Ik ben ver weg in dromenland wanneer ik plotseling wakker schrik. Heh, wat voel ik toch in mijn haar? Klaarwakker lig ik in bed en besluit ik op zoektocht te gaan. Het zal wel een gecko zijn die graag even met me wilde knuffelen. Met een zaklamp ging ik op zoek of ik iets tegen kom, maar nee.. er is niks te zien. Ik zat rustig nog even bij te komen van de schrik, wanneer ik plotseling een RAT onder mijn kamerdeur weg zie glippen. WHAT!!! Het was een facking rat die in mijn haar zat te kroelen! Gillend ren ik met de zaklamp naar de woonkamer en geef ik een oerkreet van boosheid. We wisten dat we een complete ratten familie in de keuken hebben. Hebben hier ook al vele plakvallen voor neer gezet, maar dat ze 's nachts in mijn slaapkamer zouden komen had niemand verwacht. Als ik iets echt heel smerig vindt, zijn het wel ratten! Ik heb meteen mijn deur gebombardeerd met alle spullen die ik in mijn kamer had, zodat ie niet meer terug kon komen. Gadsiedammie, nog totaal in shock dat dat beest gewoon in mijn bed liep, toch maar een poging gedaan om verder te slapen. De volgende dag meteen twee nieuwe plakvallen gekocht. Voordat we 's avonds op pad gingen hebben we de vallen strategisch (ja, we hebben er serieus over nagedacht) in de keuken geplaatst. Toen we 's nachts terug kwamen rende we meteen naar de keuken om te checken wat de vangst binnen deze paar uurtjes was. En ja hoor, surprise!! In één val hadden we 4 ratten gevangen; drie kleintjes en eindelijk hadden we de grote ook te pakken. Toen we de keuken binnen kwamen begonnen ze zielig te piepen. Ach gossie toch, wat zijn jullie toch zielig.. Not!! Oké.. Wie gaat ze opruimen? De indoos stoppen deze vallen gewoon levend in de prullenbak, maar de dierenvrienden Sanne & Sanne krijgen hier een schuldgevoel van. Zij vinden het beter om ze te verzuipen. Ik vind ratten zo ontzettend vies en eng dat ik normaal als een directeur de andere meiden aanwijzingen zit te geven hoe en wat ze moeten doen. Maar sinds die rat in mijn haren heeft gezeten, lijkt mijn angst wel veranderd in ultieme haat voor deze beesten. Ik was er zo klaar mee dat ik zei dat ik ze wel wilde opruimen. Wie had verwacht dat ik om 02.30 uur nog ratten op zou gaan ruimen? Samen met Sanne heb ik de beesten verzopen. Pff dat stonk! Man wat duurde dat lang voordat die grote rat kapot was. Opgeruimd staat netjes. In de andere val die we gezet hadden zat maar één rat, deze hebben we nog laten staan tot in de ochtend. En ja hoor, we hadden er nog een gevangen...

Voordat ik mijn avontuur verder ging voort zetten in Vietnam, werd mijn stressgehalte nog even goed getest. Ik had mijn vlucht naar Jakarta omgeboekt van Lombok naar Bali, tenminste dat dacht ik. Twee dagen voor de dag van vertrek naar Bali bleek dat Garuda, de maatschappij waar ik mee zou vliegen, de omboeking nog officieel moest bevestigen. Dat zal wel snel geregeld zijn dacht ik, maar helaas.. Niet dus. Zeven uur voordat ik zou vliegen (toen ik inmiddels al in Bali was) kreeg ik ein-de-lijk mijn E-ticket in mijn mailbox. Met vele dank aan papa die hiervoor minstens tien telefoontjes heeft gepleegd. Pff.. Wat een gedoe zeg. Garuda zegt dat Tix wat moet valideren en Tix zegt dat Garuda moet bevestigen... Het had meer iets weg van een 'wellus-nietus' discussie. De laatste drie dagen van mijn trip in Indonesië heb ik hierdoor, maar ook door de smerige ratten in huis en het kwijtraken van kledingstukken bij de laundry, behoorlijk chagrijnig door gebracht (duizendmaal excuses meiden). Pff.. Ik raak niet snel in de stress, maar dit kon zelfs mijn stress gehalte niet hendelen. Toen de fastboot naar Bali ook nog eens 1,5 uur te laat vertrok was het feest helemaal compleet. In gedachten had ik mijn vlucht in Jakarta al gemist en zag ik Ellen vrijdagavond homie alonie een biertje drinken in Hanoi..

