk ik toe hoeveel olie, suiker en pepers er in de gerechten gebruikt worden. Na afloop krijgen we de recepten mee naar huis en kan ik dus in Nederland weer snel aan de slag. Dat Thaise eten bevalt me wel, zolang het maar niet al te spicy is.

De volgende dag brengen we een bezoek aan Eddy's olifantencenter. We worden op gehaald waarna het nog een eindje rijden is. Eddy zelf rijdt het busje en verzorgt ook de tour bij de olifanten. Bij aankomst leren we eerst wat commando's: 'meeeeeelong', 'sammmmzung'. Daarna mogen we de olifanten voeren; 30 bananen in een keer. De olifanten eten 300 kg per dag aan voedsel; van bananen tot aan rietsuiker en maïs. Hiervan poepen ze 50 kg per dag weer uit. Ze kunnen wel 100 jaar oud worden. De jongste olifant die Eddy momenteel heeft is 2,5 jaar oud en de oudste olifant is 60 jaar oud. Na de lunch is het tijd om op de olifant te gaan rijden. We krijgen allemaal een tros bananen om aan de olifanten te voeren. We zien meteen dat één olifant er enorm boven uit steekt. En ja hoor.. Josien en ik hebben natuurlijk weer geluk, wij krijgen deze mega grote olifant. Wauw, wat een beest! Eddy duwt mij naar die olifant toe en geeft aan dat ik de bananen moet geven. "Allemaal tegenlijk?" "Ja hoor, de hele tros". Ik geef de hele tros bananen en klim snel op zijn rug. Vervolgens geeft Josien ook een hele tros bananen aan deze olifant en klimt ook snel op zijn rug. In twee minuten tijd heeft dat beest minimaal 30 bananen naar binnen gewerkt, bizar. De mahout roept 'meeeeelong' en de olifant begint richting de jungle te lopen. "Aaah.. wat zitten we hoog!!". De olifant luistert braaf naar de commando's van de mahout. Plotseling begint de olifant te rennen, want een andere olifant (Jenny) wil hem in gaan halen. Jenny is een heel stuk kleiner, maar loopt ontzettend snel. De mahout roept verschillende commando's naar onze olifant, maar hij luistert totaal niet. "Aaah, stop met rennen, dit is eng!". De olifant stopt met rennen, maar in plaats van gewoon door te lopen gaat hij eten. Hij duwt zijn slurf de struiken in en probeert takken uit te trekken. De mahout blijft 'meeeelong' roepen, maar de olifant blijft doen waar hij zin in heeft: eten. Een stukje verderop staat een grote kar geladen met bamboe. De olifant loopt er langs en ja hoor.. Met zijn slurf pakt hij een grote hoeveelheid bamboe uit de kar. De helft valt natuurlijk op de grond, maar hij heeft wel weer wat eten te pakken. Wij liggen natuurlijk dubbel van het lachen, gek beest. De mahout geeft mij een grote bak vol met bananen, rietsuiker en maïs om deze vanuit boven op de olifant aan hem te voeren. De mahout geeft een commando, de olifant brengt zijn slurf omhoog en ik mag hem eten in de slurf leggen. Voordat ik het in de gaten heb is de slurf weer boven en zit ik helemaal vol met het speeksel van de olifant. Mijn shirt, mijn armen en zelfs mijn gezicht zit onder. Ieeeeh.. dit is vies! De slurf blijft omhoog komen en ik zit ondertussen volledig onder met speeksel. Ik ben dan ook erg blij wanneer het voedsel op is. De olifant loopt verder richting het water. In het water hebben we de olifant gewassen en hebben zij ons goed nat gemaakt. Top dag!

De volgende dag verlaten we Thailand en gaan we de grens over naar Laos. Onderweg maken we een tussenstop bij de witte tempel in Chiang Rai. We nemen een foto en scoren wat eten om onze reis te vervolgen. Voordat we de grens over gaan worden we gedropt bij een guesthouse. We krijgen wat papieren om vervolgens afgezet te worden bij de grens. De grensovergang gaat redelijk makkelijk. Yes, weer een mooi plakaat in ons paspoort. Wanneer we Laos binnen zijn staat er een busje, waarvan we dachten dat ons naar het plaatsje 'Huay Xai' zou brengen. De chauffeur van het busje geeft echter in zeer gebrekkig Engels aan dat wij hier moeten wachten en dat hij naar het busstation rijdt. Oké, dan wachten we maar. Even later zegt iemand anders dat we toch met het busje mee moeten. Wat is het nu? Wij begrijpen er helemaal niks meer van en helaas kan niemand ons echt verder helpen. Niemand spreekt Engels. We vertrouwen er maar op en gaan met het busje weg. We worden bij het busstation gedropt. De rest van de mensen stapt ook uit, want zij nemen de nachtbus naar Luang Prabang. Maar daar moeten wij niet naar toe. Het is inmiddels donker aan het worden en we hebben alleen wat Thaise Bath op zak. Het pinnen in Laos wil tot nu toe nog niet echt lukken, maar gelukkig staat bij het busstation nog een ATM die we kunnen proberen. Uiteindelijk lukt het toch om wat geld te pinnen. We scoren wat eten en wachten tot we opgehaald worden. Of we daadwerkelijk opgehaald worden vragen we ons nog sterk af, maar we zullen het zien. Wij hebben nu cash geld, ons kan niet veel gebeuren. Niet veel later komt er een busje voor gereden. Hè, het is die zelfde man. "To Huay Xai" zegt ie. Jaaa! We worden toch gebracht. In Huay Xai gaan we op zoek naar een slaapplaats. Een mevrouw komt al naar ons toe gerend en geeft aan dat ze een kamer beschikbaar heeft. "Dorm or double room?". "Doesn't matter". We vragen of we de kamer mogen zien. Dit is geen probleem. We lopen door een gang en komen in de tuin uit. Het ziet er nogal krakkemikkig uit. We lopen naar boven en de mevrouw laat ons de dorm kamer zien. We zien een kamer vol met matrassen op de grond en een badkamer die half uit elkaar valt. Josien en ik kijken elkaar ietwat verschrikt aan; "uhh.. zullen we toch maar even verder kijken?!". We zijn het er snel over eens en geven aan de mevrouw aan dat we toch even verder gaan kijken. De mevrouw is duidelijk beledigd en wordt opeens een heel stuk minder vriendelijk. Oké, snel wegwezen hier. Op straat zien we nog meer toeristen en we vragen of zij een goed guesthouse weten. We worden door verwezen naar een guesthouse een stukje verderop. De mevrouw komt al naar buiten gerend en geeft aan dat ze nog een double room voor 80.000 kip (€9,00) vrij heeft. We vragen wederom of we de kamer eerst mogen checken. We komen uit bij een kamer met twee heerlijke schone bedjes en een prima badkamer. De keuze is dan ook snel gemaakt, wij slapen hier vanavond! Met de dikke trui en de lange broek aan gaan we op zoek naar een eettentje. We eten spaghetti Aziatische stijl; met sweet-sour saus en zonder groente (wat te verwachten was) en drinken een biertje. Na het eten lopen we terug naar het guesthouse om ons bed op te gaan zoeken. We komen langs een lokale shop waar het erg gezellig klinkt. Met een biertje in de hand zit een groep locals muziek te maken. Ik roep naar de mannen dat Josien goed kan zingen (haha). Voordat we het in de gaten hebben worden er twee krukjes aangeschoven en zitten we gezellig een biertje mee te drinken. Een jongen spreekt wat Engels en vertelt ons dat ze de verjaardag van zijn dochter van 5 aan het vieren zijn. We leren hoe we in het Laotiaans moeten proosten en wij leren hen wat Nederlandse woorden. Blijkbaar vinden ze het erg gezellig met ons, want ze blijven het bier maar bij schenken. Rond half 12 lopen we toch maar eens terug naar ons guesthouse. Het was een erg gezellige avond!

De volgende ochtend staan we om 08.00 uur met onze spullen bij de office van 'the Gibbon experience'. We gaan twee dagen ziplinen door de jungle van Laos en slapen in een boomhut midden in de jungle. Voordat we van start gaan moeten we eerst nog tekenen dat we zelf verantwoordelijk zijn voor o.a. een dwarslaesie en emotionele schade. Oeef.. waar gaan we aan beginnen?! Er zijn in totaal 21 mensen die de twee daagse trekking doen. Hiervan zijn we met 8 Nederlanders. Ja ja.. Ons kleine kikkerlandje is weer goed vertegenwoordigd. Het is bizar hoeveel Nederlanders ik inmiddels al ben tegen gekomen tijdens mijn reis. We moeten eerst nog een flink stuk rijden voordat we aan de trekking gaan beginnen. Met het teugje aan (om je aan de zipline vast te maken) en de rugzak om beginnen we aan de trekking. We krijgen uitleg hoe het ziplinen te werk gaat en wat we moeten doen. De eerste zipline is dichtbij en is maar een korte. Na deze zipline beginnen we aan de flinke hike van twee uur door de jungle. Na even goed afzien komen we boven aan en is het tijd voor het echte werk. Spannend! Zal het eng zijn? Dan is het mijn beurt. Zit alles goed vast? Check, check, dubbelcheck: Ja! Lets go!! Ik laat me volledig over aan de zipline en vlieg door de jungle van Laos. Waaaaah, dit is tof!! De eerste zipline was al ontzettend cool, maar toen kwam de tweede.. Wauw! Wat een prachtig uitzicht en op wat voor bizarre hoogte vlieg je door de jungle. Het ultieme gevoel van vrijheid! De ziplines hebben gemiddeld een afstand van ongeveer 400 m. De langste zipline is zelfs rond de 560 meter! Twee dagen lang ziplinen en hiken we door de jungle van Laos. We overnachten in een waanzinnig mooie boomhut op zo'n 40 meter boven de grond. Een boomhut zoals in de dromen van ieder kind, prachtig gemaakt! Onze boomhut had drie etages. Op de eerste etage kom je met de zipline de boomhut binnen en is de badkamer. In de badkamer heb je volledig uitzicht over de jungle. Dus stel je eens voor als je daar staat te douchen. Wanneer je naar beneden kijkt zie je tussen de houtspleten door de jungle onder je voeten. Aaah.. dat is inderdaad een beetje eng. Geen spullen laten vallen dus. Een top ervaring rijker!!

Het einde van de reis komt nu wel akelig dichtbij. Morgen vliegen we naar Koh Samui, het zuiden van Thailand. Last minute hebben we besloten om toch nog wat meer van Laos mee te pakken en dus per vliegtuig naar Thailand te gaan. Ik ben ontzettend blij dat we deze keuze gemaakt hebben, want wat een prachtig land is Laos. Het is een stuk minder ontwikkeld als Vietnam en Thailand en lijkt wat dat betreft wat meer op Cambodja. De natuur is prachtig hier! Als ik straks heerlijk op het strand in Thailand aan het chillen ben, heb ik hopelijk weer wat meer tijd om jullie van de avonturen van Laos op de hoogte te brengen.

Aaaah.. Tot volgende week....!

Mingalaba Myanmar

Myanmar, het land waar ik deze reis misschien nog wel het meeste naar uit keek. Heel bewust heb ik er voor gekozen om nu een bezoekje aan dit land te brengen. Het land is pas sinds een paar jaar open voor toeristen. Twee jaar geleden, toen ik al het plan had om naar Azië te gaan reizen, was het een stuk moeilijker om Myanmar binnen te komen. Een visum kreeg je niet zomaar en pinautomaten waren er amper. Dus voldoende glad gestreken dollars op zak hebben was een pré. Maar als ik nu zie hoe makkelijk je inmiddels door dit land kunt reizen is er denk ik in twee jaar tijd al veel veranderd. Een visum is makkelijk te regelen in Bangkok of via internet. We zijn zonder problemen het land binnen gekomen en hadden geen dollars op zak. Met creditcard kun je vrijwel overal pinnen. Desondanks denk ik niet dat we te laat zijn met een bezoek aan dit land. Het pure Azië is hier overal terug te vinden en daarom is dit land ook zo veel anders dan de Aziatische landen waar ik tot nu toe kennis mee heb gemaakt. De mensen leven hier nog zo ouderwets. Heel bijzonder om te zien. Het is dan ook een hele bijzondere en erg toffe ervaring om door Myanmar te reizen en kennis te maken met dit prachtig land.

Na een goede vlucht zijn we in de avond aan gekomen in Yangon. Het vliegveld ligt een stuk buiten de stad. Door het drukke verkeer hebben we er ruim een uur over gedaan om bij ons hostel te komen. We hebben snel onze spullen gedropt en zijn streetfood gaan scoren.

De volgende dag gaan we op eigen houtje de stad verkennen. De stad heeft een ietwat vieze uitstraling. Overal ligt rotzooi op de grond. Zoals de locals in Vietnam en Cambodja hun eigen paadjes goed schoon houden, gooien de locals in Yangon hun eigen straatjes vol met rotzooi. Toeristen kom je hier amper tegen en de locals kunnen je goed lang aanstaren. "Heh wat zijn dat voor lange blanke dames". Tegelijkertijd staren wij hen aan, omdat ze er toch anders uit zien dan de Aziaten die we tot nu toe hebben gezien. Vrouwen, maar ook mannen dragen rokken. Wanneer we een man gehurkt op de grond zien zitten en hij even later weg loopt alsof er niks gebeurd is, zien we een natte plek op de straat. Ja hoor, wij weten voldoende.. Ieeeh. Veelal vrouwen, maar ook enkele mannen dragen crème kleurige 'schmink' op hun gezicht. Tsja.. Waarom zouden ze dit doen? Later komen we erachter dat dit dient als zonnebrand en ze dit tevens als make-up dragen. De een heeft enkel wat strepen op de wangen, de ander heeft het hele gezicht er mee vol zitten en heeft zelfs wat strepen op de arm en in de hals. Het lijkt alsof ze de foundation niet goed uit gesmeerd hebben. De kleinste baby's die we tegen komen dragen dit. Tsja.. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. De locals kauwen de hele dag door op tabak. Overal waar we komen horen we rochelenden geluiden en ja hoor, daar spuugt er weer eentje op de grond. Ieeeeh. Het goetje is rood van kleur door de tabak. Vervolgens stoppen ze weer een nieuwe portie in de mond en gaan ze weer vrolijk verder kauwen. De kaken krijgen hier weinig rust. Langs de straat zitten locals die spulletjes verkopen. Het lijkt er op dat iedereen gewoon op de straat kan gaan zitten en random dingen mag verkopen. Van de meest kapotte iphones met barsten in het scherm tot aan de nokia 3300, tot aan schroevendraaiers en schoonmaakmiddelen. De meest gekke en bizarre dingen liggen hier te koop. We nemen een kijkje in een grote pagode, slenteren door de straatjes van Yangon, zoeken de airco op in de KFC en lopen terug naar het hostel. Wanneer we door de straten lopen komen we plotseling op een plek waar het ontzettend druk is. Er staat een politiebusje en we zien dat er meerdere personen afgevoerd worden. De menigte staat om het busje heen te joelen en foto's te maken. Het is een grote happening. Het busje rijdt weg en de mensen rennen er achteraan. Verbazingwekkend kijken we wat hier allemaal gebeurt, bizar! Dit zou je in Nederland eens moeten proberen. Om 17.30 uur verlaten we het hostel om met de taxi naar het busstation te gaan. Door het drukke verkeer zijn we wederom lang onderweg. We gaan met de nachtbus naar Bagan. Dit keer zijn de stapelbedjes, zoals ze die in Vietnam en Cambodja in de bus kennen, ingeruild voor doodnormale stoelen. De stoelen kunnen echter bijna volledig plat, er is een stewardessen service in de bus en we hebben ieder een eigen tv schermpje. Ellen vermaakt zich al snel met de film 'monsters & co'. Wat een feest om met de bus te gaan.

