De gezelligheid in Dalat begint al vroeg. Om 17.00 uur staat het diner, gekookt door mama, op tafel. Er is eten in overvloed en wij hebben ons dan ook werkelijk tonnetje rond gegeten, nee.. noem het eigenlijk maar ordinair vreten, oeps! Wat was dat eten lekker zeg! Springrolls, rijst, verse groenten, lekker mals vlees, tofu en wanneer we dachten dat het nu wel voldoende was kwam mama nog met pancakes en vers fruit aan. We zaten met zo'n 40 backpackers aan één lange tafel te eten. Veel ruimte om je armen te bewegen had je niet, maar ach dit maakt het wel lekker knus. Het gevoel dat je met één grote familie aan het dineren was kwam meteen naar boven, wat een gezelligheid. Na het diner bleef iedereen in het hostel hangen en vlogen de biertjes en de 'ladyboy' buckets als broodjes over de toonbank. De 'truth or dare' jenga en de kaarten kwamen op tafel en mama wilde maar al te graag dat er gezopen werd. Om 22.00 uur dronken in bed, was praktisch haalbaar. Ellen en ik waren om 22.00 uur nog prima in staat om verder te gaan, dus zijn we met het halve hostel naar de 'crazy bar' geweest. Mensen die al een nacht in het hostel hadden door gebracht hadden ons verteld dat we hier écht moesten zijn geweest. We begrepen niet echt wat het in hield, maar lets go; laten we het maar ontdekken. We waren met een groep van ongeveer 20 mensen. Bij binnekomst kregen we 5 flessen smerige sterke drank en 5 mensen moesten zich met deze flessen gaan verstoppen. Wanneer je namelijk de bar binnen liep kwam je in een doolhof terecht. De andere mensen moesten de mensen met de flessen drank in het doolhof gaan zoeken. Wanneer je iemand gevonden hebt moet je de drank gaan zuipen. We waren nog geen twee minuten in het doolhof en waren al verdwaald. Overal zijn gangen die plotseling eindigen. Je kunt omhoog en omlaag klimmen en opeens kwamen we buiten in een doolhof terecht. Buiten hadden we twee mensen gevonden en kwamen we mensen tegen die gewoon met de drank zaten te chille. Dit is natuurlijk ook een optie. Het doolhof was super tof opgezet, maar na een tijdje had ik het wel weer voor gezien. We hadden een lange busreis achter de rug en moesten de volgende dag vroeg op dus Ellen en ik besloten om terug naar het hostel te gaan. Op naar het bed in onze knusse kamer. Het was een kleine kamer die eigenlijk alleen bestond uit één groot stapelbed met 4 matrassen naast elkaar. Je hebt dus geen eigen bed, maar ligt direct naast de persoon naast je. We hadden natuurlijk gehoopt dat er een knappe vent naast ons lag, maar helaas waren we de klos en kregen we een idioot die de hele nacht bomen lag te zagen. Godsamme, wat kon die vent snurken zeg. Zelfs wanneer je oordoppen in had, werd je er nog wakker door. Beetje jammer dus, maar ook dit hoort er bij haha.

