Inmiddels alweer over de helft van mijn tijd in Lombok, time flies! Het leven in Indonesië gaat me aardig goed af. Wat is het toch een prachtig land en wat zijn de Indoos toch ontzettend lieve mensen. Ook al hebben de meeste locals maar zo weinig, overal waar ik kom staat de zelfgemaakte (ontzettend lekkere) ice tea of een kopje koffie met wat lekkers klaar. Wat zijn deze mensen toch gastvrij. Iedereen is erg behulpzaam en nieuwsgierig naar waar we vandaan komen, 'Bellanda?' Ja natuurlijk komt dit blond koppie uit Nederland. Mijn haren zijn inmiddels, door de zon, pornoblond geworden en mijn bruine tintje begint langzaam ergens op te lijken, jippieeeee!

Een cultuurshock, daar heb ik eigenlijk totaal geen last van gehad. Het is inmiddels alweer ruim 6 jaar geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met het prachtige Indonesië; de vakantie met de Snellies naar Bali. Misschien is dit in combinatie met mijn ervaring in Zuid-Afrika, dan ook wel de reden dat ik ontzettend snel gewend ben aan het leven op Lombok. Terwijl ik op de scooter rij zie ik bijvoorbeeld twee mannen op één scooter die hout hebben gehaald, met als gevolg dat ze een plank die 2 meter aan de voorkant en 2 meter aan de achterkant uitsteekt, op de scooter meenemen. Ik realiseer me 5 minuten later pas hoe vreemd dit voor ons als Nederlanders is... Maar eigenlijk kijk ik er al niet meer van op. De locals vervoeren hier werkelijk alles met de scooter, van matrassen tot meubels tot complete families. Sommige scooters zijn zelfs omgebouwd tot een waardig eettentje. Het leven op Lombok lijkt zo vanzelfsprekend. Gemiddeld valt zo'n 3x per week, met name in de avonduren, voor een paar uurtjes de stroom uit, maar ook hier raak ik niet meer van in paniek. Altijd zorgen dat je zaklamp binnen handbereik is en dat je telefoon op geladen is, dan zit je altijd safe. De kleine dingen zoals betalen met briefjes van 100.000, met 60 km/h op je scooter door de prachtige natuur rijden, de zweetdruppels op je wang kunnen tellen omdat het 33+ graden is, douchen onder een pisstraal met koud water en de hele dag op blote voeten of op flipflops lopen zijn imiddels al doodnormaal voor mij geworden. Op sommige momenten word ik me er van bewust dat dit eigenlijk totaal anders is dan wij Nederlanders gewend zijn. Dit zijn de momenten dat ik me pas echt realiseer wat voor bijzondere ervaring ik hier op doe en hoe dankbaar ik ben dat ik deze kans heb mogen krijgen. Drie keer per dag rijst of noedels eten gaat er bij mij nog niet in. Twee keer per dag vind ik vaak al meer als voldoende, hoewel ik erg kan genieten van de Indonesische keuken. De nasi goreng van 0,60 eurocent, de gado gado, thaise curry's en alle gerechten met pindasaus zijn inmiddels mijn favoriet. Terwijl de andere meiden vol zitten van de rijstmaaltijd bestel ik met een big smile nog een 'banana pancake' als dessert, tsja.. bourgondiër hè. Ik vraag me nu wel erg af hoe de meeste backpackers vele kilo's lichter thuis komen na een reis door Azië met al dit lekkere eten. Ontbijten doen we niet met rijst, maar gewoon op zijn Nederlands; brood met nutella (bij gebrek aan beter broodbeleg). Fruit en de ietwat karige groente die ze hier hebben, halen we op de lokale markt. Voor een paar cent hebben we elke dag verse ananas, watermeloen en mangostenen.. heerlijk!