De volgende ochtend komen we vroeg aan in Bagan. Brrr.. wat is het koud hier! De dikke trui en lange broek zaten diep verstopt in mijn backpack, maar zijn in Myanmar inmiddels al meedere malen tevoorschijn gekomen. 's Avonds koelt het hier enorm af. Met de tropische temperaturen die ik inmiddels alweer bijna 3 maanden(!) gewend ben is dit toch wel weer even enorm wennen. Lekker opgepropt in de taxi gaan we naar het hostel in Bagan. In het hostel krijgen we een warm welkom door de kerstmuziek die aan staat. Ohja.. Morgenavond is het kerstavond! We worden er weer even aan herinnerd. Kerst wordt hier door de locals natuurlijk niet gevierd, waardoor we het maar amper mee krijgen. Af en toe komen we een karige kerstboom tegen en wat eenzame kerstverlichting. Het hostel waar we in Bagan verblijven wordt gerund door Italianen. Hier wordt kerstmis zeker niet vergeten. Voor kerstavond staat er een quiz op de planning en op eerste kerstdag kun je deelnemen aan de kerstmaaltijd in Italiaanse stijl. Helaas moeten wij deze feestmaaltijd missen, want eerst kerstdag trekken wij weer verder. Een goede Italiaanse pasta gaat er na maanden bijna niks anders dan rijstmaaltijden eten, eigenlijk wel in. Na een ontbijtje huren we een E-bike en gaan we op tempeljacht. De tempels in Bagan is dan ook de reden waarom we naar deze plaats zijn gegaan. De beelden die ik er van gezien heb zien er ontzettend mooi uit, waardoor ik enorm nieuwsgierig ben naar dit plaatsje. De zon is inmiddels op en het wordt weer heerlijk warm in Myanmar. Met de plattegrond in de hand crossen we op de E-bikes richting de tempels. Van grote tot kleine tempels en van bruine, witte tot goudkleurige tempels. We hebben uitzicht op duizenden tempels. Wanneer we 360 graden draaien zien we overal om ons heen tempels. Om de tempels binnen te mogen dienen we gepaste kleding te dragen. Dit houdt in; schouders bedekt, benen bedekt, schoenen uit (blote voeten) en geen hoofddeksel of zonnebril op de kop. De tempels zien er van buiten ontzettend mooi uit, met name de bruinkleurige tempels. Van binnen zijn ze echter niet zo bijzonder. In sommige tempels kun je van binnenuit naar de top van de tempel klimmen. Vanuit de top van de tempel heb je een prachtig uitzicht over de verschillende tempeltjes. Na de lunch gaan we terug naar het hostel om even te chillen. Om 16.30 uur gaan we met een groep vanuit het hostel op de E-bikes terug naar de tempels. We gaan op één van de vele duizenden tempels klimmen om vanuit daar de zonsondergang te bekijken. We crossen over de zandwegen, slippen regelmatig met de bikes weg in het zand en komen plotseling tot stilstand. De weg wordt gespert door een kolonne koeien die onder begeleiding van een aantal locals verplaatst worden. Shit.. We moeten opschieten, straks zijn we te laat voor de zonsondergang. Oké, dan rijden we maar door het veld. Even later willen we de weg weer op rijden, maar helaas.. De koeien zijn ons wederom voor. Dan gaan we er maar tussendoor crossen. Doordat de bikes nogal makkelijk door het losse zand weg slippen was het een hele uitdaging om zonder de koeien omver te rijden er tussendoor te rijden. Dit was wel weer een bijzonder avontuur. We hebben veilig de tempel bereikt en genoten van de prachtige zonsondergang.

De volgende ochtend zaten we om 05.45 uur weer op de bike om Bagan wakker te zien worden. Brrr.. Wat is het koud!! We gingen naar de zonsopgang bij de tempels. Het was nog pikdonker buiten. De man van het hostel had ons uitgelegd naar welke tempel we het beste konden gaan. De tempels lijken zo ontzettend veel op elkaar dat het best nog een uitdaging was om de juiste tempel te vinden. "Zou het deze zijn?" "Nee, volgens de kaart moet ie wat meer naar rechts liggen". "Zouden we dan toch vooraan naar rechts moeten gaan?" Gelukkig dat we ruim op tijd vertrokken zijn. Na een extra rondje te hebben gereden kwamen we bij een grote tempel uit. We zagen door het licht van de zaklamp dat er al mensen op de tempel zaten. Laten we deze dan maar nemen. We lopen naar binnen en klimmen naar de top van de tempel. Het wachten is begonnen.. Brrr het wordt er niet warmer op wanneer je stil zit. Het is al aardig licht wanneer de zon rond 07.00 uur begint op te komen. In de verte zien we zo'n twintig luchtballonnen de lucht in gaan. Wanneer je 300 euro neer wilt leggen kun je de zonsopgang vanuit de luchtballon bekijken. Wij hebben vanuit de tempel mogen genieten van de zonsopgang terwijl de luchtballonnen voorbij kwamen. Wauw, wat een magisch mooi uitzicht was dit!! In de ochtend lijkt Bagan zeker een sprookje! Tijdens deze reis heb ik de zonsopgang inmiddels al vanuit verschillende plekken bekeken, maar de sunrise in Bagan staat met stipt op nummer 1! Echt fantastisch!!

Nadat de zon volledig op was, hebben we nog even naar de luchtballonnen gekeken en zijn we ietwat verkleumd op de E-bikes terug naar het hostel gecrosst. Tijd voor een heerlijk warm kopje thee en een lekker ontbijtje. Na het ontbijt zijn we weer even ons lekkere warme bedje in gekropen en zijn rond 11.00 uur terug gereden naar de tempels. Meer dan tempels is hier niet te vinden. Bagan zelf heeft een aantal kleine eettentjes, wat karige shops en een ATM. In de avond gezellig een bar op zoeken zit er niet in. Het is 's avonds ook aardig koud, waardoor je al snel naar een warm bed verlangt. Deze middag zijn we weer op tempeljacht geweest en hebben we de mooiste kiekjes proberen vast te leggen. Het is zo ontzettend mooi dat het moeilijk is om dit vast te leggen op een foto. De GoPro kwam dus aardig goed van pas.

Kerstavond hebben we door gebracht in het hostel. De meeste hostelgasten bleven gezellig hangen, waardoor het familiegevoel toch enigzins naar boven kwam. Hmm.. wat zullen we eens gaan eten vanavond? We kozen alle drie de burger. Burgers met bier op kerstavond, helemaal top. Eens wat anders dan het zes-gangen menu op wintersport. Helaas viel het eten bij Josien niet goed, waardoor ze nog flink ziek is geweest.

Eerste kerstdag hebben we door gebracht in de minivan. We hebben Bagan verlaten en zijn naar Kalaw vertrokken. Toen we in de middag aankwamen in Kalaw zijn we meteen door gelopen naar het trekkingskantoor. We wilden namelijk voor morgen de trekking boeken, omdat we anders in tijdgebrek komen. Gelukkig was dit geen probleem. We boeken de 3 daagse trekking van Kalaw naar Inle Lake. Drie dagen door de bergen van Myanmar wandelen en slapen bij de locals thuis. We hebben er ontzettend veel zin in! Deze avond gaan Ellen en ik romantisch met zijn tweeën dineren. Josien doet even rustig aan vanavond.

De volgende dag staan we om 07.30 uur met onze dagrugzakken bij de office paraat. Wij zijn er klaar voor, laat de trekking maar beginnen. Josien is nog niet helemaal fit. We regelen dat ze de hike van vandaag nog even overslaat en vanaf vanavond kan aansluiten. Met een groep van vijf dames, één opa en één guide verlaten we via de bergen Kalaw en gaan we op weg naar Inle Lake. Het tempo zit er flink in en dit heeft ook de guide al snel in de gaten. Respect voor de opa van de groep; mannetje van 61 jaar met twee kunstknieën die als een 18 jarige met de groep mee hobbelt, prachtig! We slaan de jungle in en wandelen verder. 'Shortcut' roept de guide. Met de korte broek langs alle dichtgegroeide planten lopen is een minder succes. Wij vinden het maar een aparte shortcut, maar ach wat meer avontuur is ook leuk. Ellen vraagt aan de guide of hij hier wel eens verdwaald is geraakt. Hmm.. Daar krijgen we niet echt antwoord op. Nog geen tien minuten later lopen we ons vast. We moeten aan de overkant van de kleine modderige rivier terecht komen. Daarachter ligt namelijk de plek waar we vandaag gaan lunchen. De guide gaat op onderzoek uit en vindt uiteindelijk een uitdagend weggetje om het riviertje over te komen. Natuurlijk gaat dit weer mis en stap ik met mijn voet in de modder. Jeeeej. We lopen door naar de lunchplek. Met een prachtig uitzicht genieten we van een Nepalese lunch, klaar gemaakt door onze eigen kok. Het was heerlijk! Na de lunch wandelen we nog zo'n drie uurtjes en arriveren we in het dorpje waar we de eerste nacht gaan door brengen. We slapen bij een lokaal gezin. Het houten huisje is gebouwd op houten palen. Onder het huis is de stal, hier staan 's nachts de buffels. Het huis bestaat uit een 'keuken', een 'slaapkamer' en een grotere kamer. In de grotere kamer ligt naast een enorm grote berg knoflooktenen een lange deken met zeven kussens en zeven dekens. Ja, dit is onze slaapplek. We mogen heerlijk op de grond slapen. Niets anders dan de locals dagelijks doen. De guide vertelt ons dat de toillet en de 'douche' buiten is. De douche bestaat uit een grote bak water met een klein bakje er in. Het wordt dus douchen vanuit een emmer. De toillet bevindt zich een stukje verderop in een klein houten hokje. Er is ook een lokale shop in het dorpje. Meer dan tien huizen zijn er in dit dorpje niet. We gaan een kijkje nemen in de lokale shop. Wanneer we het winkeltje aan huis binnen lopen zien we een oud schattig mannetje zitten. We kopen wat water en bier om de avond door te brengen. Het mannetje heeft wat moeite met rekenen, maar aaah wat een dotje is het toch. Bij terugkomst is het tijd voor het diner. Josien is inmiddels ook aan gekomen in het dorp. Gelukkig voelt ze zich alweer een heel stuk beter. Het begint inmiddels al goed af te koelen buiten. De dikke truien en lange broeken komen snel tevoorschijn. Onze kok heeft weer goed zijn best gedaan. Er wordt gekookt op enkel een zelfgemaakt vuurtje. We worden verwend met soep, verschillende verse groenten en rijst. Het eten wat over is wordt door het gezin zelf opgesmuld. Na het eten worden we door de guide uitgenodigd om bij hen rondom het vuur in de keuken te komen zitten. De rum komt tevoorschijn en we worden goed voorzien. Om 07.30 uur gaan de meeste van de groep het warme bedje op zoeken. Ellen en ik zijn nog niet echt moe dus blijven nog even bij de locals chillen. We hebben een leuk gesprek over het leven van de locals, proeven een Birmeese sigaar en besluiten om een uurtje later ook ons bed op te gaan zoeken. Diep onder de dekens gerold proberen we wat uurtjes slaap te pakken.

De volgende ochtend worden we stijf wakker van het slapen op de grond. Meerdere keren wordt je 's nachts wakker omdat je geen fijne houding meer weet te vinden. Het is nog steeds erg koud buiten en de zon begint langzaam op te komen. Met de dikke dekens om ons heen wagen we ons aan het ontbijt. Na het ontbijt maken we ons klaar voor dag 2 van de trekking.

Om 08.15 uur beginnen we aan de hike. Het wordt meteen een pittige klim naar boven. De guide vertelt ons dat dit het lastigste deel van de dag zal zijn. De rest van de dag gaan de wegen geleidelijk op en af. We lopen door de bergen, tussen de chilivelden, knoflookvelden, koriandervelden etc. We zien veel locals die hard aan het werk zijn op de velden. De ene local zwaait wat enthousiaster naar ons dan de andere local. Wat moeten deze mensen hard werken in de brandende zon! Op sommige velden worden de buffels in gezet om bijvoorbeeld het veld te ploegen. Bijzonder om te zien hoe deze mensen nog zo primitief en ouderwets leven. We lopen door kleine dorpjes waar we chili's tegen komen die liggen te drogen. Na de lunch moeten we nog zo'n drie uurtjes lopen. We arriveren bij het dorpje waar we de tweede overnachting gaan door brengen. Dit dorp is wat groter als het vorige dorp. Alle groepen van de trekking zullen hier in verschillende huizen verblijven. We slapen in een soort gelijke woning als gisteren. Wanneer Josien en ik een rondje door het dorp gaan lopen zien we dat veel locals nog hard aan het werk zijn. Een man is bezig met het poetsen van een auto. Auto's, die hebben we de afgelopen dagen amper gezien. De hele straat is uit gelopen om te kijken hoe de meneer zijn auto poetst met een hogedrukspuit. Na een heerlijke maaltijd zijn we helamaal gesloopt ons bed gaan opzoeken.

De volgende ochtend zaten we om 06.00 uur aan de pancakes. Een uurtje later begonnen we aan het laatste deel van de trekking. Vandaag moesten we nog omgeveer 4 uurtjes lopen voor onze eindbestemming Inle Lake. Het was een heerlijk stuk om te wandelen. We hadden het tempo er goed in zitten, waardoor we ruim voor op schema lagen. De voetjes begonnen langzaam wat te zeuren, maar het einde was in zicht. Om 11.30 uur bereiken we de lunchplek. Na de lunch lopen we naar de rivier waar we in de boot stappen. In een klein vissersbootje crossen we Inle Lake over en gaan we naar Nyaung Shwe, het dorp waar we verblijven. Zeiknat door het opspattend water van het bootje komen we aan. We nemen de taxi naar het hostel en springen meteen onder de douche. Hmm.. wat is dat heerlijk om weer helemaal fris te zijn!! Wi-Fi is hier nog ver te zoeken. We vinden een restaurantje waar ze wel Wi-Fi hebben en laten het thuisfront weten dat we de trekking overleefd hebben. Wat waren de afgelopen drie dagen fantastisch!!

De volgende dag huren we een fiets en fietsen we door het dorp. We gaan naar de markt, shoppen wat leuke dingen en gaan chillen in een restaurantje. Even lekker niks doen. Heerlijk na zoveel actieve dingen. Omdat we maar korte tijd in Myanmar zijn en het maximale er uit willen halen zijn we erg druk. Druk met dingen bezichtigen en doen, maar ook veel bezig met reizen. Het zijn flinke afstanden die we afgelegd hebben. Dit vergt toch ook veel energie, hoewel je het misschien niet zou denken. 's Avonds nemen we de nachtbus naar Yangon waar we de laatste dag van de reis door Myanmar gaan door brengen. In Yangon kopen we een treinticket en maken we een rondje met de trein. Wat een aparte beleving. Wanneer we de trein instappen worden we vanuit alle fronten aangestaard. Elke beweging die we maken wordt volledig gescand. Er zitten geen ramen in de trein, de openingen zijn gewoon open. Af en toe komt er een heerlijk briesje voorbij. De trein rijdt mega langzaam, dus je bent wel even onderweg naar een volgende bestemming. Bij elk station springen mannetjes naar binnen die spullen verkopen. De een verkoopt groente en lekkernijen, de ander tabak en drinken. De dagelijkse boodschappen kun je hier dus prima in de trein kopen. Veel locals maken hier dan ook gebruik van. Wanneer we bij de volgende halte aan komen zien we dat het hele perron vol staat met grote zakken met groente en fruit. Oh no, moet dit allemaal mee? Als de trein tot stilstand komt springen er verschillende locals de coupé in en vanuit het raam worden de zakken naar binnen geladen. Binnen no time staat de hele coupé vol met groente en fruit. Verbazingwekkend kijken we toe wat hier allemaal gebeurt. We zitten helemaal in gesloten en kunnen geen kant op. De locals gaan uitgebreid op de banken liggen of op de groente hangen. Wanneer ze zin hebben gaan ze weer verder werken. De groenten worden gesorteerd en met bosjes bij elkaar gedaan. Wanneer het werk klaar is gaan ze weer even slapen. Een paar haltes verder stappen ze weer een voor een uit en binnen no time staan de zakken met groenten en fruit weer op het perron. Yes, eindelijk weer plaats. Maar helaas voor korte duur. De volgende halten zien we enorm grote zakken op het perron liggen en ja hoor, ze komen bij ons de coupé in. De zakken zijn twee keer zo groot als de locals zelf en vijf keer zo breed. In de zakken zitten lege plastic flessen. Wanneer we denken dat de coupé nu toch echt vol is, worden er nog zakken bovenop gegooid. Het kan allemaal. Wanneer we een spoor naast ons een trein zien langs komen waar een jongen uithangt en in zijn hand een dode kip draagt is de dag compleet.

De volgende dag (oudjaarsdag) vertrekken we om 09.30 uur naar het vliegveld in Yangon. We vliegen terug naar Bangkok waar we nieuwjaar gaan vieren. Het is tevens de laatste avond samen met Ellen. Voor Ellen zit de reis er morgen helaas weer op. Zij vliegt terug naar Nederland. We vieren nieuwjaar buiten op Khao San Road. Met de zomerjurkjes en de buckets in de hand dansen we het nieuwe jaar in. Het is één groot gekkehuis. Midden op straat tussen de duizenden mensen vuurwerk afsteken is blijkbaar hier legaal, crazy people. Het wordt een top avond en een top begin van 2016!!

Josien en ik gaan nog vier weken Thailand en Laos verkennen. We reizen eerst naar het Noorden van Thailand en naar Laos om vervolgens naar het zuiden van Thailand te gaan, af te sluiten met de fullmoonparty en een paar heerlijke stranddagen op Koh Tao.

Ik ben inmiddels alweer drie maanden onderweg en de tijd vliegt voorbij. Nu Myanmar er op zit lijkt de tijd wel heel snel te gaan. Ik ben begonnen aan het laatste deel van mijn reis. Gelukkig hebben we nog heel veel mooie dingen op de planning staan, maar aan naar huis gaan wil ik voorlopig nog lang niet denken. Het leven dat je hier leidt is totaal onrealistisch, maar daardoor geniet ik misschien wel des te meer. Het leven in Nederland zal wel weer even vies tegen vallen, maar één ding is zeker; Ik ga met een backpack vol prachtige, maar vooral dankbare herinneringen naar huis!!

