Vorige week maandag ben ik voor het eerst naar de stichting geweest. Apip heeft me een rondleiding gegeven en het een en ander verteld over de stichting. De stichting LombokCare bevindt zich zo'n 10 minuten rijden met de scooter van mijn huis af. Het scooterritje alleen al, zorgt voor een goed begin van de dag. Wat een crazy rides hier in Indonesië. Het REAdycation project staat binnen LombokCare centraal: Rehablitation + Education = Ready. Dit project richt zich op rehabilitatie en educatie van lichamelijke en meervoudig gehandicapte kinderen. Er wordt fysiotherapie aangeboden aan baby's vanaf 5 maanden tot kinderen van 18 jaar oud. De meeste kinderen die hier voor fysiotherapie komen hebben Cerabrale Parese (CP).

Binnen de stichting zijn drie fysiotherapeuten werkzaam. Één van hen spreekt wat gebrekkig Engels, de andere boys spreken helaas geen engels. Het uitwisselen van informatie en het kunnen leren van elkaar maakt het daarom best lastig. Deze maandag was er iemand aanwezig die als tolk kon fungeren, maar dit kan natuurlijk niet altijd. Binnen de stichting zijn er überhaupt maar 2 à 3 mensen die redelijk goed Engels kunnen spreken. Omdat ik geen Indonesisch spreek maakt het het erg lastig om met elkaar te kunnen communiceren. In het begin ging dit best moeizaam, maar naarmate de dagen voorbij gaan merk je dat iedereen zich wat meer op zijn gemak voelt en dat we elkaar durven aan te spreken. Af en toe wat Limburgse woorden tussendoor gooien en we komen er samen wel uit. Behandelbanken kennen ze hier niet. Er wordt hier therapie gegeven op kleine dunne matjes. Zoals er in Nederland zwaar gehamerd wordt op het belang van werken op je eigen werkhoogte, ter preventie van lichamelijke klachten, kennen ze dit niet in Indonesië. De therapeuten zie je hier af en toe letterlijk in de knoop zitten met zichzelf om het kindje te kunnen behandelen. Bijzonder om te zien hoe ze dit de hele dag vol houden. Wanneer ik een aantal uren op de grond moet zitten, wat hier overigens heel normaal is, kan ik me al geen houding meer vinden. Er is een zwaar te kort aan fysiotherapeuten binnen Indonesië. De drie therapeuten die werkzaam zijn binnen LombokCare hebben alle hun opleiding gevolgd op Java. Op Lombok bevindt zich geen University. Hier blijven wonen en werken is dus ook nog altijd een optie. Even een leuke Indo aan de haak slaan, me bekeren tot de Islam (dat gejengel van de moskee kan ik inmiddels al dromen) en 'grenzeloos verliefd' kan gebeld worden.

Naast het rehabilitatie programma wordt er bij LombokCare ook educatie aangeboden. Dit educatieprogramma bestaat uit twee onderdelen. In de ochtend wordt er educatie gegeven aan jonge kinderen die nog geen enkele vorm van onderwijs hebben ervaren omdat zij vaak niet worden aangenomen bij reguliere kleuter- of basisscholen. In de middag vindt het Life Skills programma plaats. Dit programma is gericht op kinderen die al voor een groot deel naar het reguliere of speciale onderwijs gaan, maar nog niet helemaal kunnen bijbenen met het niveau van de klas. Binnen de Life Skills worden er oefeningen gedaan voor de grove en fijne motoriek, maar worden er ook oefeningen gedaan om hen weerbaarder te maken en hen Life Skills mee te geven voor de toekomst. Veel van deze kinderen worden namelijk op hun reguliere school gepest omdat ze anders zijn dan alle andere kinderen in hun klas. Weerbaarheid en assertiviteit is dus een belangrijk aandachtspunt binnen dit middagprogramma.

Als toevoeging binnen het Rehabilitatie en Educatie programma is er ook een Social Work afdeling werkzaam. De Social Workers fungeren als contactpersoon tussen de stichting en de ouders van het kind. Sinds kort is er ook een logopedist werkzaam binnen de stichting. Wanneer nodig wordt er spraaktherapie aangeboden.

