Aan alles komt een einde, dus helaas ook aan mijn tijd op Lombok. Alweer ruim 5 weken geleden begon ik poepie zenuwachtig aan mijn avontuur en nu zit het eerste deel van mijn reis er alweer op. Wow, time flies! In eerste instantie denk je dat 4 maanden aan de andere kant van de wereld best een lange tijd is, maar als ik na ga hoe snel deze weken zijn gegaan baal ik enorm dat ik al een vliegticket voor januari terug naar Nederland heb geboekt. Eigenlijk is Nederland toch ontzettend saai? Geen zorgen aan je hoofd, alleen maar leuke dingen doen, het strand op loopafstand en leven met tropische temperaturen; dat is toch veel leuker?! Dit avontuur is precies waar ik al twee jaar naar uit heb gekeken en waar ik nu eindelijk van mag genieten. Dromen zijn werkelijkheid geworden!

De reden dat ik graag vrijwilligerswerk wilde gaan doen is om midden tussen de locals te wonen en te werken en op deze manier het land en de cultuur beter te leren kennen. Door mijn ervaring in Zuid-Afrika heb ik gemerkt dat wanneer je midden tussen de locals woont en werkt, je de cultuur en het land veel beter leert kennen dan wanneer je als toerist een land bezoekt. Deze bijzondere ervaring wilde ik nogmaals binnen een ander land en cultuur op doen. Maar is dit gelukt? Het toerisme op Lombok is nog erg onder ontwikkeld, waardoor het land en de cultuur nog erg puur is. Het pure Azië kun je hier dus nog op veel plekken terug vinden. Er zijn veel verlaten prachtige witte stranden, kleine dorpjes waar erg primitief geleefd wordt en backpackers zul je voornamelijk alleen in Senggigi treffen, maar ook dit is uniek als je hen tegen komt. De meeste backpackers komen hier alleen voor de overstap naar de Gili eilanden of voor de bekende Rinjani trekking. Ik geef ze groot gelijk, verder is hier eigenlijk weinig te beleven en zul je je als backpacker waarschijnlijk erg eenzaam voelen. Op de locals na zul je hier niet snel nieuwe mensen ontmoeten, daarvoor zul je toch echt naar de Gili eilanden moeten of richting Bali gaan. Ik ben dan ook erg blij dat ik in een huis terecht ben gekomen met drie ontzettend gekke, lieve meiden, waarmee ik samen een prachtige tijd heb gehad op Lombok. Samen hebben we veel tripjes gemaakt, heel wat bintangs gedronken en veel geouwehoerd (oftewel; doen waar ik goed in ben). Omdat je hier zo weinig toeristen ziet leer je het land 'onbewerkt' kennen en dat is precies waar ik naar op zoek was en waar ik naar verlangde. Dus ja, het is gelukt! Door de stichting ben ik op veel plekjes gekomen waar ik als toerist zijnde nooit terecht zou komen. Ik heb bijzondere dingen gezien en beleefd. Niet altijd even leuk om te zien, maar dit zijn leerzame momenten en momenten van bewustwording. Bewustwording hoe goed wij Nederlanders het hebben en hoe dankbaar we mogen zijn. Dit zijn mooie herinneringen.

Het werken binnen de stichting was niet altijd even makkelijk. De taalbarrière was voornamelijk het probleem. Ik spreek geen Indonesisch en zij spreken amper tot geen Engels. Tsja.. Hoe los je het dan op? Een oplossing was er niet altijd. Dit maakte de communicatie soms erg lastig. De Indonesische mentaliteit is totaal anders dan wij Nederlands gewend zijn. Er zijn best wel wat dagen geweest dat ik er voor mezelf te weinig voldoening uit kon halen en dat ik me verveelde. Bijna twee uur niks doen, oftewel soort van pauze houden, op een werkdag is voor ons Nederlanders ondenkbaar en niet voor te stellen. Dit is iets waar ik tot op heden eigenlijk ook nog steeds niet aan kan wennen. Ik ben gewend om hard te werken. Als ik weet wat ik kan doen, zal ik ook zorgen dat de taak volbracht wordt. Naar mijn idee hebben ze hier binnen de stichting te weinig gebruik van gemaakt en dat vind ik eigenlijk wel jammer. Maar desondanks heb ik echt een super tijd gehad en had ik dit avontuur voor geen goud willen missen!!