Tot over 4 weken! xxx

Cambodja

Wanneer je Cambodja binnen rijdt zie je meteen dat het een heel ander land is als Vietnam. Cambodja heeft een veel armoedigere uitstraling en is veel uitgestrekter. De krakmikkige huizen doen me denken aan Indonesië. De vele scooters zijn ingeruild voor auto's, hoewel je hier ook nog veel scootertjes tegen komt. Oudere mensen kom je hier vrijwel niet tegen, deze zijn grotendeels vermoord tijdens de massamoorden 40 jaar geleden. Supermarkten kennen ze hier amper, lokale shops zijn er echter meer als voldoende.

Toen we met de bus in Phnom Penh aan kwamen werden we meteen kennis gemaakt met de tuktuk. Sanne heeft besloten om nog een stuk met Ellen en mij mee te reizen, we zijn dus met zijn drieën. De tuktuk drivers wilden ons maar al te graag naar het hostel brengen. "How much?" "3 dollar each person". Haha no way, dat gaan we dus mooi niet doen. 1 dollar per persoon is meer als voldoende. We trappen er niet in en laten ons voor 1 dollar per persoon naar het hostel brengen. In het hostel concluderen we dat we allemaal erg moe zijn. We besluiten om in het hostel een hapje te eten. Na het eten gaat de chill modus aan. Zelfs een spelletje bonanza zit er niet meer. We zoeken vroeg ons bed op en zijn al snel in dromenland.

De volgende dag slapen we enigszins wat uit. Om half 10 nemen we de tuktuk naar de killingfields. We hadden van veel mensen begrepen dat het erg indrukwekkend is. We hebben ons dan ook op het ergste voorbereidt. Door het ritje met de tuktuk krijgen we een beter beeld van de stad. We rijden door kleine straatjes, moeten uitkijken voor de enorme gaten in het wegdek en donderen af en toe half uit de tuktuk. Maaar.. Uiteindelijk komen we veilig aan bij de killingfields. Bij deze en de andere killingfields zijn in drie jaar tijd miljoenen mensen op enorm gruwelijke wijzen vermoord. Bij de ingang krijgen we een audio guide, ook nog Nederlands gesproken. De audio leidt je stap voor stap door de killingfields rond en geeft bij elk punt uitleg over wat hier zo'n 40 jaar geleden af heeft gespeeld. Wat een bizar helse dingen zijn hier gebeurd. Mensen zijn op dit meest gruwelijke wijze om het leven gebracht. Op sommige plekken kom je nog kledingstukken of botten van mensen tegen. Er staat niet voor niks een bordje met 'don't step on bones'. Onbegrijpelijk dat dit soort dingen nog zo recent geleden gebeurd zijn. Nadat we klaar waren met de audio rondleiding zijn we op zoek gegaan naar onze tuktuk driver. In eerste instantie konden we hem niet vinden, maar meneer lag heerlijk in zijn hangmat in de tuktuk een dutje te doen. Chillen, daar zijn de locals wel goed in. Na de killingfields zijn we naar het S21 museum geweest. Het S21 museum is een oud schoolpand en werd als gevangenis gebruikt voordat de mensen naar de killingfields gebracht werden. Ook hier konden we kiezen voor een audioguide. We waren nog bezig om alle indrukken van de killingfields te verwerken, dus besloten om deze keer geen audio te nemen maar op eigen houtje het museum te verkennen. Het was inmiddels bloedheet in Phnom Penh. Door alle bizarre indrukken en de warmte werd de hoofdpijn er niet minder op. Na een paar uurtjes kregen we de informatie amper verwerkt. We waren toe aan een goede lunch en zijn terug naar het hostel gegaan. Na de lunch besloten we om in het hostel te blijven chillen. Ellen en ik moesten nog wat dingen regelen. Zo moesten we bijvoorbeeld ons visum voor Myanmar nog fixen. 's Avonds zijn we buiten de deur gaan eten. Het was helaas de laatste avond met Sanne samen, dus we wilden er een gezellige avond van maken. Bij de eerste de beste streetfoodtent zag het eten er top uit. "Uhh doe ons dat maar", terwijl we wezen naar het gerecht van de buurman. Rijst met groente, altijd prima. "Do you have some beer?" "No" was het antwoord van de mevrouw. Oké, dan maar een colaatje bij het eten. Toen we even later een klant een biertje zagen drinken waren we ietwat verbaasd. Hmm.. Beetje vreemd dit. Na het eten zijn we een lokale bar gaan op zoeken en hebben we samen nog een paar biertjes gedronken.

De volgende ochtend splitsen onze wegen. Ellen en ik nemen de bus naar Kampot en Sanne gaat door naar Siem Reap. Kampot is een klein vissersplaatsje. Het toerisme is nog erg opkomend in dit stadje. Dit maakt een bezoek aan deze stad erg leuk. Midden in het stadje staat een groot 'darium' monument. Darium is een fruitsoort wat erg populair is onder de locals. Doordat Ellen me al vele malen verteld heeft dat het echt enorm vies is, durf ik me er tot aan heden nog niet aan te wagen. Maar wie weet komt het nog.. In plaats van een partyhostel hadden we deze keer voor een totaal andere overnachting gekozen. We hadden guesthouse geboekt aan de rivier. Wauw, wat was het heerlijk hier! Wat een enorme rust heerst hier, totaal anders dan we de afgelopen tijd hebben gehad. Die avond slapen we in een boomhut.

De volgende dagen huren we een scooter en gaan we rondtouren door het 'Bokor National Park'. Het park ligt zo'n 7km van Kampot af en heeft een mooie weg er naar toe. Het park was niet erg bijzonder, maar het touren beviel ons erg goed. Lekker 30 graden, zonnebrilletje op en genieten van de vrijheid. We hebben een top dag gehad. 's Avonds gaan we in het stadje op zoek naar een leuke eettent.

Nog een nachtje hebben we door gebracht in het leuke guesthouse, waarna we de volgende ochtend met een busje naar Sihanoukville zijn gegaan. We besluiten om meteen de speedferry naar het eiland Koh Rong te nemen. Ellen en ik hadden beiden zo'n ontzettend goede verhalen gehoord over dit eiland, dat we er beiden al de hele reis naar uitkeken. En inderdaad.. Wauw!! Wat een prachtig laid back backpackers paradijsje! Witte stranden, blauwe zee, leuke strandtentjes en dit alles met een lichte hippie vibe. Hoewel het eiland zo groot is als Hongkong, is er meer dan enkel wat strandtentjes en hostels/guesthouses niet te vinden op dit eiland. Tot vorig jaar kon je het eiland alleen bereiken met een vissersbootj. Inmiddels is dit vissersbootje ingeruild voor een speedferry. Er zijn grootse plannen om hier binnen 5 jaar enorme resorts en een vliegveld te bouwen. De Wi-Fi lag er al drie weken uit, dus we gingen een paar rustige dagen tegenmoet. We hadden de planning om ongeveer 3 dagen te blijven, maar mocht het nodig zijn konden we er een week spenderen. Met een brandende zon op je snoet, 30 graden en een backpack waarvan het zweet je op je rug loopt was hosteljacht op dit moment niet het leukste. We namen dan ook snel genoegen met een crappy double room voor 12 dollar samen. De toillet moet op de Aziatische manier doorgespoeld worden en uit de douche kwam amper water. Maar ach.. Nu maar hopen dat er geen bedbugs zijn. We hebben snel onze spullen gedropt en zijn een frisse duik in de zee gaan nemen. Op het strand ontmoeten we al snel andere backpackers waarmee we die avond gaan deelnemen aan de pubcrawl. Dansen met de blote voetjes in het zand, heerlijk. Shots in overvloed en veel te veel drank. Het was een top avond, de feestjes op Koh Rong zijn top! De volgende dag konden we met onze brakken koppen alleen maar in de schaduw liggen of de verkoeling in het water op zoeken. 's Avonds gaan we met zijn alle wat eten en drinken we een drankje. Met het idee om vroeg ons bed op te gaan zoeken lopen we terug naar het hostel. Maar nee hoor.. Onderweg komen we langs een bar waar het nog erg gezellig is. Even later staan we met een koud biertje in de hand bierpong te spelen. Het wordt wederom een gezellige avond.

De volgende dag liggen Ellen en ik al vroeg op het strand te tannen. Deze middag gaan we mee met een boottocht rondom het eiland. We beginnen met snorkelen. Helaas was het snorkelen bij Gili niet te overtreffen. Deze keer dus niet zwemmen met schildpadden. Op enkele visjes na was het snorkelen niet zo bijzonder. Het koraal was erg hoog waardoor wij met onze slungelige lange benen al snel de voet hieraan open gehaald hadden. Dan maar met een een lekker koud biertje tannen op de boot. Nadat iedereen uitgesnorkeld was gingen we een stukje verderop vissen. Iedereen kreeg zijn eigen hengel met aas er aan. We hebben de hengel in het water gegooid en toen was het wachten begonnen. Ik heb nog nooit eerder gevist dus vroeg me sterk af hoe het zou aanvoelen als je beet had. Al vrij snel voelde ik wat aan mijn hengel. "Uhh Elllen.. Voel jij eens? Volgens mij heb ik beet?!" Nee hoor zegt Ellen, dit is niks. Met mijn eigenwijze kop begin ik de hengel toch op te draaien. Stel je voor.. Misschien hangt er toch iets aan. Draaien, draaien, draaien!! Opeens zie ik iets gekleurds naar boven komen. Ik schrik er zo van dat ik een enorme gil geef, alle mensen op de boot naar me kijken en dat het vissersmannetje meteen naast me staat. Ja! Je hebt beet zegt de man, snel oprollen! De hengel komt boven water en er hangt niet één maar er hangen twee vissen aan de hengel. De man gooit de vissen in een bak en de eerste vangst van vandaag is binnen. Toen ik binnen een paar minuten weer beet had en ook Ellen al snel vangst had, werd het wel aardig stil aan de andere kant van de boot. De Spanjaarden hadden het wel voor gezien en gaven de moed op. Ik heb ze maar niet wijs gemaakt dat ik elke zaterdagochtend ga vissen. Grotendeels dankzij ons kon iedereen aan het einde van de dag genieten van een vers visje van de bbq. Nadat we de ietwat bewolkte sunset bij Long Beach hadden bekeken gingen we met de boot terug naar het eiland. Onderweg maakte we nog een tussenstop om met plankton te gaan zwemmen. Wanneer je in het water beweegt zie je kleine lichtgevende gele deeltjes in het water bewegen. Ontzettend gaaf om te zien! Terug op het eiland hadden Ellen en ik behoefte aan een lekkere frisse douche. We hadden om 20 uur afgesproken met de groep om wederom de pubcrawl te gaan joinen. Maar shit.. Er komt geen water uit de douche. Toen ik het beneden na ging checken gaf de man van het hostel aan dat dit wel vaker voor komt maar dat het ongeveer 15-20 minuten zou duren. Na ruim een half uur gewacht te hebben was er nog steeds geen water. Ja shit.. Wat nu? We moeten om 20 uur paraat staan. Wederom ging ik naar beneden om het na te checken. De man gaf aan dat er op het hele eiland geen water is. Hmm.. Maar waarom doet de kraan het beneden dan wel? Hmm.. Hier had de man geen antwoord op. Beetje vreemd allemaal. Maar weet je wat.. Ik ga gewoon in een ander hostel douchen. Met mijn douchetasje, alsof ik op de camping in Spanje was, ben ik naar het buurhostel gelopen. Gewoon doen alsof je gek bent en doorlopen was mijn enige gedachten. Al vrij snel had ik de douches gevonden en ja hoor, er was een douche vrij! Wauw, een harde straal!! Het kan dus toch, binnen 5 minuten douchen op Koh Rong. Was ik hier maar eerder gaan douchen. Nog even snel een hapje gegeten en we zijn er klaar voor. Pubcrawl shirt nummer 2 is in the pocket, laat de shotjes en de drankjes maar komen. Het wordt wederom een top avond!

Nadat we zes dagen op dit fantastisch eiland hebben door gebracht, besluiten we dat het genoeg geweest is. We gunnen onze lever wat rust en boeken voor de volgende dag de speedferry naar het vaste land. Wanneer we de tickets geboekt hebben voelt het wel heel definitief om hier weg te gaan. Shit.. Het was wel echt super vet hier! 35 graden, rond lopen op je blote voeten, chillen onder een palmbook, tijd is niet belangrijk en doen en laten waar je zin in hebt; pff.. wat ga ik Koh Rong enorm missen zeg!! De allerlaatste avond op het eiland maken we er nog een leuke avond van. We drinken cocktails en spelen een spelletje 'ezelen' met de meest vreemde opdrachten. Ja, wat hebben we gelachen zeg!

De volgende dag, de dag van vertrek, besluiten Ellen en ik om nog even bij een ander strand op Koh Rong te gaan kijken, namelijk 4K beach. Na een korte hike kwamen we bij een nog mooier paradijsje terecht. Hagelwit strand, helder blauw water en geen afval op het strand. Het strand was op drie andere toeristen na, vrijwel uitgestorven. We hebben hier nog wat uurtjes in het water gedobberd en zijn daarna terug gelopen. Toen was het tijd voor afscheid. Afscheid van dit geweldig eiland. Een aantal mensen die we hadden leren kennen op Koh Rong waren vanochtend al van het eiland vertrokken. De rest die er nu nog was, zouden we over een paar dagen weer meeten in Siem Reap. Siem Reap was namelijk onze volgende stop. Nadat we de speedferry naar Sihanoukville hadden genomen, hebben we de nachtbus naar Siem Reap genomen. Ellen en ik hadden een knus bedje voor ons tweeën. Het wegdek was nogal terror waardoor we regelmatig wakker geschud zijn geworden.

Vroeg in de ochtend komen we aan in Siem Reap. Om 06.00 uur op hosteljacht is niet het leukste begin van de dag. Uiteindelijk komen we uit bij wederom een cheap double room met gedeelde badkamer. Oké, primaaaaaa.. Dachten we temminste. Uiteindelijk bleek het toch wat krakmikkeriger dan we in eerste instantie gedacht hadden. Een bloedhete kamer, zonder airco, geen schone bedden en een crappy badkamer a la Koh Rong. Net datgene waar we op dit moment eigenlijk weinig behoefte aan hadden. Voor de volgende nacht besluiten we dan ook wat meer 'luxe' op te zoeken. We score een ontbijtje en gaan de stad ontdekken. Siem Reap heeft veel knusse restaurantjes en veel shops waar je de meest leuke dingen kunt kopen voor een cheap prijsje. Cheap, ja daar houden wij wel van! Je wordt er nogal hebberig van. Helaas is mijn backpack, doordat ik al veel te veel geshopt heb, al meer dan vol. 's Avonds begint Siem Reap pas echt te leven. Wat een drukte en gezelligheid! We lopen we over de nightmarket en drinken een cocktail op straat. Op straat zijn verschillende kleine barretjes en eettentjes waar je voor de meest goedkope prijzen eten en drinken kunt scoren. Dit allen omgetoverd van scooters. Creatief, dat zijn ze hier zeker.

De volgende dag doen we 's ochtends rustig aan en huren we 's middags een E-bike. De rest van de overgebleven groep die we hebben leren kennen op Koh Rong, zijn ook in Siem Reap aan gekomen. Met de E-bike rijden we samen naar Angkor en gaan we naar de zonsondergang bij Angkor Wat. Tenminste, dat was het idee. Maar helaas.. De meeste mensen liepen Angkor Wat naar buiten en wij liepen naar binnen. Fashionable late? Nee hoor, gewoon dik te laat.. Shit. Mede te danken aan de aardige Fransman, de eigenaar van de E-bikes. Wat kon die vent lullen zeg. We zijn terug gereden naar de stad en zijn een hapje gaan eten. Vroeg ons bed in, want de volgende ochtend mochten we weer vroeg de veren uit. Om 04.45 uur zaten we op onze groene monsters op weg naar de zonsopgang bij Angkor Wat. De Fransman had ons de tip gegeven om bij een andere tempel dan Angkor Wat de zonsopgang te gaan bekijken. Dit omdat deze veel rustiger is en alle chineze massaal op de Angkor Wat tempel afkomen. Dit keer kwamen we echter wel ruim op tijd aan. We besluiten dan ook lekker eigenwijs te zijn en toch gewoon bij de Angkor Wat tempel de zonsopgang te gaan bekijken. Bij aankomt was het nog vrij rustig en was er nog plaats om vooraan bij het water op de grond te gaan zitten. Nadat we ons geïnstaleerd hadden was het wachten begonnen. De chinezen bleven maar binnen stromen en vechten voor het beste plekje voor hun camera stellages. Hah zitten wij even lekker VIP eerste rang. Plotseling horen we een geluid.. Ohjé, er is iemand in het water gedonderd. Al snel wordt het chineesje uit het water gevist. Stiekem liggen wij en vele andere mensen enorm in een deuk van het lachen. Wat een komisch momentje. Wanneer de zon langzaam op komt en de Angkor Wat tempel prachtig spiegelt in het water strijden de chinezen nog steeds voor de beste camera kiekjes. "Please SIT down" horen we plotseling iemand roepen. "Sit... Sit... Sit.. 'klik'... Yess thank you" en zo gaat het maar door. Verbazingwekkend kijk ik om me heen wat hier allemaal gebeurt. Het is alleen al een hele happening om dit mee te maken. Het is een prachtig plaatje om de tempel in het water te zien spiegelen. Wanneer de zon bijna volledig op is besluiten wij om er vandoor te gaan. Voordat iedereen Angkor Wat gaat verlaten beginnen wij aan onze tempeljacht. Op de E-bikes crossen we langs de verschillende tempels. We hadden heel wat bekijks van andere toeristen met onze groene monsters. "Hè, wat zijn dat voor vreemde dingen waar hun op rijden" zag je de mensen denken. De bikes konden we op verschillende manieren op slot doen. Een van de manieren was met een alarm vanuit de afstandsbediening van de sleutel. Helaas ging dit niet altijd even soepel. Regelmatig ging het alarm af en kwamen alle soorten alarmbellen voorbij. Haha, wat hebben we gelachten. Bij de eerste tempels is het nog heerlijk rustig en zijn we vrijwel alleen. Nadat we heel wat mooie tempels bekeken hebben beginnen we er langzaam genoeg van te krijgen. We sluiten onze tempeljacht af met een kijkje in de enige echte Angkor Wat tempel. Na afloop crossen we terug naar Siem Reap en leveren we de E-bikes weer in. Na een korte powernap, waar we zwaar aan toe waren, gaan we met zijn alle wat eten. Dit keer was het officieel de laatste avond samen. We besluiten om af te sluiten waar we mee begonnen zijn en maken er dus een mooi feestje van. We drinken cocktails op straat en proeven gefrituurde spider (ieeeh, maar eigenlijk best lekker). Hierna verplaatsen we ons naar een lokale bar en vieren we een vervroegd kerstfeestje. Het was een mooie afsluiter!