De volgende dag moesten we om 07.30 uur paraat staan, want vandaag stond de canyoning op het programma. We hadden van veel backpackers gehoord dat het zeer de moeite waard was. Dus ook wij wilden ons zelf uitdagen en deze adrenaline kick gaan ervaren. Met de bikini aan en onze sportieve look werden we in een zwemvest en abseil tuigje gehezen. Helm op en we waren klaar om naar beneden te hike. Halverwege beneden kregen we een spoedcursus abseilen, wanneer het tijd was voor de eerste abseil. De eerste abseil was vanaf een rotswand en was ongeveer 15 meter hoog. Het was eerst nog een uitdaging om boven op de rots te komen. Met volle vertrouwen dat de takken van de boom sterk genoeg zijn om ons te houden, zijn we naar boven geklommen. De eerste abseil was niet zo spannend, maar was prima om even te oefenen. Later zou het namelijk tijd worden voor het echte werk. Na de eerste afdaling hadden we een hike door de jungle en door de rivier. In de rivier was het tijd voor 'watersliding' of hoe men het ook mag noemen. Je gaat op je rug in een stroomversnellend bergje in de rivier liggen. De guide houdt je vast en laat je op een gegeven moment los waardoor je in de stroomversnelling terecht komt en je dus achterwaarts naar beneden de rivier in knalt. Dit ging er best hard aan toe, maar was wel lachen. We hadden nog een aantal variaties zoals op je buik en samen met twee personen uit geprobeerd waarna we onze hike verder gingen voortzetten. We waren inmiddels kletsnat. De schoenen hadden zich helemaal vol gezogen met water. Toen was het tijd voor de eerste serieuze abseil; abseilen door een waterval. Je moest met zijn tweeën tegelijk abseilen. Het eerste stuk door het water ging prima, wanneer je wat meer gedaald was kwam je midden in de waterval terecht en merkte je dat de stroming sterker was. Oké dit gaat goed, nu het laatste stuk nog. De rotswand hield op een gegeven moment op, dus de laatste 5 meter moest je achterwaarts springen en je in het water later vallen. "1, 2, 3, Jump!" roept de guide naar mij. Ik kijk naar beneden en zie dat het akelig hoog is. Oh nee, dit durf ik niet...! Opeens brak het angst zweet me uit. Heh.. heb ik twee jaar geleden de 216m bungeejump en de skydive met een vrije val van 30 sec gedaan en zit ik nu een beetje zielig te doen bij een jump van 5 meter?! Omg dit is wel erg zeg. "1, 2, 3, Jump!" hoor ik de guide nogmaals roepen. Uiteindelijk laat ik me op 5 naar beneden vallen, haha wat een flop. We hiken een stukje verder en komen uit bij de "cliff jump". Er waren twee rotsen waar je vanaf kon springen. De laagste was 7 meter en de hoogste was 11 meter. Bij de hoogste zat wel nog een addertje onder het gras, want je moest een flinke aanloop nemen en goed naar voren springen, anders spring je namelijk tegen het uitstekende deel van de rots aan. De hoogste rots heb ik me dan ook niet aan gewaagd. Ik schatte de kans aardig groot in dat ik iets fout zou doen en dus tegen die rots aan zou knallen. Daarnaast was de 7 meter hoge jump voor mij voor deze dag meer als voldoende. We hike een stukje verder en komen bij het laatste onderdeel van de canyoning, 'de wasmachine'. Het was wederom een abseil door een waterval. Ook hier houdt de rotswand op een gegeven moment op en moest je jezelf met hoge snelheid naar beneden begeleiden. Op een gegeven moment kwam je midden in een waterval terecht. De stroming was zo hard dat je vanzelf rondjes gaat draaien. Je draait rondjes en wordt lekker schoon gespoeld, oftewel de wasmaschine. Op een gegeven moment is het touw op en moet je je op goed vertrouwen in het water laten vallen. Even kopje onder, waarna de abseil klaar was. Hierna nog een flinke hike van 10 minuten naar boven, waar we beloond werden met een goede lunch. Toen we terug waren in het hostel hebben we een warme douche genomen en de warme kleren aan getrokken. Lange mouwen en een lange broek aan. Geen idee hoe het komt maar in Dalat is het een stuk kouder dan de andere plaatsen in Vietnam. Even niet zweten was ook wel eens fijn. Om 17.00 uur stond het eten weer op tafel en begon de gezelligheid in het hostel weer op gang te komen. Sanne en Daniël, wie we eerder in Hoi An hadden ontmoet, zijn ook in Dalat gearriveerd. Samen met hen en de andere hostelgenoten maken we er weer een leuke avond van. Ellen en ik skippen de crazy bar vanavond. De volgende dag moeten we namelijk om 06.00 uur op voor de busreis naar onze volgende bestemming 'Mui Né'. Stiekem zijn we ook heel erg moe van de canyoning dus we waren heel blij toen we in bed lagen.