Maar jawel hoor, op vrijdag de 13e ben ik veilig in Kuala Lumpur Airport aangekomen en ging mijn zoektocht naar Ellen beginnen. Ik hoefde niet ver te zoeken. Diep in gedachten verzonken zag ik Ellen op het vliegveld zitten; Hey Ell!! Jaaaaa!! Na een dikke knuffel, een goede bak koffie en nog lang niet uit verteld stappen we samen in het vliegtuig naar onze eindbestemming Hanoi. Laat in de avond zijn we aangekomen in Hanoi en stond een Vietnamees van 1.50 meter met een bordje met 'Isabella Lebens' ons al vrolijk op te wachten. We werden bij ons hostel in Hanoi gedropt. Toen we daar om 23.00 uur binnen liepen stond het hele hostel tot aan de receptie op zijn kop. Met 'angels' van Robbie Williams en heel veel bezopen backpackers voelde we ons meteen al thuis. We waren allebei erg moe van de lange reis. Snel onze spullen droppen en op naar de dichtsbijzijnde bar waar we eindelijk ons allereerste Vietnamese biertje samen dronken. Cheers! Op een mooie reis samen. Die twee biertjes hakte er aardig in dus we hebben niet veel later ons bed opgezocht. Op naar een goede nachtrust om morgen eindelijk Vietnam te gaan ontdekken.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje hebben we de stad verkent middels de free walking tour. Samen met andere backpackers en een gids zijn we langs de highlights van Hanoi gelopen. Wauw wat is Hanoi een bizar drukke stad. Overal om je heen zie je scooters, scooters en nog eens scooters. Non stop getoeter hoort er uiteraard ook weer bij. Als je even niet oplet wordt je gewoon om ver gereden. In de middag hebben we zelf Hanoi nog even verkent en verder hebben we vooral rustig aan gedaan. We hebben kennis gemaakt met de lekkerste streetfood tentjes en de lokale gerechten. Goed eten, dat kennen ze hier wel. De groente, die ik in Indonesië enorm gemist heb, vind je hier in alle gerechten terug. Lekker smullen maar!! 's Avonds zijn we in het hostel blijven hangen en hebben hier met onze roommates een mooi feestje van gemaakt. Nadat wederom 'angels' uit volle borst mee werd geblèrd sloot de bar in het hostel en was het tijd om het feestje buiten de deur verder voort te zetten. Vanuit het hostel gingen er drie busjes naar een feestje verderop. Niemand kon vertellen wat voor feest het was, mer heh wat maakt het uit. Instappen maar, we zien wel waar we terecht komen. Het was toch wat verder rijden dan we hadden gedacht. Uiteindelijk werden we ergens in the middle of nowhere gedropt, uitstappen allemaal, hier is het dan!! Waar zijn we nu terecht gekomen? Naja laten we maar gewoon naar binnen gaan. We liepen door het hek naar binnen en kwamen al snel tot de conclusie dat we op een groot tuinfeest terecht zijn gekomen. Er waren amper andere mensen aanwezig. Maar nadat alle busjes vanuit het hostel gearriveerd waren, was het aardig druk op het foute tuinfeest. Gin-tonic voor slechts 2 euro, mwah mij hoor je niet klagen. Overal liepen mannetjes rond die lachgas verkopen. Het kan hier blijkbaar allemaal. Na een lange nacht en heel wat drankjes later zijn we met 7 mensen inclusief taxichauffeur in een taxi terug naar ons hostel gereden. En ja hoor, we zijn gewoon veilig aan gekomen. Het was een zeer geslaagde avond als begin van ons avontuur samen. De volgende dag had Ellen enorm last van een jetlag en besefde ik dat gin-tonic toch niet mijn beste vriend was. We hebben tot laat in de middag in het hostel gechillt. Toen we eindelijk weer tot leven kwamen hebben we een planning gemaakt