Na veel te weinig uurtjes slaap, gaat voor Ellen en mij alweer vroeg de wekker. Om 08.00 uur moesten we paraat staan voor de bus naar Bangkok. We hadden enorm geluk, de bus is niet vol geboekt. Hierdoor hadden we ieder twee stoelen en konden we nog wat uurtjes slaap bijtanken. Aan het eind van de middag komen we veilig aan in Bangkok.

Dit was het dan, Avontuur 3.0 zit er op! Wat heb ik enorm genoten van de tijd in Cambodja. In korte tijd zo veel gezien en zo veel gedaan. Tegelijkertijd ook ontzettend lui geweest en heel wat goede feestjes mee gepakt. Voor mijn gevoel hebben we het maximale er uit gehaald en heb ik een goede indruk van het land gekregen.

Next stop: Myanmar

Inmiddels alweer ruim een week geleden is Josien ook aan gekomen in Azië. Met zijn drieën zijn we vanuit Bangkok door gevlogen naar Yangon, Myanmar. In totaal blijven we 11 dagen in Myanmar en zit de trip er voor een groot deel alweer op. Het land is zo veel anders dan de Aziatische landen waar ik tot nu toe kennis mee heb gemaakt. Ik kijk er naar uit om jullie snel meer hierover te vertellen.

Het gaat ontzettend goed met me en zoals jullie lezen heb ik het enorm naar mijn zin.

Life is good!

Liefs uit Myanmar

Dalat, Mui Né, HCMC

De gezelligheid in Dalat begint al vroeg. Om 17.00 uur staat het diner, gekookt door mama, op tafel. Er is eten in overvloed en wij hebben ons dan ook werkelijk tonnetje rond gegeten, nee.. noem het eigenlijk maar ordinair vreten, oeps! Wat was dat eten lekker zeg! Springrolls, rijst, verse groenten, lekker mals vlees, tofu en wanneer we dachten dat het nu wel voldoende was kwam mama nog met pancakes en vers fruit aan. We zaten met zo'n 40 backpackers aan één lange tafel te eten. Veel ruimte om je armen te bewegen had je niet, maar ach dit maakt het wel lekker knus. Het gevoel dat je met één grote familie aan het dineren was kwam meteen naar boven, wat een gezelligheid. Na het diner bleef iedereen in het hostel hangen en vlogen de biertjes en de 'ladyboy' buckets als broodjes over de toonbank. De 'truth or dare' jenga en de kaarten kwamen op tafel en mama wilde maar al te graag dat er gezopen werd. Om 22.00 uur dronken in bed, was praktisch haalbaar. Ellen en ik waren om 22.00 uur nog prima in staat om verder te gaan, dus zijn we met het halve hostel naar de 'crazy bar' geweest. Mensen die al een nacht in het hostel hadden door gebracht hadden ons verteld dat we hier écht moesten zijn geweest. We begrepen niet echt wat het in hield, maar lets go; laten we het maar ontdekken. We waren met een groep van ongeveer 20 mensen. Bij binnekomst kregen we 5 flessen smerige sterke drank en 5 mensen moesten zich met deze flessen gaan verstoppen. Wanneer je namelijk de bar binnen liep kwam je in een doolhof terecht. De andere mensen moesten de mensen met de flessen drank in het doolhof gaan zoeken. Wanneer je iemand gevonden hebt moet je de drank gaan zuipen. We waren nog geen twee minuten in het doolhof en waren al verdwaald. Overal zijn gangen die plotseling eindigen. Je kunt omhoog en omlaag klimmen en opeens kwamen we buiten in een doolhof terecht. Buiten hadden we twee mensen gevonden en kwamen we mensen tegen die gewoon met de drank zaten te chille. Dit is natuurlijk ook een optie. Het doolhof was super tof opgezet, maar na een tijdje had ik het wel weer voor gezien. We hadden een lange busreis achter de rug en moesten de volgende dag vroeg op dus Ellen en ik besloten om terug naar het hostel te gaan. Op naar het bed in onze knusse kamer. Het was een kleine kamer die eigenlijk alleen bestond uit één groot stapelbed met 4 matrassen naast elkaar. Je hebt dus geen eigen bed, maar ligt direct naast de persoon naast je. We hadden natuurlijk gehoopt dat er een knappe vent naast ons lag, maar helaas waren we de klos en kregen we een idioot die de hele nacht bomen lag te zagen. Godsamme, wat kon die vent snurken zeg. Zelfs wanneer je oordoppen in had, werd je er nog wakker door. Beetje jammer dus, maar ook dit hoort er bij haha.

De volgende dag moesten we om 07.30 uur paraat staan, want vandaag stond de canyoning op het programma. We hadden van veel backpackers gehoord dat het zeer de moeite waard was. Dus ook wij wilden ons zelf uitdagen en deze adrenaline kick gaan ervaren. Met de bikini aan en onze sportieve look werden we in een zwemvest en abseil tuigje gehezen. Helm op en we waren klaar om naar beneden te hike. Halverwege beneden kregen we een spoedcursus abseilen, wanneer het tijd was voor de eerste abseil. De eerste abseil was vanaf een rotswand en was ongeveer 15 meter hoog. Het was eerst nog een uitdaging om boven op de rots te komen. Met volle vertrouwen dat de takken van de boom sterk genoeg zijn om ons te houden, zijn we naar boven geklommen. De eerste abseil was niet zo spannend, maar was prima om even te oefenen. Later zou het namelijk tijd worden voor het echte werk. Na de eerste afdaling hadden we een hike door de jungle en door de rivier. In de rivier was het tijd voor 'watersliding' of hoe men het ook mag noemen. Je gaat op je rug in een stroomversnellend bergje in de rivier liggen. De guide houdt je vast en laat je op een gegeven moment los waardoor je in de stroomversnelling terecht komt en je dus achterwaarts naar beneden de rivier in knalt. Dit ging er best hard aan toe, maar was wel lachen. We hadden nog een aantal variaties zoals op je buik en samen met twee personen uit geprobeerd waarna we onze hike verder gingen voortzetten. We waren inmiddels kletsnat. De schoenen hadden zich helemaal vol gezogen met water. Toen was het tijd voor de eerste serieuze abseil; abseilen door een waterval. Je moest met zijn tweeën tegelijk abseilen. Het eerste stuk door het water ging prima, wanneer je wat meer gedaald was kwam je midden in de waterval terecht en merkte je dat de stroming sterker was. Oké dit gaat goed, nu het laatste stuk nog. De rotswand hield op een gegeven moment op, dus de laatste 5 meter moest je achterwaarts springen en je in het water later vallen. "1, 2, 3, Jump!" roept de guide naar mij. Ik kijk naar beneden en zie dat het akelig hoog is. Oh nee, dit durf ik niet...! Opeens brak het angst zweet me uit. Heh.. heb ik twee jaar geleden de 216m bungeejump en de skydive met een vrije val van 30 sec gedaan en zit ik nu een beetje zielig te doen bij een jump van 5 meter?! Omg dit is wel erg zeg. "1, 2, 3, Jump!" hoor ik de guide nogmaals roepen. Uiteindelijk laat ik me op 5 naar beneden vallen, haha wat een flop. We hiken een stukje verder en komen uit bij de "cliff jump". Er waren twee rotsen waar je vanaf kon springen. De laagste was 7 meter en de hoogste was 11 meter. Bij de hoogste zat wel nog een addertje onder het gras, want je moest een flinke aanloop nemen en goed naar voren springen, anders spring je namelijk tegen het uitstekende deel van de rots aan. De hoogste rots heb ik me dan ook niet aan gewaagd. Ik schatte de kans aardig groot in dat ik iets fout zou doen en dus tegen die rots aan zou knallen. Daarnaast was de 7 meter hoge jump voor mij voor deze dag meer als voldoende. We hike een stukje verder en komen bij het laatste onderdeel van de canyoning, 'de wasmachine'. Het was wederom een abseil door een waterval. Ook hier houdt de rotswand op een gegeven moment op en moest je jezelf met hoge snelheid naar beneden begeleiden. Op een gegeven moment kwam je midden in een waterval terecht. De stroming was zo hard dat je vanzelf rondjes gaat draaien. Je draait rondjes en wordt lekker schoon gespoeld, oftewel de wasmaschine. Op een gegeven moment is het touw op en moet je je op goed vertrouwen in het water laten vallen. Even kopje onder, waarna de abseil klaar was. Hierna nog een flinke hike van 10 minuten naar boven, waar we beloond werden met een goede lunch. Toen we terug waren in het hostel hebben we een warme douche genomen en de warme kleren aan getrokken. Lange mouwen en een lange broek aan. Geen idee hoe het komt maar in Dalat is het een stuk kouder dan de andere plaatsen in Vietnam. Even niet zweten was ook wel eens fijn. Om 17.00 uur stond het eten weer op tafel en begon de gezelligheid in het hostel weer op gang te komen. Sanne en Daniël, wie we eerder in Hoi An hadden ontmoet, zijn ook in Dalat gearriveerd. Samen met hen en de andere hostelgenoten maken we er weer een leuke avond van. Ellen en ik skippen de crazy bar vanavond. De volgende dag moeten we namelijk om 06.00 uur op voor de busreis naar onze volgende bestemming 'Mui Né'. Stiekem zijn we ook heel erg moe van de canyoning dus we waren heel blij toen we in bed lagen.

Om 06.00 uur gaat de wekker. De andere kamergenoten liggen nog diep coma. Inmiddels ben ik er helemaal aan gewend om de avond van te voren mijn backpack goed te ordenen, zodat ik in de ochtend nog maar weinig hoef te doen en mijn kamergenoten lekker kan laten slapen. Misschien moet ik dit thuis ook maar gaan invoeren en mijn spullen niet meer overal laten slingeren, maar dit is iets voor later. Het idee klinkt in elk geval goed. Een kwartiertje later zitten we aan de banana pancake. Een goed begin van de dag zou je zeggen. Dat was het ook zeker, want die smaakte erg goed. Alleen erg jammer dat we vervolgens nog één uur moesten wachten op de bus. Ik had dus nog gewoon een uur langer kunnen slapen. Op tijd komen zijn ze hier volgens mij niet zo van. In de middag komen we aan in Mui Né. Toen we de bus uitliepen kregen we een spontane zweetaanval. Wat was het hier drukkend warm! Wel even wat anders dan Dalat. We hebben snel ingecheckt, spullen gedropt, bikini aan getrokken en zijn naar het strand gehobbeld. Mui Né is een bekende spot voor de watersport. De golven zijn ontzettend sterk en hoog. Je zag maar weinig mensen in de zee zwemmen. Daarintegen waren er veel kitesurfers hun sport aan het uitoefenen. Ellen en ik liepen twee minuten over het strand toen we plotseling overspoeld werden door een golf die onverwacht ver het strand op het kwam: kletsnat. Haha yess.. het zand en het zout zat overal. We konden niet echt een plekje vinden waar we op het strand konden liggen dus besloten om terug naar het hostel te gaan en de swimmingpool te gaan checken. Bij het zwembad waren nog ligstoelen vrij, dus we waren er unaniem over uit waar wij te vinden waren deze middag. Joehoee wat is dit een mega relax zwembad. Toen we aan het chille waren kwamen we erachter dat we hier eigenlijk best aan toe waren. We zijn elke dag zo druk, maken lange dagen en korte nachten. Een dagje zoals dit hadden we eigenlijk nog niet gehad. Het klinkt als een zwaar leven. Oké, dat is het niet. Maar door al dat reizen en alle indrukken kan het best vermoeiend zijn af en toe. Hoewel het leven van een backpacker verder best over rolletjes gaat, moet ik zeggen. We besluiten om nog maar een nachtje bij te boeken en in elk geval morgenochtend te gaan chille in het zwembad. De volgende ochtend liggen we al vroeg te bakken. De zon brandde goed, dus flink smeren. Na een tijdje bij het zwembad te hangen concluderen we dat 80% van de zwembadgasten uit Nederland komt. We hadden meer het idee dat we in Salou waren, beetje jammer dus. We komen uberhaupt ontzettend veel Nederlandse backpackers tegen. Daarvan studeert driekwart ook nog eens geneeskunde, dus die geneeskunde verhalen komen me af en toe wel de strot uit haha. Het zwembad bevalt ons zo goed dat we toch maar de hele dag hier blijven hangen. Sanne en Daniël zijn inmiddels ook in Mui Né aan gekomen. Wanneer we op zoek gaan naar een eettentje komen we nog twee andere gasten tegen die we al een paar keer eerder ontmoet hadden. Veel backpackers maken dezelfde route, met als gevolg dat je dus ook vaak dezelfde mensen tegen komt. We gaan uiteindelijk met een groep van zeven dineren. Na het eten zijn we terug naar ons hostel gegaan. In de bar hebben we onder het genot van een biertje een spelletje bonanza gespeeld. Hierna kwamen de andere spelletjes op tafel, waarvan het spel "ik zie een spook", toch wel het hoogtepunt was. Na de nodige biertjes zijn we naar de 'dragonbar' even verderop gegaan. Veel mensen vanuit het hostel gaan hier naar toe, nadat de bar in het hostel sluit. De dragonbar is een grote hippe bar aan het strand. Er is een grote dansvloer, maar ook ruimte om aan het strand te chillen. Het was deze avond niet heel erg druk, maar desondanks hebben we er een top avond van gemaakt.

De volgende ochtend chillen we wederom aan het zwembad en gaan we 's middags naar de zandduinen. Ellen en ik hadden eigenlijk het plan om hier met de scooter heen te gaan. Gelukkig spraken we nog op tijd twee meiden die ons dit sterk af raadde wanneer je geen internationaal rijbewijs op zak hebt. De politie staat namelijk net buiten Mui Né iedereen op te wachten en bonnen uit te schrijven. We gaan dus niet op eigen houtje naar de zandduinen maar gaan met de tour vanuit het hostel mee. Sanne en nog een ander meisje joinen ons. We zijn uiteindelijk naar de witte en de rode zandduinen geweest en nog naar een aantal andere dingen maar dit was minder interessant. Het was een prachtig uitzicht over de duinen. Hoewel het tegenover de zandduinen die ik in Namibië heb gezien maar weinig voorstelde, ben ik blij dat we dit niet overgeslagen hebben. Van onder tot boven helemaal onder het zand komen we om 18.00 uur terug in het hostel. Meteen maar een douche genomen, waarna we wat eten hebben gescoord en op tijd zijn gaan slapen.

Sanne, Ellen en ik zijn de volgende dag door gegaan naar Ho Chi Minh (Saigon). Het was ongeveer 5 uurtjes met de bus. Met een sleepliner was dit helemaal prima. Ik heb dus nog even verder geslapen. Na een paar rustige steden was het weer even wennen om terug in de grote stad te zijn. Toch hou ik wel van dit soort grote steden. Saigon is een stuk beter geordend dan Hanoi. Het verkeer is alsnog totally crazy, we hebben weer iemand voor onze neus van de scooter zien donderen aiiiii... De eerste avond hebben we meteen deel genomen aan de pubcrawl van het hostel. Het hostel heeft een hele chille rooftopbar waar we onder het genot van een drankje een fantastisch uitzicht hadden over de stad. In het hostel kregen we gratis bier, waarna we na twee biertjes al misselijk waren. Het deed ons denken aan dat aangelengde cheetah bier, goede oude tijden. Toch maar snel over gegaan op het groene Saigon bier. In vreselijke witte doorschijnende t-shirts, alsof we met gogo op reis waren, hebben we het uitgaansleven van Saigon verkent. Het was een geslaagde avond.