Om 06.00 uur gaat de wekker. De andere kamergenoten liggen nog diep coma. Inmiddels ben ik er helemaal aan gewend om de avond van te voren mijn backpack goed te ordenen, zodat ik in de ochtend nog maar weinig hoef te doen en mijn kamergenoten lekker kan laten slapen. Misschien moet ik dit thuis ook maar gaan invoeren en mijn spullen niet meer overal laten slingeren, maar dit is iets voor later. Het idee klinkt in elk geval goed. Een kwartiertje later zitten we aan de banana pancake. Een goed begin van de dag zou je zeggen. Dat was het ook zeker, want die smaakte erg goed. Alleen erg jammer dat we vervolgens nog één uur moesten wachten op de bus. Ik had dus nog gewoon een uur langer kunnen slapen. Op tijd komen zijn ze hier volgens mij niet zo van. In de middag komen we aan in Mui Né. Toen we de bus uitliepen kregen we een spontane zweetaanval. Wat was het hier drukkend warm! Wel even wat anders dan Dalat. We hebben snel ingecheckt, spullen gedropt, bikini aan getrokken en zijn naar het strand gehobbeld. Mui Né is een bekende spot voor de watersport. De golven zijn ontzettend sterk en hoog. Je zag maar weinig mensen in de zee zwemmen. Daarintegen waren er veel kitesurfers hun sport aan het uitoefenen. Ellen en ik liepen twee minuten over het strand toen we plotseling overspoeld werden door een golf die onverwacht ver het strand op het kwam: kletsnat. Haha yess.. het zand en het zout zat overal. We konden niet echt een plekje vinden waar we op het strand konden liggen dus besloten om terug naar het hostel te gaan en de swimmingpool te gaan checken. Bij het zwembad waren nog ligstoelen vrij, dus we waren er unaniem over uit waar wij te vinden waren deze middag. Joehoee wat is dit een mega relax zwembad. Toen we aan het chille waren kwamen we erachter dat we hier eigenlijk best aan toe waren. We zijn elke dag zo druk, maken lange dagen en korte nachten. Een dagje zoals dit hadden we eigenlijk nog niet gehad. Het klinkt als een zwaar leven. Oké, dat is het niet. Maar door al dat reizen en alle indrukken kan het best vermoeiend zijn af en toe. Hoewel het leven van een backpacker verder best over rolletjes gaat, moet ik zeggen. We besluiten om nog maar een nachtje bij te boeken en in elk geval morgenochtend te gaan chille in het zwembad. De volgende ochtend liggen we al vroeg te bakken. De zon brandde goed, dus flink smeren. Na een tijdje bij het zwembad te hangen concluderen we dat 80% van de zwembadgasten uit Nederland komt. We hadden meer het idee dat we in Salou waren, beetje jammer dus. We komen uberhaupt ontzettend veel Nederlandse backpackers tegen. Daarvan studeert driekwart ook nog eens geneeskunde, dus die geneeskunde verhalen komen me af en toe wel de strot uit haha. Het zwembad bevalt ons zo goed dat we toch maar de hele dag hier blijven hangen. Sanne en Daniël zijn inmiddels ook in Mui Né aan gekomen. Wanneer we op zoek gaan naar een eettentje komen we nog twee andere gasten tegen die we al een paar keer eerder ontmoet hadden. Veel backpackers maken dezelfde route, met als gevolg dat je dus ook vaak dezelfde mensen tegen komt. We gaan uiteindelijk met een groep van zeven dineren. Na het eten zijn we terug naar ons hostel gegaan. In de bar hebben we onder het genot van een biertje een spelletje bonanza gespeeld. Hierna kwamen de andere spelletjes op tafel, waarvan het spel "ik zie een spook", toch wel het hoogtepunt was. Na de nodige biertjes zijn we naar de 'dragonbar' even verderop gegaan. Veel mensen vanuit het hostel gaan hier naar toe, nadat de bar in het hostel sluit. De dragonbar is een grote hippe bar aan het strand. Er is een grote dansvloer, maar ook ruimte om aan het strand te chillen. Het was deze avond niet heel erg druk, maar desondanks hebben we er een top avond van gemaakt.

De volgende ochtend chillen we wederom aan het zwembad en gaan we 's middags naar de zandduinen. Ellen en ik hadden eigenlijk het plan om hier met de scooter heen te gaan. Gelukkig spraken we nog op tijd twee meiden die ons dit sterk af raadde wanneer je geen internationaal rijbewijs op zak hebt. De politie staat namelijk net buiten Mui Né iedereen op te wachten en bonnen uit te schrijven. We gaan dus niet op eigen houtje naar de zandduinen maar gaan met de tour vanuit het hostel mee. Sanne en nog een ander meisje joinen ons. We zijn uiteindelijk naar de witte en de rode zandduinen geweest en nog naar een aantal andere dingen maar dit was minder interessant. Het was een prachtig uitzicht over de duinen. Hoewel het tegenover de zandduinen die ik in Namibië heb gezien maar weinig voorstelde, ben ik blij dat we dit niet overgeslagen hebben. Van onder tot boven helemaal onder het zand komen we om 18.00 uur terug in het hostel. Meteen maar een douche genomen, waarna we wat eten hebben gescoord en op tijd zijn gaan slapen.

Sanne, Ellen en ik zijn de volgende dag door gegaan naar Ho Chi Minh (Saigon). Het was ongeveer 5 uurtjes met de bus. Met een sleepliner was dit helemaal prima. Ik heb dus nog even verder geslapen. Na een paar rustige steden was het weer even wennen om terug in de grote stad te zijn. Toch hou ik wel van dit soort grote steden. Saigon is een stuk beter geordend dan Hanoi. Het verkeer is alsnog totally crazy, we hebben weer iemand voor onze neus van de scooter zien donderen aiiiii... De eerste avond hebben we meteen deel genomen aan de pubcrawl van het hostel. Het hostel heeft een hele chille rooftopbar waar we onder het genot van een drankje een fantastisch uitzicht hadden over de stad. In het hostel kregen we gratis bier, waarna we na twee biertjes al misselijk waren. Het deed ons denken aan dat aangelengde cheetah bier, goede oude tijden. Toch maar snel over gegaan op het groene Saigon bier. In vreselijke witte doorschijnende t-shirts, alsof we met gogo op reis waren, hebben we het uitgaansleven van Saigon verkent. Het was een geslaagde avond.