hoe we de komende dagen gaan indelen. We wilden vanuit hier graag naar Sapa en Halong Bay. Overal worden tours aangeboden, waardoor we twijfelde wat nu de beste keuze zou zijn. Na lang twijfelen hebben we de tour naar Sapa geboekt. Een ander Nederlands meisje, Bertie, had zich inmiddels aan gesloten bij ons en die avond hebben we de nachtbus naar Sapa genomen. Er kwam een discobus met rode en blauwe lampen aangereden, zal dit 'm zijn? En ja hoor, dit was de bus waar wij de nacht gingen door brengen. De bus stond helemaal vol met stapelbedjes, er ging een wereld voor ons open. Wauw, wat chill! Wat zal ik lekker slapen vanavond. Nadat we ons met zijn drieën naast elkaar geinstalleerd hadden ging de lange reis naar Sapa beginnen. De volgende ochtend om 04.00 uur arriveren we in Sapa. We moeten nog tot 06.00 uur wachten tot dat we de bus uit mogen, dus ik draai me nog even. Om 06.00 uur werden we wakker gemaakt en was het tijd om de weg naar ons hotel te vinden om een lekkere douche te nemen. We besloten om toch maar een taxi te nemen. Tegenover de andere meiden had ik een prima nachtrust gehad. Haha dit doornroosje kan werkelijk overal slapen. Na een frisse douche en een stevig ontbijt ontmoeten we de andere Nederlanders die met ons mee gaan met de trekking. Onze gids 'Moo' had het wel getroffen met een groep van 5 Nederlanders. Voordat we aan de trekking door de bergen van Sapa begonnen gaan we langs de lokale markt om vlees en groente in te slaan voor de lunch. Moo zorgt dat we alle nodige ingrediënten in slaan. Iedereen krijgt een zakje met ingrediënten in de handen geduwd en we beginnen aan dag 1 van de trekking. We lopen door de prachtige bergen van Sapa en al snel worden we gevolgd door een groepje locals die heel nieuwsgierig en behulpzaam zijn. De vrouwtjes willen ons maar al te graag een hand bieden wanneer we door een moeilijker berggedeelte lopen. Iedereen had ons natuurlijk al ingelicht dat deze lieve schatten aan het eind van de trekking maar al te graag zelf gemaakte spullen aan ons willen verkopen. Na de nodige uurtjes te hebben gehiked stoppen we op een prachtige locatie midden in de bergen voor de lunchpauze. We hadden enorm geluk met het weer, de zon scheen, het was 30 graden en de lucht was helder blauw. Wauw, wat is Sapa toch bijzonder mooi. Samen met de locals maken we het eten voor de lunch klaar. Die Moo zet ons wel aan het werk hoor. Gelukkig vonden we het alle vijf hartstikke leuk om mee te helpen met koken. We kregen een enorm uitgebreide lunch voorgeschoteld bestaande uit rijst, tofu, springrolls, noedels, heel veel groente en ananas. Het was wederom even knoeien om met stokjes te eten. Ik ben hier duidelijk niet voor gemaakt met mijn linkspoot... Na een goede bodem begonnen we aan het tweede deel van dag 1. Weer een leuke wandeling van ongeveer twee uurtjes waarna we de dag om ongeveer 16 uur eindigde in een klein dorpje tussen de bergen. We kwamen aan bij de homestay waar we die avond gingen slapen. In de homestay woont de zus van Moo (Shoe), samen met haar man en drie kinderen. Het huis was best ruim en had een prima douche en toilet. Beneden was slaapplek voor twee personen en op de boven verdieping lagen nog drie matrassen. We konden dus prima met zijn vijven bij Shoe logeren. Nadat we een lekkere frisse douche hadden genomen, was het tijd voor de massage. We dachten dat we er lopend heen konden gaan maar nee hoor we zouden 'one by one' met de motorbike gebracht