De afgelopen twee weken heb ik weer wat uurtjes door gebracht op de stichting. Het is mooi om te zien hoe Mindie samen met de andere mensen deze stichting op gezet heeft. Van iets kleins gegroeid tot zo'n grote stichting, bijzonder om dat hier binnen de Indonesische mentaliteit voor elkaar te krijgen. De stichting wordt veelal gerunt door de donaties die vanuit Nederland komen. Vanaf een kleine bijdrage wordt een kind al geholpen en kan het bijvoorbeeld therapie krijgen. Mocht je graag een bijdrage (eenmalig of maandelijks) willen leveren, kun je op de website www.lombokcare.com kijken voor meer informatie hierover. Ik heb weer heel wat huisbezoeken gedaan en merk dat ik dat toch wel de meest bijzondere ervaring vindt. Op deze manier zie je precies hoe de locals hier leven en dat er veel meer armoede op Lombok is dan dat je in eerste instantie als toerist zijnde zou denken. Op de stichting probeer ik zo veel mogelijk de oudere kinderen (vanaf ongeveer 7 jaar) te behandelen. Dit omdat dit toch wat minder complex is dan de jongere kinderen. Het is altijd even spannend of de kinderen met mij mee willen gaan als ik ze in het klaslokaal ga ophalen voor de therapie. Veel kinderen vinden de therapie niet leuk en met name de echte kleine kinderen zitten regelmatig te huilen tijdens de therapie. Met name in het begin werden de kinderen verlegen als ze mij zagen. De fysiotherapeuten vertelden mij dat de meeste kinderen erg moeten wennen aan nieuwe gezichten. Nu ze me regelmatig hebben gezien gaat dit al een heel stuk beter. Veel kinderen met een beperking worden helaas uitgestoten door hun familie en dus thuis niet geaccepteerd. Veel van de kinderen die naar de stichting komen wonen dus ook niet meer bij hun ouders, maar zijn opgevangen door andere familieleden of bekende.

Om 08.30 uur start ik met de therapie. Van 09.00 uur tot 09.30 uur hebben de schoolkinderen pauze. De kinderen hebben allemaal hun eigen eten mee en eigenlijk bestaat dit altijd uit een pittige rijstmaaltijd. Het wordt hier dus echt met de paplepel ingegoten. Meestal ga ik even kijken of ik nog hulp kan bieden bij deze pauze. Sommige kinderen moeten namelijk geholpen worden met eten en/of drinken. Het zijn tenslotte allemaal kinderen met een beperking. Ondertussen ga ik kijken wie ik nog meer kan gaan behandelen of help ik de fysiotherapeuten. Zo gaat het de ochtend door tot 11.00 uur; dan is het pauze voor de fysiotherapeuten. In de middag vinden er meestal huisbezoeken plaats, maar dit is afhankelijk of er nieuwe aanmeldingen zijn. Afgelopen week waren er helaas geen huisbezoeken, waardoor ik in de middagen vrij ben geweest. Hard werken is het voor mij dus niet. Dit is natuurlijk totaal anders dan dat ik in Nederland gewend ben en misschien voor mij ook wel het moeilijkste om hier aan te wennen. De Indonesische mentaliteit is zo anders, maar misschien werken wij Nederlanders ook wel te hard..

Vorig weekend zijn we thuis gebleven en hebben vanuit hier wat dagtrips gedaan. Vrijdagavond heb ik kennis gemaakt met het nachtleven van Senggigi. Eerst ergens een hapje gaan eten en hebben ons toen verplaatst naar de bar van Happy Café, de stamkroeg waar we geregeld 's avonds een drankje gaan doen. Elke avond wordt hier live muziek gemaakt. Dit is ook de enige drukke bar in Senggigi, verder is het ietwat uitgestorven hier. Drie ijskoude Bintang radler stonden binnen 1 min netjes voor ons klaar. Het barpersoneel weet inmiddels dat we graag een bintang (radler) drinken en wanneer iemand ons een shotje wil aanbieden hebben we liever sambucca dan tequila. Meerdere keren hebben we met verbazing op gekeken wanneer er weer een shotje voor ons klaar staat. 'Cheers', een bedankje en even vrolijk glimlachen naar de gasten aan de andere kant van de bar. Toen Happy Café om 01.00 uur de boel ging sluiten zijn we nog met een aantal bandleden naar een grotere club gegaan. We stapten de club binnen en alle ogen waren meteen op ons gericht. Dat het toerisme hier nog niet erg ontwikkeld is, is algemeen bekend, maar het leek er meer op dat deze locals nog nooit westerse mensen ontmoet hadden. Uiteindelijk zijn we verplaatst naar een andere nachtclub. We stapten de dansvloer op en ook hier stond binnen een paar minuten de hele dansvloer vol met indoos die met ons wilde dansen. Soms ietwat irritant omdat ze niet begrijpen dat wij Nederlanders dit niet gewend zijn en dit dus ook niet altijd erg leuk vinden. Na een korte nachtrust was ik weer op tijd wakker en had ik zin om wat van mijn vrije dag te maken. De andere meiden heb ik lekker laten uitslapen. Nadat ik de was bij de laundry heb opgehaald, heb ik me verplaatst naar het zwembad van Albertos. Een tijdje later kwamen de andere meiden ook en hebben we er een fijn chill dagje van gemaakt. De volgende dag werden Sanne en ik om 07.30 uur opgehaald voor een snorkeltour naar de gili's. In de ochtend zijn we rondom Gili Trawangan gaan snorkelen en na de lunch bij Gili Air. Wauw, wat is de onderwaterwereld hier bijzonder mooi zeg! Er waren vee verschillende vissen, mooie stukken koraal en natuurlijk schildpadden. In totaal hebben we 6 schildpadden gespot waarvan er 2 direct naast ons zwommen. Heel tof om te zien hoe deze schildpadden zich lekker relax voort bewegen. Nadat we met de gopro de nodige filmpjes hadden gemaakt zijn we weer met de boot terug richting Senggigi gegaan. Helemaal doodop en uiteraard met een ietwat verbrande rug kwamen we thuis, maar het was een zeer geslaagde dag!