De volgende dag hebben we de toerist uit gehangen in Saigon. Met de plattegrond in de hand zijn we op pad gegaan naar het War Remnants museum, het museum over de Vietnamese oorlog. Onderweg hebben we nog een aantal andere highlights bekeken. Het museum was erg interresant. De foto's zijn erg indrukwekkend en laten zien wat de gevolgen van deze oorlog tot hedendaags nog zijn. De rest van de dag doen we rustig aan. Sanne gaat met de Nederlandse boys naar de film. Ellen en ik gaan na het eten biertjes drinken op een terrasje en mensen kijken. De rest sluit later aan en het wordt weer een gezellige avond.

De laatste dag in Saigon hebben we door gebracht met een tour naar de 'Cu Chi tunnels'. Ja hoor; daar komt weer een bus vol met toeristen en weer een.. en weer een.. en weer een. Vreselijk wat voor mega toeristische attractie dit is. Maar goed.. het is wel iets wat je gezien moet hebben wanneer je in Saigon bent, dus ook wij zaten in zo'n busje wat daar gedropt werd. Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels en is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land door loopt. De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog. Het is erg bijzonder om te zien hoe dit tunnelcomplex opgezet is. Ondanks dat ik lichtelijk claustrofobisch ben heb ik een stukje door de tunnels gekropen. We hadden onze guide graag een cursus 'relaxen voor dummies' aan willen bieden, want pff wat een stresskip was dit. Hij wilde graag steeds alle groepen voor zijn, waardoor we door de. tour heen vlogen. Wij met onze lange Nederlandse benen hadden zelfs moeite om hem bij te houden. Rond 14.00 uur waren we terug in Saigon, waar we vervolgens eerst bij een echte goede bakker een heerlijk broodje hadden gescoord. Naast al die rijst en noedels maaltijden (wat overigens heerlijk zijn), hebben we af en toe behoefte aan een dood normaal broodje met kaas. Het is echter uniek om enigszins normale kaas te scoren in Azië, dus wanneer we de kans krijgen grijpen we deze met twee handen aan. Hierna lopen we nog een klein rondje door de stad, waar na we terug keren naar het hostel en in de airco gaan chillen. 's Avonds gaan we weer terug de stad in om een hapje te gaan eten en om een spelletje bonanza te spelen. Bonanza is de laatste week helemaal ons ding geworden. Inmiddels zijn we omgedoopt tot echte bonanza profs. We besluiten om nog een drankje te gaan doen in de rooftopbar van het hostel. Daniël is inmiddels ook in het hostel gearriveerd en had alweer nieuwe matties gemaakt. De boys gaan de stad in en Sanne en ik besluiten om nog een klein drankje mee te gaan doen. Een klein drankje.. jaja.. zeg dat nooit. Om 05.00 uur zijn we terug van een leuke stapavond in Saigon. We waren uiteindelijk in een veel te dure discotheek aan de andere kant van Saigon terecht gekomen. Regelmatig kregen we biertjes aan geboden van veel te oude zakenmannen die een avond uit waren. Natuurlijk maakten wij, als arme backpackers, daar goed misbruik van. Toen we uiteindelijk ook nog gin-tonic wisten te regelen en er een klein probleempje was met het betalen van de rekening, waren wij natuurlijk nergens te bekennen. Geen rooie cent uit gegeven en een top avond gehad; niks te klagen dus. Toen drie uurtjes later de wekker ging, voelde ik me wat minder fit. Backpack inpakken en dit was het dan; het einde van Vietnam. Vandaag gaan we met de bus naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Helaas was het dit keer geen sleepliner, maar moest ik rechtop nog wat uurtjes slaap proberen te pakken.

Wat is Vietnam een geweldig land en perfect om met je backpack door heen te trekken. De ontzettend lieve locals, het klimaat, de natuur, het mega lekkere eten, de grote crazy steden zoals Hanoi en Saigon, maar ook de knusse steden zoals Hoi An; het heeft allemaal zo zijn eigen charmes. Jammer dat het toerisme hier inmiddels al zo groot is, maar ik begrijp nu volkomen waarom; het is gewoon een fantastisch land. Desondanks ben ik ook wel toe aan wat nieuws en ben ik heel nieuwsgierig wat Cambodja te bieden heeft. De eerste indrukken zijn erg goed, maar ook wel weer totaal anders dan Vietnam. In Phnom penh zijn we buiten ons hostel weinig toeristen tegen gekomen. Ik ben benieuwd welke nieuwe avonturen er op ons te wachten staan.

Op naar avontuur 3.0!!!

Liefs uit Kampot, Cambodja