De volgende dag hebben we de toerist uit gehangen in Saigon. Met de plattegrond in de hand zijn we op pad gegaan naar het War Remnants museum, het museum over de Vietnamese oorlog. Onderweg hebben we nog een aantal andere highlights bekeken. Het museum was erg interresant. De foto's zijn erg indrukwekkend en laten zien wat de gevolgen van deze oorlog tot hedendaags nog zijn. De rest van de dag doen we rustig aan. Sanne gaat met de Nederlandse boys naar de film. Ellen en ik gaan na het eten biertjes drinken op een terrasje en mensen kijken. De rest sluit later aan en het wordt weer een gezellige avond.

De laatste dag in Saigon hebben we door gebracht met een tour naar de 'Cu Chi tunnels'. Ja hoor; daar komt weer een bus vol met toeristen en weer een.. en weer een.. en weer een. Vreselijk wat voor mega toeristische attractie dit is. Maar goed.. het is wel iets wat je gezien moet hebben wanneer je in Saigon bent, dus ook wij zaten in zo'n busje wat daar gedropt werd. Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels en is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land door loopt. De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog. Het is erg bijzonder om te zien hoe dit tunnelcomplex opgezet is. Ondanks dat ik lichtelijk claustrofobisch ben heb ik een stukje door de tunnels gekropen. We hadden onze guide graag een cursus 'relaxen voor dummies' aan willen bieden, want pff wat een stresskip was dit. Hij wilde graag steeds alle groepen voor zijn, waardoor we door de. tour heen vlogen. Wij met onze lange Nederlandse benen hadden zelfs moeite om hem bij te houden. Rond 14.00 uur waren we terug in Saigon, waar we vervolgens eerst bij een echte goede bakker een heerlijk broodje hadden gescoord. Naast al die rijst en noedels maaltijden (wat overigens heerlijk zijn), hebben we af en toe behoefte aan een dood normaal broodje met kaas. Het is echter uniek om enigszins normale kaas te scoren in Azië, dus wanneer we de kans krijgen grijpen we deze met twee handen aan. Hierna lopen we nog een klein rondje door de stad, waar na we terug keren naar het hostel en in de airco gaan chillen. 's Avonds gaan we weer terug de stad in om een hapje te gaan eten en om een spelletje bonanza te spelen. Bonanza is de laatste week helemaal ons ding geworden. Inmiddels zijn we omgedoopt tot echte bonanza profs. We besluiten om nog een drankje te gaan doen in de rooftopbar van het hostel. Daniël is inmiddels ook in het hostel gearriveerd en had alweer nieuwe matties gemaakt. De boys gaan de stad in en Sanne en ik besluiten om nog een klein drankje mee te gaan doen. Een klein drankje.. jaja.. zeg dat nooit. Om 05.00 uur zijn we terug van een leuke stapavond in Saigon. We waren uiteindelijk in een veel te dure discotheek aan de andere kant van Saigon terecht gekomen. Regelmatig kregen we biertjes aan geboden van veel te oude zakenmannen die een avond uit waren. Natuurlijk maakten wij, als arme backpackers, daar goed misbruik van. Toen we uiteindelijk ook nog gin-tonic wisten te regelen en er een klein probleempje was met het betalen van de rekening, waren wij natuurlijk nergens te bekennen. Geen rooie cent uit gegeven en een top avond gehad; niks te klagen dus. Toen drie uurtjes later de wekker ging, voelde ik me wat minder fit. Backpack inpakken en dit was het dan; het einde van Vietnam. Vandaag gaan we met de bus naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Helaas was het dit keer geen sleepliner, maar moest ik rechtop nog wat uurtjes slaap proberen te pakken.

Wat is Vietnam een geweldig land en perfect om met je backpack door heen te trekken. De ontzettend lieve locals, het klimaat, de natuur, het mega lekkere eten, de grote crazy steden zoals Hanoi en Saigon, maar ook de knusse steden zoals Hoi An; het heeft allemaal zo zijn eigen charmes. Jammer dat het toerisme hier inmiddels al zo groot is, maar ik begrijp nu volkomen waarom; het is gewoon een fantastisch land. Desondanks ben ik ook wel toe aan wat nieuws en ben ik heel nieuwsgierig wat Cambodja te bieden heeft. De eerste indrukken zijn erg goed, maar ook wel weer totaal anders dan Vietnam. In Phnom penh zijn we buiten ons hostel weinig toeristen tegen gekomen. Ik ben benieuwd welke nieuwe avonturen er op ons te wachten staan.

Op naar avontuur 3.0!!!

Liefs uit Kampot, Cambodja

Hello Vietnam

Ik ben ver weg in dromenland wanneer ik plotseling wakker schrik. Heh, wat voel ik toch in mijn haar? Klaarwakker lig ik in bed en besluit ik op zoektocht te gaan. Het zal wel een gecko zijn die graag even met me wilde knuffelen. Met een zaklamp ging ik op zoek of ik iets tegen kom, maar nee.. er is niks te zien. Ik zat rustig nog even bij te komen van de schrik, wanneer ik plotseling een RAT onder mijn kamerdeur weg zie glippen. WHAT!!! Het was een facking rat die in mijn haar zat te kroelen! Gillend ren ik met de zaklamp naar de woonkamer en geef ik een oerkreet van boosheid. We wisten dat we een complete ratten familie in de keuken hebben. Hebben hier ook al vele plakvallen voor neer gezet, maar dat ze 's nachts in mijn slaapkamer zouden komen had niemand verwacht. Als ik iets echt heel smerig vindt, zijn het wel ratten! Ik heb meteen mijn deur gebombardeerd met alle spullen die ik in mijn kamer had, zodat ie niet meer terug kon komen. Gadsiedammie, nog totaal in shock dat dat beest gewoon in mijn bed liep, toch maar een poging gedaan om verder te slapen. De volgende dag meteen twee nieuwe plakvallen gekocht. Voordat we 's avonds op pad gingen hebben we de vallen strategisch (ja, we hebben er serieus over nagedacht) in de keuken geplaatst. Toen we 's nachts terug kwamen rende we meteen naar de keuken om te checken wat de vangst binnen deze paar uurtjes was. En ja hoor, surprise!! In één val hadden we 4 ratten gevangen; drie kleintjes en eindelijk hadden we de grote ook te pakken. Toen we de keuken binnen kwamen begonnen ze zielig te piepen. Ach gossie toch, wat zijn jullie toch zielig.. Not!! Oké.. Wie gaat ze opruimen? De indoos stoppen deze vallen gewoon levend in de prullenbak, maar de dierenvrienden Sanne & Sanne krijgen hier een schuldgevoel van. Zij vinden het beter om ze te verzuipen. Ik vind ratten zo ontzettend vies en eng dat ik normaal als een directeur de andere meiden aanwijzingen zit te geven hoe en wat ze moeten doen. Maar sinds die rat in mijn haren heeft gezeten, lijkt mijn angst wel veranderd in ultieme haat voor deze beesten. Ik was er zo klaar mee dat ik zei dat ik ze wel wilde opruimen. Wie had verwacht dat ik om 02.30 uur nog ratten op zou gaan ruimen? Samen met Sanne heb ik de beesten verzopen. Pff dat stonk! Man wat duurde dat lang voordat die grote rat kapot was. Opgeruimd staat netjes. In de andere val die we gezet hadden zat maar één rat, deze hebben we nog laten staan tot in de ochtend. En ja hoor, we hadden er nog een gevangen...

Voordat ik mijn avontuur verder ging voort zetten in Vietnam, werd mijn stressgehalte nog even goed getest. Ik had mijn vlucht naar Jakarta omgeboekt van Lombok naar Bali, tenminste dat dacht ik. Twee dagen voor de dag van vertrek naar Bali bleek dat Garuda, de maatschappij waar ik mee zou vliegen, de omboeking nog officieel moest bevestigen. Dat zal wel snel geregeld zijn dacht ik, maar helaas.. Niet dus. Zeven uur voordat ik zou vliegen (toen ik inmiddels al in Bali was) kreeg ik ein-de-lijk mijn E-ticket in mijn mailbox. Met vele dank aan papa die hiervoor minstens tien telefoontjes heeft gepleegd. Pff.. Wat een gedoe zeg. Garuda zegt dat Tix wat moet valideren en Tix zegt dat Garuda moet bevestigen... Het had meer iets weg van een 'wellus-nietus' discussie. De laatste drie dagen van mijn trip in Indonesië heb ik hierdoor, maar ook door de smerige ratten in huis en het kwijtraken van kledingstukken bij de laundry, behoorlijk chagrijnig door gebracht (duizendmaal excuses meiden). Pff.. Ik raak niet snel in de stress, maar dit kon zelfs mijn stress gehalte niet hendelen. Toen de fastboot naar Bali ook nog eens 1,5 uur te laat vertrok was het feest helemaal compleet. In gedachten had ik mijn vlucht in Jakarta al gemist en zag ik Ellen vrijdagavond homie alonie een biertje drinken in Hanoi..

Maar jawel hoor, op vrijdag de 13e ben ik veilig in Kuala Lumpur Airport aangekomen en ging mijn zoektocht naar Ellen beginnen. Ik hoefde niet ver te zoeken. Diep in gedachten verzonken zag ik Ellen op het vliegveld zitten; Hey Ell!! Jaaaaa!! Na een dikke knuffel, een goede bak koffie en nog lang niet uit verteld stappen we samen in het vliegtuig naar onze eindbestemming Hanoi. Laat in de avond zijn we aangekomen in Hanoi en stond een Vietnamees van 1.50 meter met een bordje met 'Isabella Lebens' ons al vrolijk op te wachten. We werden bij ons hostel in Hanoi gedropt. Toen we daar om 23.00 uur binnen liepen stond het hele hostel tot aan de receptie op zijn kop. Met 'angels' van Robbie Williams en heel veel bezopen backpackers voelde we ons meteen al thuis. We waren allebei erg moe van de lange reis. Snel onze spullen droppen en op naar de dichtsbijzijnde bar waar we eindelijk ons allereerste Vietnamese biertje samen dronken. Cheers! Op een mooie reis samen. Die twee biertjes hakte er aardig in dus we hebben niet veel later ons bed opgezocht. Op naar een goede nachtrust om morgen eindelijk Vietnam te gaan ontdekken.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje hebben we de stad verkent middels de free walking tour. Samen met andere backpackers en een gids zijn we langs de highlights van Hanoi gelopen. Wauw wat is Hanoi een bizar drukke stad. Overal om je heen zie je scooters, scooters en nog eens scooters. Non stop getoeter hoort er uiteraard ook weer bij. Als je even niet oplet wordt je gewoon om ver gereden. In de middag hebben we zelf Hanoi nog even verkent en verder hebben we vooral rustig aan gedaan. We hebben kennis gemaakt met de lekkerste streetfood tentjes en de lokale gerechten. Goed eten, dat kennen ze hier wel. De groente, die ik in Indonesië enorm gemist heb, vind je hier in alle gerechten terug. Lekker smullen maar!! 's Avonds zijn we in het hostel blijven hangen en hebben hier met onze roommates een mooi feestje van gemaakt. Nadat wederom 'angels' uit volle borst mee werd geblèrd sloot de bar in het hostel en was het tijd om het feestje buiten de deur verder voort te zetten. Vanuit het hostel gingen er drie busjes naar een feestje verderop. Niemand kon vertellen wat voor feest het was, mer heh wat maakt het uit. Instappen maar, we zien wel waar we terecht komen. Het was toch wat verder rijden dan we hadden gedacht. Uiteindelijk werden we ergens in the middle of nowhere gedropt, uitstappen allemaal, hier is het dan!! Waar zijn we nu terecht gekomen? Naja laten we maar gewoon naar binnen gaan. We liepen door het hek naar binnen en kwamen al snel tot de conclusie dat we op een groot tuinfeest terecht zijn gekomen. Er waren amper andere mensen aanwezig. Maar nadat alle busjes vanuit het hostel gearriveerd waren, was het aardig druk op het foute tuinfeest. Gin-tonic voor slechts 2 euro, mwah mij hoor je niet klagen. Overal liepen mannetjes rond die lachgas verkopen. Het kan hier blijkbaar allemaal. Na een lange nacht en heel wat drankjes later zijn we met 7 mensen inclusief taxichauffeur in een taxi terug naar ons hostel gereden. En ja hoor, we zijn gewoon veilig aan gekomen. Het was een zeer geslaagde avond als begin van ons avontuur samen. De volgende dag had Ellen enorm last van een jetlag en besefde ik dat gin-tonic toch niet mijn beste vriend was. We hebben tot laat in de middag in het hostel gechillt. Toen we eindelijk weer tot leven kwamen hebben we een planning gemaakt hoe we de komende dagen gaan indelen. We wilden vanuit hier graag naar Sapa en Halong Bay. Overal worden tours aangeboden, waardoor we twijfelde wat nu de beste keuze zou zijn. Na lang twijfelen hebben we de tour naar Sapa geboekt. Een ander Nederlands meisje, Bertie, had zich inmiddels aan gesloten bij ons en die avond hebben we de nachtbus naar Sapa genomen. Er kwam een discobus met rode en blauwe lampen aangereden, zal dit 'm zijn? En ja hoor, dit was de bus waar wij de nacht gingen door brengen. De bus stond helemaal vol met stapelbedjes, er ging een wereld voor ons open. Wauw, wat chill! Wat zal ik lekker slapen vanavond. Nadat we ons met zijn drieën naast elkaar geinstalleerd hadden ging de lange reis naar Sapa beginnen. De volgende ochtend om 04.00 uur arriveren we in Sapa. We moeten nog tot 06.00 uur wachten tot dat we de bus uit mogen, dus ik draai me nog even. Om 06.00 uur werden we wakker gemaakt en was het tijd om de weg naar ons hotel te vinden om een lekkere douche te nemen. We besloten om toch maar een taxi te nemen. Tegenover de andere meiden had ik een prima nachtrust gehad. Haha dit doornroosje kan werkelijk overal slapen. Na een frisse douche en een stevig ontbijt ontmoeten we de andere Nederlanders die met ons mee gaan met de trekking. Onze gids 'Moo' had het wel getroffen met een groep van 5 Nederlanders. Voordat we aan de trekking door de bergen van Sapa begonnen gaan we langs de lokale markt om vlees en groente in te slaan voor de lunch. Moo zorgt dat we alle nodige ingrediënten in slaan. Iedereen krijgt een zakje met ingrediënten in de handen geduwd en we beginnen aan dag 1 van de trekking. We lopen door de prachtige bergen van Sapa en al snel worden we gevolgd door een groepje locals die heel nieuwsgierig en behulpzaam zijn. De vrouwtjes willen ons maar al te graag een hand bieden wanneer we door een moeilijker berggedeelte lopen. Iedereen had ons natuurlijk al ingelicht dat deze lieve schatten aan het eind van de trekking maar al te graag zelf gemaakte spullen aan ons willen verkopen. Na de nodige uurtjes te hebben gehiked stoppen we op een prachtige locatie midden in de bergen voor de lunchpauze. We hadden enorm geluk met het weer, de zon scheen, het was 30 graden en de lucht was helder blauw. Wauw, wat is Sapa toch bijzonder mooi. Samen met de locals maken we het eten voor de lunch klaar. Die Moo zet ons wel aan het werk hoor. Gelukkig vonden we het alle vijf hartstikke leuk om mee te helpen met koken. We kregen een enorm uitgebreide lunch voorgeschoteld bestaande uit rijst, tofu, springrolls, noedels, heel veel groente en ananas. Het was wederom even knoeien om met stokjes te eten. Ik ben hier duidelijk niet voor gemaakt met mijn linkspoot... Na een goede bodem begonnen we aan het tweede deel van dag 1. Weer een leuke wandeling van ongeveer twee uurtjes waarna we de dag om ongeveer 16 uur eindigde in een klein dorpje tussen de bergen. We kwamen aan bij de homestay waar we die avond gingen slapen. In de homestay woont de zus van Moo (Shoe), samen met haar man en drie kinderen. Het huis was best ruim en had een prima douche en toilet. Beneden was slaapplek voor twee personen en op de boven verdieping lagen nog drie matrassen. We konden dus prima met zijn vijven bij Shoe logeren. Nadat we een lekkere frisse douche hadden genomen, was het tijd voor de massage. We dachten dat we er lopend heen konden gaan maar nee hoor we zouden 'one by one' met de motorbike gebracht worden. De man van Shoe wilde Moo wel even mee helpen met brengen, dus hij zei tegen Ellen en mij dat we maar moesten komen. Huh bedoelt hij nou dat we met zijn tweeën bij hem achterop de scooter moesten?! Hij knikt ja en wijst naar de scooter. Yesss, finally! Eindelijk mag ik een scooterritje a la Aziatische stijl beleven; met zijn drieën op één motorbike. Ellen in het midden en ik ging achterop. Mijn voeten moest ik maar in de lucht houden, oké prima, dacht ik. Met de gedachten 'het kan vast niet ver zijn' begonnen we aan ons scooterritje. Vrij snel had ik in de gaten dat mijn lange benen hier niet voor gemaakt zijn en kreeg ik kramp van het optillen van mijn voeten. Oei.. als ik mijn slippers maar niet onderweg verlies... Dubbel van het lachen zaten we bij deze vriendelijke meneer achterop de scooter. Vroeeeem we racede door het dorpje heen, hobbel hier, hobbel daar. Af en toe lag ik er bijna naast maar na ruim 10 minuten later zijn we veilig aan gekomen. Bij de massage kregen we een hippe korte broek aan, zodat ze onze benen en voeten eens goed onder handen konden nemen. Voor de terugweg stapten Ellen en ik bij Moo achterop de scooter. Moo reed een stuk relaxer, waardoor we ons beiden toch wel wat veiliger voelde bij haar achterop. Bij de homestay aan gekomen was het tijd voor het avondeten. We mochten allemaal mee helpen met het bereiden van een uitgebreide Vietnamese maaltijd. Iedereen kreeg een andere taak. De een ging twintig tenen knoflook snijden (ja, hier houden ze enorm van), de ander wortels raspen, springrolls maken en ik was de gelukkige die het vlees mocht snijden. Braaf haalde ik alle 'vieze' stukjes uit het vlees, maar Shoe liet me al snel weten dat dit niet de bedoeling was. Gewoon snijden, we eten alles. Oké.. Op hoop van zegen dat we morgen niet ziek zijn. Het bakken en koken van de groente gaat lekker primitief via een kampvuurtje. Het bakken van de springrolls gaat in veel olie op hoog vuur op een gasstelletje. Doordat we allemaal, inclusief de kinderen van Shoe, mee hielpen met het eten bereiden konden we al snel aan tafel. De tafel was gedekt en bij elk bord stond een shot glaasje. De man van Shoe kwam met een plastic waterfles aan lopen. Zou het gewoon water zijn of toch iets sterkers? Maar waar we al bang voor waren, kwam uit; het was inderdaad Vietnamese reiswein. Het is gebruikelijk om hier voor het eten te bidden, waarna we met zijn alle proosten en beginnen aan de maaltijd. Blèh die reiswein is echt niet te drinken, lijkt wel pure alcohol. Ik heb 'm maar in één keer achterover gegooid, zodat ik er vanaf was. Maar toen kwam de man van Shoe al voor een tweede glaasje. Voordat ik het in de gaten had was ook mijn glas weer gevuld. Gelukkig vertelde Shoe later dat het hier gebruikelijk is om een leeg glas bij te schenken, maar wanneer degene het niet opdronk was het geen probleem. Het tweede glas heb ik dan ook gewoon laten staan. We waren allemaal kapot moe van de busreis en de lange wandeling waardoor we eigenlijk om 20.00 uur graag ons bed wilden opzoeken. Hmm.. dat is niet echt sociaal naar Shoe en haar familie, uurtje rekken dan maar? We hebben nog even tv gekeken (het was iets moderner dan een zwart/wit beeld) en nog gekletst met Shoe. Het was erg leuk om kennis te maken met het leven van deze locals. Overdag werken ze veelal in de rijstvelden en af en toe komen er toeristen logeren. Shoe werkt net als haar zus ook af en toe als gids van een van deze trekkingen.