Wat heb ik de afgelopen twee weken gedaan?

Afgelopen woensdag was het natuurlijk tijd voor een feestje, want het was mijn verjaardag! Terwijl ik normaal mijn verjaardag met een dikke trui aan mag vieren kon ik dit jaar heerlijk rond lopen in een zomerjurkje. Ook best leuk! Persoonlijk geef ik niet zo heel veel om mijn eigen verjaardag, maar zoals vele van jullie weten ben ik niet vies van een feestje. Overdag ben ik gewoon naar de stichting geweest en 's avonds heb ik er met de meiden een feestje van gemaakt. Eerst lekker gaan uiteten en vervolgens uiteraard naar Happy Café gegaan. Naast de 'happy birthday-song' en hét t-shirt van Happy Café kreeg ik van de barmannen een cocktail aan geboden genaamd 'fall down'. En tsja.. eigenlijk is dit wel een goede woordkeuze als conclusie op deze avond... De eigenaar van Happy Café zorgde er voor dat we niet droog stonden; cocktails en shotjes in overvloed. Uiteindelijk zijn we met de crew van Happy Café verplaatst naar 'Marina café' en ook hier hebben we geen rooie cent uit geven. Van tequila tot bintang, ook deze eigenaar wist ons te vinden. Haha, wat is het af en toe toch een voordeel om een vrouw te zijn. Top feestje! Deze verjaardag zal ik niet snel vergeten en de day after ook niet...

Naast het werken op de stichting had ik natuurlijk ook nog voldoende vrije tijd over. De gili eilanden, het zuiden van Lombok en de Rinjani trekking kan ik al van mijn bucketlist afstrepen. Het enige wat ik nog graag zou willen doen op Lombok was een dagtrip naar de watervallen. Het water van de watervallen is afkomstig van het meer van de mount Rinjani en ligt dus ook vlakbij de Rinjani, in het noorden van Lombok. Een paar dagen nadat wij de Rinjani trekking hebben gedaan is de Rinjani gesloten. Er is sindsdien sprake van een kleine eruptie. Wat een mazzelpikkies zijn wij! Net op tijd de trekking gedaan, anders hadden we dikke vette pech gehad. Deze week is echter de eruptie van de Rinjani toe genomen. Afgelopen week was het zo erg dat door de aswolken het vliegveld van Bali en Lombok gesloten is en dat alle vluchten gecanceld zijn. De andere meiden zaten al dik in de stres omdat er gesproken zou worden over een mogelijke evacuatie. In gedachten zagen ze de tsunami al ontstaan en hadden ze hun noodtasje al klaar staan mochten we onverhoop ons huis moeten verlaten. En ik.. Ik moest er stiekem maar hard mee lachen en kon er de lol wel van in zien, haha. Het leven op Lombok gaat gewoon door en de locals blijven lekker relax. Naar mijn idee dus nog totaal geen reden om paniek te zaaien. De afgelopen dagen is er ontzettend veel stof in de lucht en lopen de locals rond met een mondmasker alsof de vogelgriep is uit gebroken. Het enige wat voor mij nu van belang is, is dat het vliegveld van Lombok zo snel mogelijk weer open gaat en dat ik aanstaande vrijdag gewoon mijn vlucht richting Hanoi kan nemen. Het vliegveld van Bali is inmiddels weer open. Sinds de afgelopen vier dagen en tot op heden zijn alle vluchten vanuit Lombok airport gecanceld. Er is nergens duidelijk informatie hierover te vinden en de locals kunnen hier ons ook maar weinig over vertellen. Het wordt nog even spannend dus...