worden. De man van Shoe wilde Moo wel even mee helpen met brengen, dus hij zei tegen Ellen en mij dat we maar moesten komen. Huh bedoelt hij nou dat we met zijn tweeën bij hem achterop de scooter moesten?! Hij knikt ja en wijst naar de scooter. Yesss, finally! Eindelijk mag ik een scooterritje a la Aziatische stijl beleven; met zijn drieën op één motorbike. Ellen in het midden en ik ging achterop. Mijn voeten moest ik maar in de lucht houden, oké prima, dacht ik. Met de gedachten 'het kan vast niet ver zijn' begonnen we aan ons scooterritje. Vrij snel had ik in de gaten dat mijn lange benen hier niet voor gemaakt zijn en kreeg ik kramp van het optillen van mijn voeten. Oei.. als ik mijn slippers maar niet onderweg verlies... Dubbel van het lachen zaten we bij deze vriendelijke meneer achterop de scooter. Vroeeeem we racede door het dorpje heen, hobbel hier, hobbel daar. Af en toe lag ik er bijna naast maar na ruim 10 minuten later zijn we veilig aan gekomen. Bij de massage kregen we een hippe korte broek aan, zodat ze onze benen en voeten eens goed onder handen konden nemen. Voor de terugweg stapten Ellen en ik bij Moo achterop de scooter. Moo reed een stuk relaxer, waardoor we ons beiden toch wel wat veiliger voelde bij haar achterop. Bij de homestay aan gekomen was het tijd voor het avondeten. We mochten allemaal mee helpen met het bereiden van een uitgebreide Vietnamese maaltijd. Iedereen kreeg een andere taak. De een ging twintig tenen knoflook snijden (ja, hier houden ze enorm van), de ander wortels raspen, springrolls maken en ik was de gelukkige die het vlees mocht snijden. Braaf haalde ik alle 'vieze' stukjes uit het vlees, maar Shoe liet me al snel weten dat dit niet de bedoeling was. Gewoon snijden, we eten alles. Oké.. Op hoop van zegen dat we morgen niet ziek zijn. Het bakken en koken van de groente gaat lekker primitief via een kampvuurtje. Het bakken van de springrolls gaat in veel olie op hoog vuur op een gasstelletje. Doordat we allemaal, inclusief de kinderen van Shoe, mee hielpen met het eten bereiden konden we al snel aan tafel. De tafel was gedekt en bij elk bord stond een shot glaasje. De man van Shoe kwam met een plastic waterfles aan lopen. Zou het gewoon water zijn of toch iets sterkers? Maar waar we al bang voor waren, kwam uit; het was inderdaad Vietnamese reiswein. Het is gebruikelijk om hier voor het eten te bidden, waarna we met zijn alle proosten en beginnen aan de maaltijd. Blèh die reiswein is echt niet te drinken, lijkt wel pure alcohol. Ik heb 'm maar in één keer achterover gegooid, zodat ik er vanaf was. Maar toen kwam de man van Shoe al voor een tweede glaasje. Voordat ik het in de gaten had was ook mijn glas weer gevuld. Gelukkig vertelde Shoe later dat het hier gebruikelijk is om een leeg glas bij te schenken, maar wanneer degene het niet opdronk was het geen probleem. Het tweede glas heb ik dan ook gewoon laten staan. We waren allemaal kapot moe van de busreis en de lange wandeling waardoor we eigenlijk om 20.00 uur graag ons bed wilden opzoeken. Hmm.. dat is niet echt sociaal naar Shoe en haar familie, uurtje rekken dan maar? We hebben nog even tv gekeken (het was iets moderner dan een zwart/wit beeld) en nog gekletst met Shoe. Het was erg leuk om kennis te maken met het leven van deze locals. Overdag werken ze veelal in de rijstvelden en af en toe komen er toeristen logeren. Shoe werkt net als haar zus ook af en toe als gids van een van deze trekkingen.