De volgende dag werden we om 08.00 uur bij het ontbijt verwacht. De kinderen van Shoe waren al vanaf half 7 naar school en ook haar man was werken. Toen we beneden kwamen was Shoe al druk in de weer met het ontbijt. Het zonnetje scheen en we hadden een prachtig uitzicht op de bergen van Sapa. We hebben buiten de tafel klaar gemaakt en gingen met zijn alle ontbijten. Shoe had heerlijke pancakes gemaakt, dus dat was smullen maar. Rond 09.00 uur kwam Moo en gingen we beginnen aan dag 2 van de trekking. We lopen via het dorpje opnieuw de bergen in. De zon schijnt en het is heerlijk warm. We hebben ontzettend veel geluk met het weer. Doordat het de afgelopen dagen weinig geregend heeft zijn de paden redelijk prima om te wandelen. Uiteindelijk komen we bij een ander bergdorpje uit waar we gaan lunchen. We lunchen in het huis van de andere zus van Moo. Zij is momenteel niet thuis, maar haar dochter wel. Met zijn alle bereiden we weer een uitgebreide lunch. Ondertussen wordt Moo een aantal keer gebeld en al gauw komen we erachter dat Moo ruzie heeft met de buschauffeur, omdat we binnen 10 minuten bij de bus moeten zijn. We hebben snel onze laatste hap naar binnen gewerkt en een sprintje naar de bus genomen. Oef.. Dat was nog wel even een pittige klim naar boven. De buschauffeur was helemaal niet blij met ons en liet dit duidelijk blijken aan Moo. Maar uiteindelijk zitten we in de bus en gaan we terug naar Sapa. In Sapa krijgen we nog een city tour, waarna we na het diner in de nachtbus terug naar Hanoi gaan. Moe, maar voldaan vallen we in slaap. Wat was dit weer een bijzonder mooie trekking. Het gebied rondom Sapa is echt prachtig. Moo en Shoe zijn beide lieve schatten en zijn enorm gastvrij. Wat heb ik genoten de afgelopen dagen!!

Een aantal uurtjes later komen we midden in de nacht weer aan in Hanoi. Shit.. het is pas 03.15 uur, wat gaan we doen? We besluiten om te kijken of we in Hanoi Backpackers in de chill room op de banken nog wat uurtjes slaap kunnen pakken. Gelukkig was dit geen probleem. We hebben tot 06.00 uur geslapen en zijn toen een ontbijt gaan scoren bij de office. Na een heerlijk ontbijt met broodjes en een bananen milkshake hebben we de taxi genomen naar het Mausoleum. Om 08.00 uur stonden we in de rij om meneer Ho Chi Minh te begroeten. Het was een hele happening en we moesten ons best doen om niet te lachen naar de beveiliging, dit was namelijk not done. Natuurlijk lukte dit ons niet haha. Het was die dag erg benauwd met een hoge luchtvochtigheid. Nadat we de temple of litarature hebben bezocht zijn we terug naar het hostel gegaan. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan.

De volgende dag zijn we vroeg in de ochtend met de bus vertrokken naar Halong Bay. Het zonnetje scheen en het was prachtig weer. In Halong Bay stapte we op de boot, waar we met een muziekje heerlijk konden relaxen en mochten genieten van het prachtig uitzicht. Niet te begrijpen hoe deze verschillende rotseilandjes ooit tot stand zijn gekomen. Het is echt een prachtig uitzicht en het lijkt of dat er geen einde komt aan al deze kleine eilandjes. Sommige eilandjes zijn totaal onbewoond en staan helemaal vol met rotsen en jungle, terwijl op andere eilandjes enkele resorts te zien zijn. Voor de lunch kregen we een uitgebreide Vietnamese maaltijd voor geschoteld. Na de lunch mochten we gaan kajakken en rondom de boot gaan zwemmen. Het is fantastisch om met een uitzicht zoals Halong Bay van een boot in het water te springen. Aan het eind van de dag zagen we vanuit de boot de prachtige zonsondergang in Halong Bay. We varen met de boot naar een klein verlaten eilandje tegenover 'Cat Bay Island' waar we de nacht door gaan brengen. We komen aan bij een knus resort en krijgen een warm welkom van het personeel. Onder het genot van een frisse cocktail bekijken we het eiland en de slaapplaats voor vanavond. Ellen, Bertie en ik delen een knusse bungalow met twee andere Nederlanders. Het voelde als een klein maar waar paradijsje waar we terecht zijn gekomen. We konden nog even chillen en genieten van het geluid van de zee op de achtergrond. Na een heerlijke douche op een prachtige luxe (ja, wel even wat anders dan in al die hostels) badkamer werden we om 19.30 uur voor het diner verwacht. We kregen o.a. heerlijke scampi's van de bbq en oesters voorgeschoteld. Na het diner was er ruimte om bierpong te spelen, werd er een klein feestje gebouwd en rond middernacht werd het kampvuur aan gemaakt. Omdat ik niet helemaal fit was (nee, niet van de drank), heb ik enigszins op tijd mijn bedje opgezocht. De volgende ochtend mochten we vrij invullen. Om 11.30 uur werden we voor de lunch verwacht. Na de lunch gingen we met de boot naar 'Cat Bay Island', waar we een hike in het national park gingen doen. Een hike van 1,5 uur, dat zal wel niet veel voorstellen dacht ik. Mijn hike schoenen had ik in Hanoi gelaten en ik had dus ook alleen mijn allstars mee genomen. We begonnen aan de wandeling en het stelde inderdaad niet veel voor. Maar nadat we een stukje gelopen hadden gingen we aan de klim door de jungle beginnen. Ohh ohh.. Hier had ik niet echt op gerekend. Na een stukje omhoog geklommen te hebben besefde ik dat deze klim toch niet zo easy is. De zweetdruppels rolde over de wangen en al snel verlangde ik naar een frisse duik in de zee. Maar helaas.. we moesten toch echt nog een heel stuk naar boven klauteren. Eenmaal de top bereikt werden we beloond met een adembenemend uitzicht. Wauw, wat was dit mooi zeg!! Overal om ons heen keken we uit op groene dicht gegroeide jungle. Na de nodige kiekjes gemaakt te hebben begonnen we aan onze tocht naar beneden. Hoewel we goed op moesten letten om niet uit te glijden ging dit een stuk vlotter dan omhoog lopen. Beneden aan gekomen gaan we meteen door naar de boot waar we die nacht gaan door brengen. Op de boot kregen we een heerlijk koud Halong Bay biertje aangeboden, precies waar we aan toe waren. Het was inmiddels al donker geworden, maar het was oké om nog te gaan zwemmen. Wat is ultiemer dan in het donker bij Halong Bay met uitzicht op de lichtjes van verschillende boten te gaan zwemmen? Op dat moment helemaal niks, dus hup, Jump! het water in. Ellen, Bertie en ik hadden met zijn drieën een kamertje met badkamer op de boot. Het zag er wederom knus uit en we waren allemaal weer dik tevreden over ons verblijf. Deze avond dinerden we op de boot, waarna we boven op het dek gingen chillen onder het genot van een drankje en een muziekje.

De volgende ochtend was het wederom prachtig weer. Wat een lucky bastards zijn wij toch! In Sapa én Halong Bay prachtig weer hebben, dat is toch wel uniek. In de ochtend chillen we onder het genot van een heerlijk passion fruit mojito op het dek en was het tijd om te tannen. Na de lunch komt het einde van deze drie daagse Halong Bay tour in zicht en gaan we vanuit Halongcity met de bus terug naar Hanoi. Halong Bay was naast Sapa een bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten. Super tof om de reis door Vietnam met deze twee trips te beginnen.

Nadat we ruim één week in het noorden van Vietnam zijn geweest, was het tijd om door naar het midden te reizen. Helaas hebben we toen afscheid genomen van Bertie, zij blijft nog even in het noorden. Die avond nemen Ellen en ik de nachtbus naar Huè. Omdat we van verschillende mensen hadden begrepen dat Huè niet heel bijzonder was besluiten we om hier maar één nacht te blijven en de volgende dag door naar Hoi An te reizen. Huè is totaal anders dan Hanoi. Het verkeer is hier een heel stuk rustiger en hier zijn minder streetfood tentjes te vinden. Ondanks dat het heel anders was, vond ik de stad wel wat hebben. Ellen en ik waren allebei niet fit dus we hebben helaas maar weinig van de stad gezien. In het hostel hebben we 4 andere meiden ontmoet, waarmee we besluiten om samen met hen met de motorbike en met een gids van Huè naar Hoi An te reizen.

De volgende dag moesten we vroeg de veren uit. Na een paar pancakes naar binnen gewerkt te hebben, waren we ready om 180 km met de motorbike af te gaan leggen. Omdat het scooter rijden mij in Indonesië zo ontzettend goed bevallen is, keek ik er enorm naar uit om weer te gaan genieten van de vrijheid op de scooter. We scooteren door de prachtige bergen van Vietnam en stoppen geregeld om te genieten van het uitzicht. Na een tijdje rijden we ons bij een weg uit die afgesloten is wegens een ongeluk. Dan maar een andere route nemen. We rijden braaf onze gids Tim (een Aziaat die Tim heet? Bijzonder) achterna en al snel realiseer ik me dat we met onze motorbikes langs de snelweg rijden. Toetttt toetttt oef! Dat scheelde niet veel.. Die bus kwam wel akelig dichtbij. Verstand bijna op nul en gaan! Lekker met 60 km/u achter de gids aan race. Na een tijdje slaan we rechtsaf en gaan we opnieuw de bergen in. Dit lijkt meer op het gebied waar we horen te rijden. Tijdens de lunch kom ik erachter dat we nog heel wat kilometers moeten afleggen om in Hoi An te komen. Dus hup, maar snel de gas er op, want met het Aziatische crazy verkeer is het niet heel relax om in het donker te rijden. Na de lunch rijden we weg en bam! Daar ligt een van de andere meiden op het kiezelig asfalt met de scooter op haar. Oeef, pijnlijk momentje. Met een kapotte broek en een paar flinke schaafwonden komt ze er nog redelijk vanaf. We zetten onze tocht verder voort. Wanneer we de eerste stop maken bij een uitzichtpunt, komen we erachter dat we een platte band hebben. Ohno.. Niet dat ook nog! Het is de scooter waar het meisje vlak daar voor mee gevallen is. We staan midden op een berg en het is al een tijdje geleden dat we langs de bewoonde wereld rijden. Wat zijn we op dat moment blij dat we toch besloten hadden een gids mee te nemen en niet op eigen houtje te zijn gegaan. Tim heeft het wel getroffen met ons haha. Gelukkig bedenkt hij zich geen moment en gaat hij met een motorbike een stuk terug rijden om hulp te halen. Wij blijven boven wachten. Na een tijdje komt Tim terug en heeft hij iemand geregeld die de band kan komen maken. Op dat moment komt er plotseling een stortbui uit de lucht vallen. Terwijl we langs de kant staan te wachten worden we weg verregend. Haha, dit kan er ook nog wel bij. Ach.. Altijd blijven lachen zullen we maar denken. Nadat de band gemaakt is zijn we klaar om verder richting Hoi An te rijden. Heel benieuwd wat ons verder nog te wachten staat vandaag. Het begint inmiddels donker te worden en we naderen de stad Da Nang. Hier is het verkeer een heel stuk drukker dan in de bergen, even omschakelen dus. De beste manier is om lekker brutaal met het drukke verkeer mee te rijden en vooral lekker asociaal te doen. In Indonesië heb ik hier al goed mee geoefend, dus dit was voor mij geen probleem meer. We race door de stad vol met prachtige lichtjes en komen uiteindelijk om 19.15 uur bij ons hostel in Hoi An aan. Kapot moe sloffen Ellen en ik naar het restaurantje tegenover het hostel. Voor veel meer als dat waren we niet meer in staat. We bestellen wat lekkers te eten en drinken een welverdiend biertje. Cheers, we hebben de scootertocht overleefd en zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen!

De eerste week hebben we ontzettend veel gezien en gedaan. Lange dagen en korte nachten, dus tijd om even wat rustiger aan te doen. Naar ons idee was Hoi An hier een prima plek voor. En ja hoor, we hadden gelijk. Wat een ontzettend leuk plaatsje, met veel winkeltjes/kleermakers en gezellige bars/koffietentjes. Hier krijgen we de tijd wel om. We besluiten om drie nachten te blijven. Vrijwel iedereen die we hier ontmoeten heeft kleren laten maken. Ondanks dat mijn backpack meer dan vol is, kon ik het niet laten om op kleding jacht te gaan. Pff.. wat wordt je hebberig van al die leuke jurkjes en jumpsuits. Aan het eind van de dag is onze shoppingdag geslaagd en hebben Ellen en ik beide een jurkje en een jumpsuit laten maken. Aan het begin van de avond konden we ze ophalen, yesss!! Tijdens het shoppen hebben we een Nederlands meisje ontmoet die samen met een vriend door Vietnam aan het reizen is. We spreken af om die avond met zijn vieren ergens wat te gaan eten. Het werd een erg gezellige avond met veel drank en Leidse drankspelletjes. Er sluiten steeds meer mensen bij ons aan en uiteindelijk gaan we nog op stap bij de 'why not' bar (why not?). Hier komen we veel mensen uit ons hostel tegen en het wordt een zeer geslaagde avond. De overige dagen hebben we Hoi An verder verkent en zijn we op voor ons veel te kleine fietsen naar het strand gereden. Doordat we verkeerd gereden waren hadden we minsten 10 km met de fiets afgelegd, terwijl we er binnen 4 km hadden kunnen zijn...

We zitten inmiddels alweer twee weken in Vietnam en dat backpack leventje bevalt me meer als prima. Een leven zonder zorgen, doen en laten waar je zin in hebt, nieuwe mensen ontmoeten en steeds maar weer de vraag met wie je die avond op een kamer slaapt, is wel voor mij weg gelegd. De tijd vliegt voorbij en voor mijn gevoel komt eind januari snel dichterbij. Ik geniet van alle momenten en ben elke dag zo druk, dat het schrijven van een blog me veel moeite kost. Ik had niet verwacht dat ik daar zo weinig tijd voor zou hebben, oftewel ik moet er echt tijd voor vrij maken.