De trip naar de watervallen kon desondanks gewoon door gaan. Dit wil dus ook zeggen dat er geen direct gevaar is. Afgelopen zaterdag om 09.00 uur werden we opgehaald voor de dagtrip naar de watervallen. Er was een driver mee en nog een 2e persoon waarvan we dachten dat hij dan onze gids zou zijn. Al snel kwamen we erachter dat deze goede man geen woord Engels spreekt. Op onze meest slechte manier vroegen we aan de man "is Rinjani dangerous?" Waarop de man antwoordde met "yes" en een blik dat hij ons niet begreep. Oké dan..... Dat gaat wat worden vandaag. Het is ongeveer twee uur rijden naar het noorden van Lombok. Het was een mooie route om te rijden. Berg op, berg af en veel rijstvelden waren er te zien. Het gebied leek hier meer groener dan waar wij wonen (in het westen van Lombok). Onderweg zijn we veel apen tegen gekomen. Ze zitten braaf langs de kant te wachten tot dat mensen eten uit de autoramen gooien. Na een stop gemaakt te hebben en de aapjes pinda's gevoerd te hebben zijn we door gereden naar de watervallen. Aan gekomen bij de start van de hike naar de watervallen stonden er tientallen gidsen die maar al te graag met ons op pad wilde gaan. Onze driver had ondertussen een gids voor ons geregeld. Ik vroeg aan de gids hoeveel het kostte (want uiteraard vragen ze hier voor alles geld), waarop hij zei "150.000 rupiah each person". Say whuttt, haha dikke doei.. Uiteindelijk hadden we geregeld dat hij voor 150.000 rupiah (ongeveer 10 euro) totaal met ons mee ging. We begonnen aan de hike naar de eerste waterval. Dit was ongeveer 15 min lopen. Onderweg kwamen we alleen enkele locals tegen, waarbij we ons afvroegen wat ze daar deden midden in de jungle. De eerste waterval was niet zo boeiend, dus we begonnen al snel aan de hike naar de tweede waterval. Dit was ongeveer 25 min lopen en vraagde wat meer vaardigheid. Sommige delen moesten we op de slippers door het ijskoude water klauteren. Plots kreeg ik een kleine deja vu naar de klim van Rinjani. Aangekomen bij de tweede waterval zagen we mensen in het water zwemmen. Dit wilde wij natuurlijk ook. Dus hup tassen neer gegooid, kleren uit en zwemmen maar. En neeheee, niet naakt. We hadden onze bikini al thuis aan getrokken. Ieeeh.. wat was dat water ijskoud, maar eigenlijk wel lekker verfrissend. Om bij de waterval te komen moesten we nog een stuk door het water klauteren. Helaas kon je daar niet lekker chillen, alle rotsen waren nat en vanuit de waterval spetterde overal water. Dus nadat we een duik hadden genomen, hebben we onze spullen gepakt en zijn we helemaal terug naar boven geklauterd. Leuk om dit gezien te hebben, maar persoonlijk vond ik het niet heel bijzonder eigenlijk. Na de lunch zijn we terug naar onze driver en bijrijder gelopen en in de auto gestapt. "Where are we going now" vroegen we aan de bijrijder. "Sengiggi" antwoorde hij. Huh maar we zouden toch nog naar een traditioneel dorpje gaan?! Met een kaart van Lombok hebben we dmv handen en voeten aan de man uitgelegd dat we nog graag naar dat dorp wilden gaan. "Oh no tomorrow" zegt hij, uhhh nee niks tomorrow, nu graag! Na de nodige telefoontjes kregen we bevestiging en gingen we naar het dorp. Tenminste dat dachten we; opeens stoppen we en loopt de man met een kaart van Lombok naar een aantal locals. OMG, hij weet niet eens de weg; wat een kneus. Uiteindelijk komen we bij een traditioneel dorpje uit waar de mensen enorm primitief leven. Oké we zijn er zegt de man. Toch hadden we niet echt het idee dat dit het juiste adres was. De mensen die er wonen keken alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. De gids had iemand uit het dorp geregeld die ons een kijkje liet nemen in het leven van deze mensen. De kippen, geiten, katten en honden rende langs ons voorbij. De mensen leven hier in rieten hutjes en koken met primitieve middelen. Na een rondje door het dorp gelopen te hebben en een fooitje te hebben gegeven zijn we regelrecht terug naar huis gereden. Toch onbegrijpelijk dat we op pad worden gestuurd met twee mensen die geen Engels spreken. Het kan hier blijkbaar allemaal..