De volgende dag werden we om 08.00 uur bij het ontbijt verwacht. De kinderen van Shoe waren al vanaf half 7 naar school en ook haar man was werken. Toen we beneden kwamen was Shoe al druk in de weer met het ontbijt. Het zonnetje scheen en we hadden een prachtig uitzicht op de bergen van Sapa. We hebben buiten de tafel klaar gemaakt en gingen met zijn alle ontbijten. Shoe had heerlijke pancakes gemaakt, dus dat was smullen maar. Rond 09.00 uur kwam Moo en gingen we beginnen aan dag 2 van de trekking. We lopen via het dorpje opnieuw de bergen in. De zon schijnt en het is heerlijk warm. We hebben ontzettend veel geluk met het weer. Doordat het de afgelopen dagen weinig geregend heeft zijn de paden redelijk prima om te wandelen. Uiteindelijk komen we bij een ander bergdorpje uit waar we gaan lunchen. We lunchen in het huis van de andere zus van Moo. Zij is momenteel niet thuis, maar haar dochter wel. Met zijn alle bereiden we weer een uitgebreide lunch. Ondertussen wordt Moo een aantal keer gebeld en al gauw komen we erachter dat Moo ruzie heeft met de buschauffeur, omdat we binnen 10 minuten bij de bus moeten zijn. We hebben snel onze laatste hap naar binnen gewerkt en een sprintje naar de bus genomen. Oef.. Dat was nog wel even een pittige klim naar boven. De buschauffeur was helemaal niet blij met ons en liet dit duidelijk blijken aan Moo. Maar uiteindelijk zitten we in de bus en gaan we terug naar Sapa. In Sapa krijgen we nog een city tour, waarna we na het diner in de nachtbus terug naar Hanoi gaan. Moe, maar voldaan vallen we in slaap. Wat was dit weer een bijzonder mooie trekking. Het gebied rondom Sapa is echt prachtig. Moo en Shoe zijn beide lieve schatten en zijn enorm gastvrij. Wat heb ik genoten de afgelopen dagen!!

Een aantal uurtjes later komen we midden in de nacht weer aan in Hanoi. Shit.. het is pas 03.15 uur, wat gaan we doen? We besluiten om te kijken of we in Hanoi Backpackers in de chill room op de banken nog wat uurtjes slaap kunnen pakken. Gelukkig was dit geen probleem. We hebben tot 06.00 uur geslapen en zijn toen een ontbijt gaan scoren bij de office. Na een heerlijk ontbijt met broodjes en een bananen milkshake hebben we de taxi genomen naar het Mausoleum. Om 08.00 uur stonden we in de rij om meneer Ho Chi Minh te begroeten. Het was een hele happening en we moesten ons best doen om niet te lachen naar de beveiliging, dit was namelijk not done. Natuurlijk lukte dit ons niet haha. Het was die dag erg benauwd met een hoge luchtvochtigheid. Nadat we de temple of litarature hebben bezocht zijn we terug naar het hostel gegaan. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan.