Na een lange trip met de bus zijn we gisteren aan gekomen in Dalat. We zijn in het meest knusse maar crazy hostel ooit terecht gekomen. Toen we binnen kwamen werden we door het personeel stuk voor stuk geknuffeld en kwam 'mama' al aan lopen. Mama staat de hele dag in de keuken en zorgt er voor dat niemand honger hoeft te lijden. We worden hier werkelijk vol gestopt met eten. Wat een warm welkom!! Om 17.00 uur gaan we met het hele hostel en nog een aantal omliggende hostels aan één lange tafel dineren, mama staat hier al de hele middag voor in de keuken. Na het diner gaat het feestje nog door tot 23.00 uur, dan moet de rust in het hostel terug keren want dan gaat mama slapen. Biertje voor 10.000 Vietnamese dong en een bucket voor 50.000 dong, wij vermaken ons hier wel!! Vanochtend mochten we vroeg uit de veren, want we hadden canyoning op het programma staan. De canyoning en de goede verhalen over het hostel is eigenlijk wel de reden dat we naar Dalat zijn gegaan. We hadden over beiden zo veel goede verhalen gehoord dat we het graag zelf live wilden mee maken. En wat zijn we blij met deze keuze!! De canyoning was echt super tof, maar hierover later meer (ik moet nu eerst even met mama gaan chillen). We blijven nog ruim één week in Vietnam en zullen dan waarschijnlijk vanaf Saigon Cambodja binnen gaan.

Lieve allemaal, ik heb het super naar mijn zin hier!!

Jullie horen snel van me! Dikke kus

Sampai jumpa Lombok

Aan alles komt een einde, dus helaas ook aan mijn tijd op Lombok. Alweer ruim 5 weken geleden begon ik poepie zenuwachtig aan mijn avontuur en nu zit het eerste deel van mijn reis er alweer op. Wow, time flies! In eerste instantie denk je dat 4 maanden aan de andere kant van de wereld best een lange tijd is, maar als ik na ga hoe snel deze weken zijn gegaan baal ik enorm dat ik al een vliegticket voor januari terug naar Nederland heb geboekt. Eigenlijk is Nederland toch ontzettend saai? Geen zorgen aan je hoofd, alleen maar leuke dingen doen, het strand op loopafstand en leven met tropische temperaturen; dat is toch veel leuker?! Dit avontuur is precies waar ik al twee jaar naar uit heb gekeken en waar ik nu eindelijk van mag genieten. Dromen zijn werkelijkheid geworden!

De reden dat ik graag vrijwilligerswerk wilde gaan doen is om midden tussen de locals te wonen en te werken en op deze manier het land en de cultuur beter te leren kennen. Door mijn ervaring in Zuid-Afrika heb ik gemerkt dat wanneer je midden tussen de locals woont en werkt, je de cultuur en het land veel beter leert kennen dan wanneer je als toerist een land bezoekt. Deze bijzondere ervaring wilde ik nogmaals binnen een ander land en cultuur op doen. Maar is dit gelukt? Het toerisme op Lombok is nog erg onder ontwikkeld, waardoor het land en de cultuur nog erg puur is. Het pure Azië kun je hier dus nog op veel plekken terug vinden. Er zijn veel verlaten prachtige witte stranden, kleine dorpjes waar erg primitief geleefd wordt en backpackers zul je voornamelijk alleen in Senggigi treffen, maar ook dit is uniek als je hen tegen komt. De meeste backpackers komen hier alleen voor de overstap naar de Gili eilanden of voor de bekende Rinjani trekking. Ik geef ze groot gelijk, verder is hier eigenlijk weinig te beleven en zul je je als backpacker waarschijnlijk erg eenzaam voelen. Op de locals na zul je hier niet snel nieuwe mensen ontmoeten, daarvoor zul je toch echt naar de Gili eilanden moeten of richting Bali gaan. Ik ben dan ook erg blij dat ik in een huis terecht ben gekomen met drie ontzettend gekke, lieve meiden, waarmee ik samen een prachtige tijd heb gehad op Lombok. Samen hebben we veel tripjes gemaakt, heel wat bintangs gedronken en veel geouwehoerd (oftewel; doen waar ik goed in ben). Omdat je hier zo weinig toeristen ziet leer je het land 'onbewerkt' kennen en dat is precies waar ik naar op zoek was en waar ik naar verlangde. Dus ja, het is gelukt! Door de stichting ben ik op veel plekjes gekomen waar ik als toerist zijnde nooit terecht zou komen. Ik heb bijzondere dingen gezien en beleefd. Niet altijd even leuk om te zien, maar dit zijn leerzame momenten en momenten van bewustwording. Bewustwording hoe goed wij Nederlanders het hebben en hoe dankbaar we mogen zijn. Dit zijn mooie herinneringen.

Het werken binnen de stichting was niet altijd even makkelijk. De taalbarrière was voornamelijk het probleem. Ik spreek geen Indonesisch en zij spreken amper tot geen Engels. Tsja.. Hoe los je het dan op? Een oplossing was er niet altijd. Dit maakte de communicatie soms erg lastig. De Indonesische mentaliteit is totaal anders dan wij Nederlands gewend zijn. Er zijn best wel wat dagen geweest dat ik er voor mezelf te weinig voldoening uit kon halen en dat ik me verveelde. Bijna twee uur niks doen, oftewel soort van pauze houden, op een werkdag is voor ons Nederlanders ondenkbaar en niet voor te stellen. Dit is iets waar ik tot op heden eigenlijk ook nog steeds niet aan kan wennen. Ik ben gewend om hard te werken. Als ik weet wat ik kan doen, zal ik ook zorgen dat de taak volbracht wordt. Naar mijn idee hebben ze hier binnen de stichting te weinig gebruik van gemaakt en dat vind ik eigenlijk wel jammer. Maar desondanks heb ik echt een super tijd gehad en had ik dit avontuur voor geen goud willen missen!!

Wat heb ik de afgelopen twee weken gedaan?

Afgelopen woensdag was het natuurlijk tijd voor een feestje, want het was mijn verjaardag! Terwijl ik normaal mijn verjaardag met een dikke trui aan mag vieren kon ik dit jaar heerlijk rond lopen in een zomerjurkje. Ook best leuk! Persoonlijk geef ik niet zo heel veel om mijn eigen verjaardag, maar zoals vele van jullie weten ben ik niet vies van een feestje. Overdag ben ik gewoon naar de stichting geweest en 's avonds heb ik er met de meiden een feestje van gemaakt. Eerst lekker gaan uiteten en vervolgens uiteraard naar Happy Café gegaan. Naast de 'happy birthday-song' en hét t-shirt van Happy Café kreeg ik van de barmannen een cocktail aan geboden genaamd 'fall down'. En tsja.. eigenlijk is dit wel een goede woordkeuze als conclusie op deze avond... De eigenaar van Happy Café zorgde er voor dat we niet droog stonden; cocktails en shotjes in overvloed. Uiteindelijk zijn we met de crew van Happy Café verplaatst naar 'Marina café' en ook hier hebben we geen rooie cent uit geven. Van tequila tot bintang, ook deze eigenaar wist ons te vinden. Haha, wat is het af en toe toch een voordeel om een vrouw te zijn. Top feestje! Deze verjaardag zal ik niet snel vergeten en de day after ook niet...

Naast het werken op de stichting had ik natuurlijk ook nog voldoende vrije tijd over. De gili eilanden, het zuiden van Lombok en de Rinjani trekking kan ik al van mijn bucketlist afstrepen. Het enige wat ik nog graag zou willen doen op Lombok was een dagtrip naar de watervallen. Het water van de watervallen is afkomstig van het meer van de mount Rinjani en ligt dus ook vlakbij de Rinjani, in het noorden van Lombok. Een paar dagen nadat wij de Rinjani trekking hebben gedaan is de Rinjani gesloten. Er is sindsdien sprake van een kleine eruptie. Wat een mazzelpikkies zijn wij! Net op tijd de trekking gedaan, anders hadden we dikke vette pech gehad. Deze week is echter de eruptie van de Rinjani toe genomen. Afgelopen week was het zo erg dat door de aswolken het vliegveld van Bali en Lombok gesloten is en dat alle vluchten gecanceld zijn. De andere meiden zaten al dik in de stres omdat er gesproken zou worden over een mogelijke evacuatie. In gedachten zagen ze de tsunami al ontstaan en hadden ze hun noodtasje al klaar staan mochten we onverhoop ons huis moeten verlaten. En ik.. Ik moest er stiekem maar hard mee lachen en kon er de lol wel van in zien, haha. Het leven op Lombok gaat gewoon door en de locals blijven lekker relax. Naar mijn idee dus nog totaal geen reden om paniek te zaaien. De afgelopen dagen is er ontzettend veel stof in de lucht en lopen de locals rond met een mondmasker alsof de vogelgriep is uit gebroken. Het enige wat voor mij nu van belang is, is dat het vliegveld van Lombok zo snel mogelijk weer open gaat en dat ik aanstaande vrijdag gewoon mijn vlucht richting Hanoi kan nemen. Het vliegveld van Bali is inmiddels weer open. Sinds de afgelopen vier dagen en tot op heden zijn alle vluchten vanuit Lombok airport gecanceld. Er is nergens duidelijk informatie hierover te vinden en de locals kunnen hier ons ook maar weinig over vertellen. Het wordt nog even spannend dus...

De trip naar de watervallen kon desondanks gewoon door gaan. Dit wil dus ook zeggen dat er geen direct gevaar is. Afgelopen zaterdag om 09.00 uur werden we opgehaald voor de dagtrip naar de watervallen. Er was een driver mee en nog een 2e persoon waarvan we dachten dat hij dan onze gids zou zijn. Al snel kwamen we erachter dat deze goede man geen woord Engels spreekt. Op onze meest slechte manier vroegen we aan de man "is Rinjani dangerous?" Waarop de man antwoordde met "yes" en een blik dat hij ons niet begreep. Oké dan..... Dat gaat wat worden vandaag. Het is ongeveer twee uur rijden naar het noorden van Lombok. Het was een mooie route om te rijden. Berg op, berg af en veel rijstvelden waren er te zien. Het gebied leek hier meer groener dan waar wij wonen (in het westen van Lombok). Onderweg zijn we veel apen tegen gekomen. Ze zitten braaf langs de kant te wachten tot dat mensen eten uit de autoramen gooien. Na een stop gemaakt te hebben en de aapjes pinda's gevoerd te hebben zijn we door gereden naar de watervallen. Aan gekomen bij de start van de hike naar de watervallen stonden er tientallen gidsen die maar al te graag met ons op pad wilde gaan. Onze driver had ondertussen een gids voor ons geregeld. Ik vroeg aan de gids hoeveel het kostte (want uiteraard vragen ze hier voor alles geld), waarop hij zei "150.000 rupiah each person". Say whuttt, haha dikke doei.. Uiteindelijk hadden we geregeld dat hij voor 150.000 rupiah (ongeveer 10 euro) totaal met ons mee ging. We begonnen aan de hike naar de eerste waterval. Dit was ongeveer 15 min lopen. Onderweg kwamen we alleen enkele locals tegen, waarbij we ons afvroegen wat ze daar deden midden in de jungle. De eerste waterval was niet zo boeiend, dus we begonnen al snel aan de hike naar de tweede waterval. Dit was ongeveer 25 min lopen en vraagde wat meer vaardigheid. Sommige delen moesten we op de slippers door het ijskoude water klauteren. Plots kreeg ik een kleine deja vu naar de klim van Rinjani. Aangekomen bij de tweede waterval zagen we mensen in het water zwemmen. Dit wilde wij natuurlijk ook. Dus hup tassen neer gegooid, kleren uit en zwemmen maar. En neeheee, niet naakt. We hadden onze bikini al thuis aan getrokken. Ieeeh.. wat was dat water ijskoud, maar eigenlijk wel lekker verfrissend. Om bij de waterval te komen moesten we nog een stuk door het water klauteren. Helaas kon je daar niet lekker chillen, alle rotsen waren nat en vanuit de waterval spetterde overal water. Dus nadat we een duik hadden genomen, hebben we onze spullen gepakt en zijn we helemaal terug naar boven geklauterd. Leuk om dit gezien te hebben, maar persoonlijk vond ik het niet heel bijzonder eigenlijk. Na de lunch zijn we terug naar onze driver en bijrijder gelopen en in de auto gestapt. "Where are we going now" vroegen we aan de bijrijder. "Sengiggi" antwoorde hij. Huh maar we zouden toch nog naar een traditioneel dorpje gaan?! Met een kaart van Lombok hebben we dmv handen en voeten aan de man uitgelegd dat we nog graag naar dat dorp wilden gaan. "Oh no tomorrow" zegt hij, uhhh nee niks tomorrow, nu graag! Na de nodige telefoontjes kregen we bevestiging en gingen we naar het dorp. Tenminste dat dachten we; opeens stoppen we en loopt de man met een kaart van Lombok naar een aantal locals. OMG, hij weet niet eens de weg; wat een kneus. Uiteindelijk komen we bij een traditioneel dorpje uit waar de mensen enorm primitief leven. Oké we zijn er zegt de man. Toch hadden we niet echt het idee dat dit het juiste adres was. De mensen die er wonen keken alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. De gids had iemand uit het dorp geregeld die ons een kijkje liet nemen in het leven van deze mensen. De kippen, geiten, katten en honden rende langs ons voorbij. De mensen leven hier in rieten hutjes en koken met primitieve middelen. Na een rondje door het dorp gelopen te hebben en een fooitje te hebben gegeven zijn we regelrecht terug naar huis gereden. Toch onbegrijpelijk dat we op pad worden gestuurd met twee mensen die geen Engels spreken. Het kan hier blijkbaar allemaal..

Vandaag ging ik met de scooter op pad om een nieuwe waterfles van 20L in de supermarkt te halen. Ja hoor, net als de locals vervoeren wij deze ook met de scooter. Tsja, een andere optie hebben we niet en met wat handigheid gaat dit prima. Ik was net onderweg toen ik merkte dat mijn scooter weg slipte. Oh no.. Shit happends, band lek. Voorzichtig omgedraaid en terug naar huis gereden om de scooter van een van de andere meiden te lenen. Sanne vertelde me dat ik aan het einde van de straat de band kon laten repareren voor ongeveer 40.000 rupiah. Ik ben er meteen naar toe gereden en de mannen wilde me uiteraard maar al te graag helpen. Ik vroeg natuurlijk eerst hoeveel het kostte. De man zegt als het alleen een gaatje is kost het 10.000 rupiah, maar wanneer ik de band moet vervangen 50.000 rupiah. We spreken af dat hij eerst gaat checken wat er aan de hand is. De man haalt een bakje water, haalt de binnenband er uit en gaat checken of er een gat in zit. Al snel kwamen we erachter dat er een gat in de binnenband zit. De man geeft aan dat hij het kan repareren en dat er geen nieuwe band op moet. Dus het kost 10.000 rupiah vroeg ik, waarop de man antwoord met "yes". Ik kon mijn lach bijna niet inhouden; 10.000 rupiah, dat is ongeveer 0,60 eurocent! Wat zijn de fietsenmakers in Nederland voor een afzetters zeg!! Heh maar shit, ik heb alleen maar 100.000 rupiah in mijn portemonnee. Bij dit soort tentjes kun je eigenlijk alleen maar met kleingeld betalen, omdat 100.000 rupiah voor de meeste locals niet eens het dagloon is. Hoe ga ik dit oplossen? Mijn scooter hier achter laten en ff snel terug naar huis lopen om kleingeld te halen? Oké op hoop van zegen dat mijn scooter hier zometeen nog staat... "I'll be back in a few minutes" zeg ik tegen de man. "Five minutes?" vraagt de man. "Just two minutes" zeg ik en ik neem een sprintje naar huis. In gedachten denk ik; Esmeeee.. Waar ben je mee bezig? Je weet dat de meeste Indoos niet te vertrouwen zijn! Wat nu als de scooter straks echt weg is... OKÉ sprintje, sprintje.. Fieuw; hij staat er nog! De man kijkt me verbaasd aan dat ik zo snel terug ben. Hij was inmiddels de band er weer op aan het leggen en mijn scooter was weer gereed om te race. Ik blij, hij blij. Ik kon mijn ritje naar de winkel weer voort zetten.

Inmiddels ben ik langzaam begonnen met het pakken van mijn tas en de laatste dingen te regelen voor mijn vertrek uit Lombok. Deze week voor de laatste keer de lekkerste nasi goreng ooit eten, eten bij Jessy café en een bintang aan de bar van Happy Café. Toevallig heb ik net mijn vlucht omgeboekt en ga ik voor meer safe. Het ziet er nu nog niet echt naar uit dat er vanaf Lombok snel weer gevlogen zal worden, dus ik vertrek donderdag met de boot naar Bali om daar mijn vlucht naar Jakarta te nemen. Zoals het er nu naar uit ziet ben ik dan vrijdagavond, gewoon zoals gepland, in Hanoi!! Ik kijk terug op een prachtige tijd in Lombok, maar kijk er nu ook naar uit om mijn avontuur voort te zetten in Vietnam. Tijd voor nieuwe indrukken, nieuwe avonturen en om nieuwe mensen te ontmoeten. Hanoi backpackers; zet het bier maar koud, Nell & Ell komen er aan!!