Nadat we vrijdag weer een leuke stapavond in Senggigi hebben gehad zijn we na een korte nachtrust lekker op de bonnefooi naar het zuiden van Lombok gegaan. We lopen de straat uit en houden een taxi aan; "naar Kuta graag". Je ziet de chauffeur ietwat verschrikt kijken. Ja meneertje, je hebt een rit van 2 uur voor de boeg... Haha helaas voor hem, maar leuk voor ons; lekker het zuiden van Lombok verkennen. We weten inmiddels dat Lombok bij lange na niet zo toeristisch is als het buureiland Bali. Het is hier best uniek als je toeristen tegen komt, maar Kuta schijnt net als Senggigi een van de meest toeristische plaatsen van Lombok te zijn. In Kuta worden we op de 'hoofdstraat' bij het strand opgezet. "Uhh is het dit?", was mijn eerste reactie. Met een paar hotels/homestays, kledingkraampjes en een verlaten strand zag het er nogal uitgestorven uit. Bij de eerste homestay die we zagen zijn we gaan checken of er nog plek was voor vier personen. Het verblijf was totaal niks dus nog even verder gelopen. We kwamen er al snel achter dat Kuta écht uitgestorven was. Hoe kan dit een toeristische plek op Lombok zijn? Omdat het laagseizoen is? Oké plan wijzigen dus.. waar gaan we dan naar toe? Dagtrip naar 'Selong Balanak beach'? Laten we dat doen! Op zoek naar een taxi die ons naar Selong Balanak kan brengen. Na een tijdje rond gelopen te hebben kwamen we tot de conclusie dat hier geen taxi's rijden. Bij navraag aan een groep backpackers bleek dit inderdaad het geval. Je kunt het beste een scooter huren en dan naar het strand van Selong Balanak rijden. Leuk idee, maar wij komen niet meer terug in Kuta.. geen optie dus. Nou dan gaan we maar liften toch dames?! Maar helaas kwamen er ook geen auto's of scooters voorbij. Na verschillende locals gevraagd te hebben, hebben we iemand gevonden die ons tegen een mooi prijsje wil brengen. Betwijfelend keken we of dat jochie zijn rijbewijs heeft. De meeste Indoos zien hier namelijk zo veel jonger uit, maar bij navraag bleek hij 21 te zijn. Na een prima ritje van ongeveer 30 minuten kwamen we aan bij het prachtige witte strand van Selong Balanak. Het strand van de Gili's is al bijzonder mooi, maar dit strand is nog veel mooier. Ook hier zijn weinig toeristen, een paar karige strandtentjes en verderop een restaurant met bungalows om te verblijven. Na een heerlijke lunch hebben we ons op de strandbedjes geïnstaleerd en zijn hier de komende uurtjes niet meer vanaf gekomen. Wat is het heerlijk hier! Toen het langzaam avond werd was het natuurlijk de vraag wat we met overnachten gingen doen. Gaan we terug naar Senggigi of blijven we hier ergens in de buurt? Ik vond het wel een leuke uitdaging om te kijken hoe laat we van de strandbedjes gegooid werden. Had het hier namelijk heerlijk naar mijn zin. Zonnebrilletje op, af en toe een duik nemen en drinken uit een kokosnoot. De jongen van de strandtent zei ons dat we sowieso tot na de zonsondergang moesten blijven. Tot hoe laat kunnen we dan blijven vroeg ik. "What you want", was het antwoord. "So we can sleep here?!" "Yeah, ofcourse you can". Why not.. laten we op het strand slapen. Niet iedereen was hier even enthousiast over. De local vertelt ons dat het 's nachts wel koud is en dat het water erg ver het strand op komt. Na even overlegd te hebben waren we er uit. Sanne 1 en ik bleven op het strand crashen en de andere chicks gingen in de homestay verderop slapen. Aah waar gaan we aan beginnen.. Totaal geen warme kleding bij, zou het echt zo erg gaan afkoelen? De zon was inmiddels al bijna volledig onder en de guy van de strandtent ging onze bedjes