De volgende dag zijn we vroeg in de ochtend met de bus vertrokken naar Halong Bay. Het zonnetje scheen en het was prachtig weer. In Halong Bay stapte we op de boot, waar we met een muziekje heerlijk konden relaxen en mochten genieten van het prachtig uitzicht. Niet te begrijpen hoe deze verschillende rotseilandjes ooit tot stand zijn gekomen. Het is echt een prachtig uitzicht en het lijkt of dat er geen einde komt aan al deze kleine eilandjes. Sommige eilandjes zijn totaal onbewoond en staan helemaal vol met rotsen en jungle, terwijl op andere eilandjes enkele resorts te zien zijn. Voor de lunch kregen we een uitgebreide Vietnamese maaltijd voor geschoteld. Na de lunch mochten we gaan kajakken en rondom de boot gaan zwemmen. Het is fantastisch om met een uitzicht zoals Halong Bay van een boot in het water te springen. Aan het eind van de dag zagen we vanuit de boot de prachtige zonsondergang in Halong Bay. We varen met de boot naar een klein verlaten eilandje tegenover 'Cat Bay Island' waar we de nacht door gaan brengen. We komen aan bij een knus resort en krijgen een warm welkom van het personeel. Onder het genot van een frisse cocktail bekijken we het eiland en de slaapplaats voor vanavond. Ellen, Bertie en ik delen een knusse bungalow met twee andere Nederlanders. Het voelde als een klein maar waar paradijsje waar we terecht zijn gekomen. We konden nog even chillen en genieten van het geluid van de zee op de achtergrond. Na een heerlijke douche op een prachtige luxe (ja, wel even wat anders dan in al die hostels) badkamer werden we om 19.30 uur voor het diner verwacht. We kregen o.a. heerlijke scampi's van de bbq en oesters voorgeschoteld. Na het diner was er ruimte om bierpong te spelen, werd er een klein feestje gebouwd en rond middernacht werd het kampvuur aan gemaakt. Omdat ik niet helemaal fit was (nee, niet van de drank), heb ik enigszins op tijd mijn bedje opgezocht. De volgende ochtend mochten we vrij invullen. Om 11.30 uur werden we voor de lunch verwacht. Na de lunch gingen we met de boot naar 'Cat Bay Island', waar we een hike in het national park gingen doen. Een hike van 1,5 uur, dat zal wel niet veel voorstellen dacht ik. Mijn hike schoenen had ik in Hanoi gelaten en ik had dus ook alleen mijn allstars mee genomen. We begonnen aan de wandeling en het stelde inderdaad niet veel voor. Maar nadat we een stukje gelopen hadden gingen we aan de klim door de jungle beginnen. Ohh ohh.. Hier had ik niet echt op gerekend. Na een stukje omhoog geklommen te hebben besefde ik dat deze klim toch niet zo easy is. De zweetdruppels rolde over de wangen en al snel verlangde ik naar een frisse duik in de zee. Maar helaas.. we moesten toch echt nog een heel stuk naar boven klauteren. Eenmaal de top bereikt werden we beloond met een adembenemend uitzicht. Wauw, wat was dit mooi zeg!! Overal om ons heen keken we uit op groene dicht gegroeide jungle. Na de nodige kiekjes gemaakt te hebben begonnen we aan onze tocht naar beneden. Hoewel we goed op moesten letten om niet uit te glijden ging dit een stuk vlotter dan omhoog lopen. Beneden aan gekomen gaan we meteen door naar de boot waar we die nacht gaan door brengen. Op de boot kregen we een heerlijk koud Halong Bay biertje aangeboden, precies waar we aan toe waren. Het was inmiddels al donker geworden, maar het was oké om nog te gaan zwemmen. Wat is ultiemer dan in het donker bij Halong Bay met uitzicht op de lichtjes van verschillende boten te gaan zwemmen? Op dat moment helemaal niks, dus hup, Jump! het water in. Ellen, Bertie en ik hadden met zijn drieën een kamertje met badkamer op de boot. Het zag er wederom knus uit en we waren allemaal weer dik tevreden over ons verblijf. Deze avond dinerden we op de boot, waarna we boven op het dek gingen chillen onder het genot van een drankje en een muziekje.

De volgende ochtend was het wederom prachtig weer. Wat een lucky bastards zijn wij toch! In Sapa én Halong Bay prachtig weer hebben, dat is toch wel uniek. In de ochtend chillen we onder het genot van een heerlijk passion fruit mojito op het dek en was het tijd om te tannen. Na de lunch komt het einde van deze drie daagse Halong Bay tour in zicht en gaan we vanuit Halongcity met de bus terug naar Hanoi. Halong Bay was naast Sapa een bijzondere ervaring die ik niet snel zal vergeten. Super tof om de reis door Vietnam met deze twee trips te beginnen.