Beautiful Indonesia

Inmiddels alweer over de helft van mijn tijd in Lombok, time flies! Het leven in Indonesië gaat me aardig goed af. Wat is het toch een prachtig land en wat zijn de Indoos toch ontzettend lieve mensen. Ook al hebben de meeste locals maar zo weinig, overal waar ik kom staat de zelfgemaakte (ontzettend lekkere) ice tea of een kopje koffie met wat lekkers klaar. Wat zijn deze mensen toch gastvrij. Iedereen is erg behulpzaam en nieuwsgierig naar waar we vandaan komen, 'Bellanda?' Ja natuurlijk komt dit blond koppie uit Nederland. Mijn haren zijn inmiddels, door de zon, pornoblond geworden en mijn bruine tintje begint langzaam ergens op te lijken, jippieeeee!

Een cultuurshock, daar heb ik eigenlijk totaal geen last van gehad. Het is inmiddels alweer ruim 6 jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met het prachtige Indonesië; de vakantie met de Snellies naar Bali. Misschien is dit in combinatie met mijn ervaring in Zuid-Afrika, dan ook wel de reden dat ik ontzettend snel gewend ben aan het leven op Lombok. Terwijl ik op de scooter rij zie ik bijvoorbeeld twee mannen op één scooter die hout hebben gehaald, met als gevolg dat ze een plank die 2 meter aan de voorkant en 2 meter aan de achterkant uitsteekt, op de scooter meenemen. Ik realiseer me 5 minuten later pas hoe vreemd dit voor ons als Nederlanders is... Maar eigenlijk kijk ik er al niet meer van op. De locals vervoeren hier werkelijk alles met de scooter, van matrassen tot meubels tot complete families. Sommige scooters zijn zelfs omgebouwd tot een waardig eettentje. Het leven op Lombok lijkt zo vanzelfsprekend. Gemiddeld valt zo'n 3x per week, met name in de avonduren, voor een paar uurtjes de stroom uit, maar ook hier raak ik niet meer van in paniek. Altijd zorgen dat je zaklamp binnen handbereik is en dat je telefoon op geladen is, dan zit je altijd safe. De kleine dingen zoals betalen met briefjes van 100.000, met 60 km/h op je scooter door de prachtige natuur rijden, de zweetdruppels op je wang kunnen tellen omdat het 33+ graden is, douchen onder een pisstraal met koud water en de hele dag op blote voeten of op flipflops lopen zijn imiddels al doodnormaal voor mij geworden. Op sommige momenten word ik me er van bewust dat dit eigenlijk totaal anders is dan wij Nederlanders gewend zijn. Dit zijn de momenten dat ik me pas echt realiseer wat voor bijzondere ervaring ik hier op doe en hoe dankbaar ik ben dat ik deze kans heb mogen krijgen. Drie keer per dag rijst of noedels eten gaat er bij mij nog niet in. Twee keer per dag vind ik vaak al meer als voldoende, hoewel ik erg kan genieten van de Indonesische keuken. De nasi goreng van 0,60 eurocent, de gado gado, thaise curry's en alle gerechten met pindasaus zijn inmiddels mijn favoriet. Terwijl de andere meiden vol zitten van de rijstmaaltijd bestel ik met een big smile nog een 'banana pancake' als dessert, tsja.. bourgondiër hè. Ik vraag me nu wel erg af hoe de meeste backpackers vele kilo's lichter thuis komen na een reis door Azië met al dit lekkere eten. Ontbijten doen we niet met rijst, maar gewoon op zijn Nederlands; brood met nutella (bij gebrek aan beter broodbeleg). Fruit en de ietwat karige groente die ze hier hebben, halen we op de lokale markt. Voor een paar cent hebben we elke dag verse ananas, watermeloen en mangostenen.. heerlijk!

De afgelopen twee weken heb ik weer wat uurtjes door gebracht op de stichting. Het is mooi om te zien hoe Mindie samen met de andere mensen deze stichting op gezet heeft. Van iets kleins gegroeid tot zo'n grote stichting, bijzonder om dat hier binnen de Indonesische mentaliteit voor elkaar te krijgen. De stichting wordt veelal gerunt door de donaties die vanuit Nederland komen. Vanaf een kleine bijdrage wordt een kind al geholpen en kan het bijvoorbeeld therapie krijgen. Mocht je graag een bijdrage (eenmalig of maandelijks) willen leveren, kun je op de website www.lombokcare.com kijken voor meer informatie hierover. Ik heb weer heel wat huisbezoeken gedaan en merk dat ik dat toch wel de meest bijzondere ervaring vindt. Op deze manier zie je precies hoe de locals hier leven en dat er veel meer armoede op Lombok is dan dat je in eerste instantie als toerist zijnde zou denken. Op de stichting probeer ik zo veel mogelijk de oudere kinderen (vanaf ongeveer 7 jaar) te behandelen. Dit omdat dit toch wat minder complex is dan de jongere kinderen. Het is altijd even spannend of de kinderen met mij mee willen gaan als ik ze in het klaslokaal ga ophalen voor de therapie. Veel kinderen vinden de therapie niet leuk en met name de echte kleine kinderen zitten regelmatig te huilen tijdens de therapie. Met name in het begin werden de kinderen verlegen als ze mij zagen. De fysiotherapeuten vertelden mij dat de meeste kinderen erg moeten wennen aan nieuwe gezichten. Nu ze me regelmatig hebben gezien gaat dit al een heel stuk beter. Veel kinderen met een beperking worden helaas uitgestoten door hun familie en dus thuis niet geaccepteerd. Veel van de kinderen die naar de stichting komen wonen dus ook niet meer bij hun ouders, maar zijn opgevangen door andere familieleden of bekende.

Om 08.30 uur start ik met de therapie. Van 09.00 uur tot 09.30 uur hebben de schoolkinderen pauze. De kinderen hebben allemaal hun eigen eten mee en eigenlijk bestaat dit altijd uit een pittige rijstmaaltijd. Het wordt hier dus echt met de paplepel ingegoten. Meestal ga ik even kijken of ik nog hulp kan bieden bij deze pauze. Sommige kinderen moeten namelijk geholpen worden met eten en/of drinken. Het zijn tenslotte allemaal kinderen met een beperking. Ondertussen ga ik kijken wie ik nog meer kan gaan behandelen of help ik de fysiotherapeuten. Zo gaat het de ochtend door tot 11.00 uur; dan is het pauze voor de fysiotherapeuten. In de middag vinden er meestal huisbezoeken plaats, maar dit is afhankelijk of er nieuwe aanmeldingen zijn. Afgelopen week waren er helaas geen huisbezoeken, waardoor ik in de middagen vrij ben geweest. Hard werken is het voor mij dus niet. Dit is natuurlijk totaal anders dan dat ik in Nederland gewend ben en misschien voor mij ook wel het moeilijkste om hier aan te wennen. De Indonesische mentaliteit is zo anders, maar misschien werken wij Nederlanders ook wel te hard..

Vorig weekend zijn we thuis gebleven en hebben vanuit hier wat dagtrips gedaan. Vrijdagavond heb ik kennis gemaakt met het nachtleven van Senggigi. Eerst ergens een hapje gaan eten en hebben ons toen verplaatst naar de bar van Happy Café, de stamkroeg waar we geregeld 's avonds een drankje gaan doen. Elke avond wordt hier live muziek gemaakt. Dit is ook de enige drukke bar in Senggigi, verder is het ietwat uitgestorven hier. Drie ijskoude Bintang radler stonden binnen 1 min netjes voor ons klaar. Het barpersoneel weet inmiddels dat we graag een bintang (radler) drinken en wanneer iemand ons een shotje wil aanbieden hebben we liever sambucca dan tequila. Meerdere keren hebben we met verbazing op gekeken wanneer er weer een shotje voor ons klaar staat. 'Cheers', een bedankje en even vrolijk glimlachen naar de gasten aan de andere kant van de bar. Toen Happy Café om 01.00 uur de boel ging sluiten zijn we nog met een aantal bandleden naar een grotere club gegaan. We stapten de club binnen en alle ogen waren meteen op ons gericht. Dat het toerisme hier nog niet erg ontwikkeld is, is algemeen bekend, maar het leek er meer op dat deze locals nog nooit westerse mensen ontmoet hadden. Uiteindelijk zijn we verplaatst naar een andere nachtclub. We stapten de dansvloer op en ook hier stond binnen een paar minuten de hele dansvloer vol met indoos die met ons wilde dansen. Soms ietwat irritant omdat ze niet begrijpen dat wij Nederlanders dit niet gewend zijn en dit dus ook niet altijd erg leuk vinden. Na een korte nachtrust was ik weer op tijd wakker en had ik zin om wat van mijn vrije dag te maken. De andere meiden heb ik lekker laten uitslapen. Nadat ik de was bij de laundry heb opgehaald, heb ik me verplaatst naar het zwembad van Albertos. Een tijdje later kwamen de andere meiden ook en hebben we er een fijn chill dagje van gemaakt. De volgende dag werden Sanne en ik om 07.30 uur opgehaald voor een snorkeltour naar de gili's. In de ochtend zijn we rondom Gili Trawangan gaan snorkelen en na de lunch bij Gili Air. Wauw, wat is de onderwaterwereld hier bijzonder mooi zeg! Er waren vee verschillende vissen, mooie stukken koraal en natuurlijk schildpadden. In totaal hebben we 6 schildpadden gespot waarvan er 2 direct naast ons zwommen. Heel tof om te zien hoe deze schildpadden zich lekker relax voort bewegen. Nadat we met de gopro de nodige filmpjes hadden gemaakt zijn we weer met de boot terug richting Senggigi gegaan. Helemaal doodop en uiteraard met een ietwat verbrande rug kwamen we thuis, maar het was een zeer geslaagde dag!

Nadat we vrijdag weer een leuke stapavond in Senggigi hebben gehad zijn we na een korte nachtrust lekker op de bonnefooi naar het zuiden van Lombok gegaan. We lopen de straat uit en houden een taxi aan; "naar Kuta graag". Je ziet de chauffeur ietwat verschrikt kijken. Ja meneertje, je hebt een rit van 2 uur voor de boeg... Haha helaas voor hem, maar leuk voor ons; lekker het zuiden van Lombok verkennen. We weten inmiddels dat Lombok bij lange na niet zo toeristisch is als het buureiland Bali. Het is hier best uniek als je toeristen tegen komt, maar Kuta schijnt net als Senggigi een van de meest toeristische plaatsen van Lombok te zijn. In Kuta worden we op de 'hoofdstraat' bij het strand opgezet. "Uhh is het dit?", was mijn eerste reactie. Met een paar hotels/homestays, kledingkraampjes en een verlaten strand zag het er nogal uitgestorven uit. Bij de eerste homestay die we zagen zijn we gaan checken of er nog plek was voor vier personen. Het verblijf was totaal niks dus nog even verder gelopen. We kwamen er al snel achter dat Kuta écht uitgestorven was. Hoe kan dit een toeristische plek op Lombok zijn? Omdat het laagseizoen is? Oké plan wijzigen dus.. waar gaan we dan naar toe? Dagtrip naar 'Selong Balanak beach'? Laten we dat doen! Op zoek naar een taxi die ons naar Selong Balanak kan brengen. Na een tijdje rond gelopen te hebben kwamen we tot de conclusie dat hier geen taxi's rijden. Bij navraag aan een groep backpackers bleek dit inderdaad het geval. Je kunt het beste een scooter huren en dan naar het strand van Selong Balanak rijden. Leuk idee, maar wij komen niet meer terug in Kuta.. geen optie dus. Nou dan gaan we maar liften toch dames?! Maar helaas kwamen er ook geen auto's of scooters voorbij. Na verschillende locals gevraagd te hebben, hebben we iemand gevonden die ons tegen een mooi prijsje wil brengen. Betwijfelend keken we of dat jochie zijn rijbewijs heeft. De meeste Indoos zien hier namelijk zo veel jonger uit, maar bij navraag bleek hij 21 te zijn. Na een prima ritje van ongeveer 30 minuten kwamen we aan bij het prachtige witte strand van Selong Balanak. Het strand van de Gili's is al bijzonder mooi, maar dit strand is nog veel mooier. Ook hier zijn weinig toeristen, een paar karige strandtentjes en verderop een restaurant met bungalows om te verblijven. Na een heerlijke lunch hebben we ons op de strandbedjes geïnstaleerd en zijn hier de komende uurtjes niet meer vanaf gekomen. Wat is het heerlijk hier! Toen het langzaam avond werd was het natuurlijk de vraag wat we met overnachten gingen doen. Gaan we terug naar Senggigi of blijven we hier ergens in de buurt? Ik vond het wel een leuke uitdaging om te kijken hoe laat we van de strandbedjes gegooid werden. Had het hier namelijk heerlijk naar mijn zin. Zonnebrilletje op, af en toe een duik nemen en drinken uit een kokosnoot. De jongen van de strandtent zei ons dat we sowieso tot na de zonsondergang moesten blijven. Tot hoe laat kunnen we dan blijven vroeg ik. "What you want", was het antwoord. "So we can sleep here?!" "Yeah, ofcourse you can". Why not.. laten we op het strand slapen. Niet iedereen was hier even enthousiast over. De local vertelt ons dat het 's nachts wel koud is en dat het water erg ver het strand op komt. Na even overlegd te hebben waren we er uit. Sanne 1 en ik bleven op het strand crashen en de andere chicks gingen in de homestay verderop slapen. Aah waar gaan we aan beginnen.. Totaal geen warme kleding bij, zou het echt zo erg gaan afkoelen? De zon was inmiddels al bijna volledig onder en de guy van de strandtent ging onze bedjes klaar maken. Twee bamboe strandbedjes naast elkaar, alsof we ieder een kingsize bed hadden. Toen de zon volledig onder was, was er op de zee een echte 'city' ontstaan. Er waren allemaal vissersbootjes met lampjes op het water, een prachtig uitzicht. We kregen van de locals een heerlijke mie goreng met fried chicken voorgeschoteld. Het was 20.00 uur en het strand was totaal uitgestorven. Af en toe zag je een lamp aan gaan in een van de surftentjes. Bij elk tentje slaapt er wel een local om zijn shop te beveiligen. Hoe gaan we deze lange nacht door komen als het zo rustig is? "Ok, we have to sleep" zegt de vriendelijke guy van de strandtent. Hij kwam met 3 kussens aan zetten. Aah wat een luxe! Al gauw kwamen Sanne en ik erachter dat we nog te veel energie hadden om te slapen. Een kussengevecht dan maar? Met zijn tweeën bestormen we onze lokale vriend en jawel hoor we krijgen ze net zo hard terug gemept. Haha lekker puberachtig konden we onze energie kwijt. Nadat het speelkwartier voorbij was, gingen we toch maar een poging doen om te slapen. Met onze sarong als 'deken' omgewikkeld en onze rugzak als kussen gingen we aan onze nachtrust beginnen. Wat is het heerlijk om met het geluid van de zee op de achtergrond als een blok in slaap te vallen. Maar pff.. wat zijn die bedjes ontzettend hard! Elk uur wisselen van houding omdat je wakker wordt van de pijn in je rug en heupen. Om 05.00 uur uiteraard het gejengel van de moskee en o, 06.00 uur staan er opeens allemaal lokale kinderen naast je bed. Hello! Ja hoor, de dag gaat weer beginnen, de strandtent moet weer klaar gemaakt worden. Uiteindelijk heb ik nog een uurtje weten te rekken en werd ik om 07.00 uur echt wakker toen Sanne alweer uitgebreid aan de koffie zat. We kregen een pittige rijstmaaltijd als ontbijt voorgeschoteld, de restjes gingen naar de hond. De zon schitterde alweer op het prachtige strand en de eerste locals lagen al in de zee te zwemmen. "You have to take a shower" zei onze vriend terwijl hij naar de zee wees. Ja pff.. eerst ff wakker worden hoor! Maar wat heb ik voor deze omstandigheden verassend goed geslapen zeg. Wat is het heerlijk om in de vroege ochtend vanuit je bed in een zombie modus je eerste duik in de zee te nemen. De andere meiden waren inmiddels ook op het strand gearriveerd. De rest van de dag hebben we lekker gechillt. Sanne en ik konden geen strandbedje meer zien dus hebben lekker bij de strandtent gezeten met onze nieuwe matties. Aan het eind van de middag was het weer een uitdaging om transport naar Senggigi te regelen, omdat hier natuurlijk ook geen taxi's te bekennen waren. De locals wilden ons maar al te graag helpen en uiteraard wat geld verdienen. Uiteindelijk na wat misverstanden zijn we toch weer veilig terug in ons huisje aan gekomen. Wat een heerlijk avontuurlijk weekend was dit!

Het aftellen is helaas alweer bijna begonnen... Volgende week vrijdag (ja, volgende week al) stap ik in het vliegtuig richting Hanoi (Noord-Vietnam), dan gaat mijn echte backpack avontuur samen met Ellen definitief beginnen. Wat zal ik het prachtige Indonesië, met de ontzettend mooie witte stranden gaan missen! Ik vind het erg jammer dat ik niet nog meer van Indonesië kan gaan ontdekken, want wauw wat is het mooi hier! Maar wat ik pas echt ga missen, is het scooterrijden tussen het typische verkeer van Indonesië. Asociaal hard mogen rijden, links én rechts in mogen halen en geen verkeersregels hebben bevalt me erg goed. Ik denk dat ik voor mijn verjaardag maar een scooter ga vragen, maar wel eentje met 125cc, anders is er natuurlijk ook geen zak aan...