Vandaag ging ik met de scooter op pad om een nieuwe waterfles van 20L in de supermarkt te halen. Ja hoor, net als de locals vervoeren wij deze ook met de scooter. Tsja, een andere optie hebben we niet en met wat handigheid gaat dit prima. Ik was net onderweg toen ik merkte dat mijn scooter weg slipte. Oh no.. Shit happends, band lek. Voorzichtig omgedraaid en terug naar huis gereden om de scooter van een van de andere meiden te lenen. Sanne vertelde me dat ik aan het einde van de straat de band kon laten repareren voor ongeveer 40.000 rupiah. Ik ben er meteen naar toe gereden en de mannen wilde me uiteraard maar al te graag helpen. Ik vroeg natuurlijk eerst hoeveel het kostte. De man zegt als het alleen een gaatje is kost het 10.000 rupiah, maar wanneer ik de band moet vervangen 50.000 rupiah. We spreken af dat hij eerst gaat checken wat er aan de hand is. De man haalt een bakje water, haalt de binnenband er uit en gaat checken of er een gat in zit. Al snel kwamen we erachter dat er een gat in de binnenband zit. De man geeft aan dat hij het kan repareren en dat er geen nieuwe band op moet. Dus het kost 10.000 rupiah vroeg ik, waarop de man antwoord met "yes". Ik kon mijn lach bijna niet inhouden; 10.000 rupiah, dat is ongeveer 0,60 eurocent! Wat zijn de fietsenmakers in Nederland voor een afzetters zeg!! Heh maar shit, ik heb alleen maar 100.000 rupiah in mijn portemonnee. Bij dit soort tentjes kun je eigenlijk alleen maar met kleingeld betalen, omdat 100.000 rupiah voor de meeste locals niet eens het dagloon is. Hoe ga ik dit oplossen? Mijn scooter hier achter laten en ff snel terug naar huis lopen om kleingeld te halen? Oké op hoop van zegen dat mijn scooter hier zometeen nog staat... "I'll be back in a few minutes" zeg ik tegen de man. "Five minutes?" vraagt de man. "Just two minutes" zeg ik en ik neem een sprintje naar huis. In gedachten denk ik; Esmeeee.. Waar ben je mee bezig? Je weet dat de meeste Indoos niet te vertrouwen zijn! Wat nu als de scooter straks echt weg is... OKÉ sprintje, sprintje.. Fieuw; hij staat er nog! De man kijkt me verbaasd aan dat ik zo snel terug ben. Hij was inmiddels de band er weer op aan het leggen en mijn scooter was weer gereed om te race. Ik blij, hij blij. Ik kon mijn ritje naar de winkel weer voort zetten.

Inmiddels ben ik langzaam begonnen met het pakken van mijn tas en de laatste dingen te regelen voor mijn vertrek uit Lombok. Deze week voor de laatste keer de lekkerste nasi goreng ooit eten, eten bij Jessy café en een bintang aan de bar van Happy Café. Toevallig heb ik net mijn vlucht omgeboekt en ga ik voor meer safe. Het ziet er nu nog niet echt naar uit dat er vanaf Lombok snel weer gevlogen zal worden, dus ik vertrek donderdag met de boot naar Bali om daar mijn vlucht naar Jakarta te nemen. Zoals het er nu naar uit ziet ben ik dan vrijdagavond, gewoon zoals gepland, in Hanoi!! Ik kijk terug op een prachtige tijd in Lombok, maar kijk er nu ook naar uit om mijn avontuur voort te zetten in Vietnam. Tijd voor nieuwe indrukken, nieuwe avonturen en om nieuwe mensen te ontmoeten. Hanoi backpackers; zet het bier maar koud, Nell & Ell komen er aan!!