Nadat we ruim één week in het noorden van Vietnam zijn geweest, was het tijd om door naar het midden te reizen. Helaas hebben we toen afscheid genomen van Bertie, zij blijft nog even in het noorden. Die avond nemen Ellen en ik de nachtbus naar Huè. Omdat we van verschillende mensen hadden begrepen dat Huè niet heel bijzonder was besluiten we om hier maar één nacht te blijven en de volgende dag door naar Hoi An te reizen. Huè is totaal anders dan Hanoi. Het verkeer is hier een heel stuk rustiger en hier zijn minder streetfood tentjes te vinden. Ondanks dat het heel anders was, vond ik de stad wel wat hebben. Ellen en ik waren allebei niet fit dus we hebben helaas maar weinig van de stad gezien. In het hostel hebben we 4 andere meiden ontmoet, waarmee we besluiten om samen met hen met de motorbike en met een gids van Huè naar Hoi An te reizen.

De volgende dag moesten we vroeg de veren uit. Na een paar pancakes naar binnen gewerkt te hebben, waren we ready om 180 km met de motorbike af te gaan leggen. Omdat het scooter rijden mij in Indonesië zo ontzettend goed bevallen is, keek ik er enorm naar uit om weer te gaan genieten van de vrijheid op de scooter. We scooteren door de prachtige bergen van Vietnam en stoppen geregeld om te genieten van het uitzicht. Na een tijdje rijden we ons bij een weg uit die afgesloten is wegens een ongeluk. Dan maar een andere route nemen. We rijden braaf onze gids Tim (een Aziaat die Tim heet? Bijzonder) achterna en al snel realiseer ik me dat we met onze motorbikes langs de snelweg rijden. Toetttt toetttt oef! Dat scheelde niet veel.. Die bus kwam wel akelig dichtbij. Verstand bijna op nul en gaan! Lekker met 60 km/u achter de gids aan race. Na een tijdje slaan we rechtsaf en gaan we opnieuw de bergen in. Dit lijkt meer op het gebied waar we horen te rijden. Tijdens de lunch kom ik erachter dat we nog heel wat kilometers moeten afleggen om in Hoi An te komen. Dus hup, maar snel de gas er op, want met het Aziatische crazy verkeer is het niet heel relax om in het donker te rijden. Na de lunch rijden we weg en bam! Daar ligt een van de andere meiden op het kiezelig asfalt met de scooter op haar. Oeef, pijnlijk momentje. Met een kapotte broek en een paar flinke schaafwonden komt ze er nog redelijk vanaf. We zetten onze tocht verder voort. Wanneer we de eerste stop maken bij een uitzichtpunt, komen we erachter dat we een platte band hebben. Ohno.. Niet dat ook nog! Het is de scooter waar het meisje vlak daar voor mee gevallen is. We staan midden op een berg en het is al een tijdje geleden dat we langs de bewoonde wereld rijden. Wat zijn we op dat moment blij dat we toch besloten hadden een gids mee te nemen en niet op eigen houtje te zijn gegaan. Tim heeft het wel getroffen met ons haha. Gelukkig bedenkt hij zich geen moment en gaat hij met een motorbike een stuk terug rijden om hulp te halen. Wij blijven boven wachten. Na een tijdje komt Tim terug en heeft hij iemand geregeld die de band kan komen maken. Op dat moment komt er plotseling een stortbui uit de lucht vallen. Terwijl we langs de kant staan te wachten worden we weg verregend. Haha, dit kan er ook nog wel bij. Ach.. Altijd blijven lachen zullen we maar denken. Nadat de band gemaakt is zijn we klaar om verder richting Hoi An te rijden. Heel benieuwd wat ons verder nog te wachten staat vandaag. Het begint inmiddels donker te worden en we naderen de stad Da Nang. Hier is het verkeer een heel stuk drukker dan in de bergen, even omschakelen dus. De beste manier is om lekker brutaal met het drukke verkeer mee te rijden en vooral lekker asociaal te doen. In Indonesië heb ik hier al goed mee geoefend, dus dit was voor mij geen probleem meer. We race door de stad vol met prachtige lichtjes en komen uiteindelijk om 19.15 uur bij ons hostel in Hoi An aan. Kapot moe sloffen Ellen en ik naar het restaurantje tegenover het hostel. Voor veel meer als dat waren we niet meer in staat. We bestellen wat lekkers te eten en drinken een welverdiend biertje. Cheers, we hebben de scootertocht overleefd en zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen!