klaar maken. Twee bamboe strandbedjes naast elkaar, alsof we ieder een kingsize bed hadden. Toen de zon volledig onder was, was er op de zee een echte 'city' ontstaan. Er waren allemaal vissersbootjes met lampjes op het water, een prachtig uitzicht. We kregen van de locals een heerlijke mie goreng met fried chicken voorgeschoteld. Het was 20.00 uur en het strand was totaal uitgestorven. Af en toe zag je een lamp aan gaan in een van de surftentjes. Bij elk tentje slaapt er wel een local om zijn shop te beveiligen. Hoe gaan we deze lange nacht door komen als het zo rustig is? "Ok, we have to sleep" zegt de vriendelijke guy van de strandtent. Hij kwam met 3 kussens aan zetten. Aah wat een luxe! Al gauw kwamen Sanne en ik erachter dat we nog te veel energie hadden om te slapen. Een kussengevecht dan maar? Met zijn tweeën bestormen we onze lokale vriend en jawel hoor we krijgen ze net zo hard terug gemept. Haha lekker puberachtig konden we onze energie kwijt. Nadat het speelkwartier voorbij was, gingen we toch maar een poging doen om te slapen. Met onze sarong als 'deken' omgewikkeld en onze rugzak als kussen gingen we aan onze nachtrust beginnen. Wat is het heerlijk om met het geluid van de zee op de achtergrond als een blok in slaap te vallen. Maar pff.. wat zijn die bedjes ontzettend hard! Elk uur wisselen van houding omdat je wakker wordt van de pijn in je rug en heupen. Om 05.00 uur uiteraard het gejengel van de moskee en o, 06.00 uur staan er opeens allemaal lokale kinderen naast je bed. Hello! Ja hoor, de dag gaat weer beginnen, de strandtent moet weer klaar gemaakt worden. Uiteindelijk heb ik nog een uurtje weten te rekken en werd ik om 07.00 uur echt wakker toen Sanne alweer uitgebreid aan de koffie zat. We kregen een pittige rijstmaaltijd als ontbijt voorgeschoteld, de restjes gingen naar de hond. De zon schitterde alweer op het prachtige strand en de eerste locals lagen al in de zee te zwemmen. "You have to take a shower" zei onze vriend terwijl hij naar de zee wees. Ja pff.. eerst ff wakker worden hoor! Maar wat heb ik voor deze omstandigheden verassend goed geslapen zeg. Wat is het heerlijk om in de vroege ochtend vanuit je bed in een zombie modus je eerste duik in de zee te nemen. De andere meiden waren inmiddels ook op het strand gearriveerd. De rest van de dag hebben we lekker gechillt. Sanne en ik konden geen strandbedje meer zien dus hebben lekker bij de strandtent gezeten met onze nieuwe matties. Aan het eind van de middag was het weer een uitdaging om transport naar Senggigi te regelen, omdat hier natuurlijk ook geen taxi's te bekennen waren. De locals wilden ons maar al te graag helpen en uiteraard wat geld verdienen. Uiteindelijk na wat misverstanden zijn we toch weer veilig terug in ons huisje aan gekomen. Wat een heerlijk avontuurlijk weekend was dit!

Het aftellen is helaas alweer bijna begonnen... Volgende week vrijdag (ja, volgende week al) stap ik in het vliegtuig richting Hanoi (Noord-Vietnam), dan gaat mijn echte backpack avontuur samen met Ellen definitief beginnen. Wat zal ik het prachtige Indonesië, met de ontzettend mooie witte stranden gaan missen! Ik vind het erg jammer dat ik niet nog meer van Indonesië kan gaan ontdekken, want wauw wat is het mooi hier! Maar wat ik pas echt ga missen, is het scooterrijden tussen het typische verkeer van Indonesië. Asociaal hard mogen rijden, links én rechts in mogen halen en geen verkeersregels hebben bevalt me erg goed. Ik denk dat ik voor mijn verjaardag maar een scooter ga vragen, maar wel eentje met 125cc, anders is er natuurlijk ook geen zak aan...