De eerste week hebben we ontzettend veel gezien en gedaan. Lange dagen en korte nachten, dus tijd om even wat rustiger aan te doen. Naar ons idee was Hoi An hier een prima plek voor. En ja hoor, we hadden gelijk. Wat een ontzettend leuk plaatsje, met veel winkeltjes/kleermakers en gezellige bars/koffietentjes. Hier krijgen we de tijd wel om. We besluiten om drie nachten te blijven. Vrijwel iedereen die we hier ontmoeten heeft kleren laten maken. Ondanks dat mijn backpack meer dan vol is, kon ik het niet laten om op kleding jacht te gaan. Pff.. wat wordt je hebberig van al die leuke jurkjes en jumpsuits. Aan het eind van de dag is onze shoppingdag geslaagd en hebben Ellen en ik beide een jurkje en een jumpsuit laten maken. Aan het begin van de avond konden we ze ophalen, yesss!! Tijdens het shoppen hebben we een Nederlands meisje ontmoet die samen met een vriend door Vietnam aan het reizen is. We spreken af om die avond met zijn vieren ergens wat te gaan eten. Het werd een erg gezellige avond met veel drank en Leidse drankspelletjes. Er sluiten steeds meer mensen bij ons aan en uiteindelijk gaan we nog op stap bij de 'why not' bar (why not?). Hier komen we veel mensen uit ons hostel tegen en het wordt een zeer geslaagde avond. De overige dagen hebben we Hoi An verder verkent en zijn we op voor ons veel te kleine fietsen naar het strand gereden. Doordat we verkeerd gereden waren hadden we minsten 10 km met de fiets afgelegd, terwijl we er binnen 4 km hadden kunnen zijn...

We zitten inmiddels alweer twee weken in Vietnam en dat backpack leventje bevalt me meer als prima. Een leven zonder zorgen, doen en laten waar je zin in hebt, nieuwe mensen ontmoeten en steeds maar weer de vraag met wie je die avond op een kamer slaapt, is wel voor mij weg gelegd. De tijd vliegt voorbij en voor mijn gevoel komt eind januari snel dichterbij. Ik geniet van alle momenten en ben elke dag zo druk, dat het schrijven van een blog me veel moeite kost. Ik had niet verwacht dat ik daar zo weinig tijd voor zou hebben, oftewel ik moet er echt tijd voor vrij maken.

Na een lange trip met de bus zijn we gisteren aan gekomen in Dalat. We zijn in het meest knusse maar crazy hostel ooit terecht gekomen. Toen we binnen kwamen werden we door het personeel stuk voor stuk geknuffeld en kwam 'mama' al aan lopen. Mama staat de hele dag in de keuken en zorgt er voor dat niemand honger hoeft te lijden. We worden hier werkelijk vol gestopt met eten. Wat een warm welkom!! Om 17.00 uur gaan we met het hele hostel en nog een aantal omliggende hostels aan één lange tafel dineren, mama staat hier al de hele middag voor in de keuken. Na het diner gaat het feestje nog door tot 23.00 uur, dan moet de rust in het hostel terug keren want dan gaat mama slapen. Biertje voor 10.000 Vietnamese dong en een bucket voor 50.000 dong, wij vermaken ons hier wel!! Vanochtend mochten we vroeg uit de veren, want we hadden canyoning op het programma staan. De canyoning en de goede verhalen over het hostel is eigenlijk wel de reden dat we naar Dalat zijn gegaan. We hadden over beiden zo veel goede verhalen gehoord dat we het graag zelf live wilden mee maken. En wat zijn we blij met deze keuze!! De canyoning was echt super tof, maar hierover later meer (ik moet nu eerst even met mama gaan chillen). We blijven nog ruim één week in Vietnam en zullen dan waarschijnlijk vanaf Saigon Cambodja binnen gaan.

Lieve allemaal, ik heb het super naar mijn zin hier!!

Jullie horen snel van me! Dikke kus