Samen met Apip en een van de fysiotherapeuten heb ik een planning gemaakt hoe we de komende weken gaan indelen. Op dinsdag, woensdag, en donderdag werk ik op de stichting en ga ik zelfstandig kinderen behandelen en eventueel de fysiotherapeuten helpen. Op maandag en vrijdag ben ik vrij. Wanneer er huisbezoeken gepland staan mag ik mee gaan. Het is even afwachten in hoeverre deze planning uitgevoerd wordt, want het is en blijft Indonesië...

Inmiddels ben ik al verschillende keren met de Social Worker en Apip mee geweest naar een paar huisbezoeken. Voordat deze huisbezoeken gedaan worden zijn er al intakes afgenomen om te screenen of de stichting de hulp kan bieden wat het kind nodig heeft. Hierna wordt er een huisbezoek gepland om het gezin beter te leren en de leefomstandigheden te bekijken. Afhankelijk van hoe 'rijk' het gezin is, wordt bekeken of het kind in aanmerking komt voor sponsoring of dat de ouders alles of gedeeltelijk zelf de kosten moeten financieren. De sponsoring die de stichting krijgt komt voornamelijk uit Nederland. Het waren meteen een paar bijzondere huisbezoeken waardoor je wel even met twee benen op de grond gezet wordt. Bij alle drie de huisbezoeken waren de omstandigheden erg armoedig. In Indonesië heb je veel kleine eettentjes langs de weg. Wanneer je er op de scooter langs rijdt zou je niet zeggen dat daarachter nog mensen wonen. Maar ja wel hoor.. Deze mensen leven in kleine huisjes, als ze geluk hebben van beton, maar anders van golfplaten. In het huis bevinden zich geen meubels, alleen de belangrijkste dingen om te kunnen leven; een dun matje van 1m bij 1m om op te kunnen zitten, wat kookspullen en 1 matras om met het hele gezin op te slapen. De badkamer bestaat uit een gat in de grond en een teiltje om zich te kunnen wassen. In Zuid-Afrika heb ik veel van dit soort armoedige omstandigheden gezien, maar misschien is het hier nog wel een tikkeltje erger.. Dan te bedenken dat in deze woningen ook nog eens zwaar gehandicapte kinderen wonen. Bij een van de huisbezoeken waar ik ben geweest woont een jongen van 13 jaar, is geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Kan niet praten, lopen en met de andere kinderen spelen. Nee.. deze jongen zit de hele dag op een omgedraaide ton, in de schaduw naast het huisje of ligt binnen op een matje. Toen de ouders lieten zien hoe het kind er uitzag wanneer hij ging staan druppelde de urine langs zijn been naar beneden. Bij navraag bleek dat de ouders geen geld hebben om pampers voor het kind te kopen. Deze jongen zit dus de hele dag in zijn eigen urine en ontlasting... Op zo'n moment realiseer je hoe goed wij het in Nederland hebben. Hulpmiddelen zoals een rolstoel en een tillift kennen ze hier niet... Door de armoedige omstandigheden krijgt het jongetje geen kans om zo optimaal mogelijk te kunnen participeren binnen de samenleving en net als alle 'gezonde' kinderen echt 'kind' te kunnen zijn. Hopelijk wordt de therapie bij deze jongen zo snel mogelijk op gestart en krijgt het kind een kans om te kunnen participeren binnen de samenleving.

Rond 08.15 uur in de ochtend stap ik op mijn scooter en dan ben ik vlak voor 08.30 uur op de stichting. Lekker met de teenslippers aan, want het is hier overal wenselijk om op blote voeten binnen te lopen. De eeltvorming begint al langzaam toe te nemen, want schoenen heb ik de afgelopen weken amper aan gehad. Over een paar weken kan ik net als de locals zonder op- of om te kijken over het koraal in de zee lopen. De kids die naar school gaan hebben om 10.30 uur de school uit, hun schooldag zit er op. Ze worden door de hele familie opgehaald met de scooter of worden met het busje van LombokCare naar huis gebracht. Tot 11.00 uur werken de fysiotherapeuten, waarna het zwaar tijd is om dik 2 uurtjes te gaan chille. Pff.. uit verveling niet meer weten wat je moet doen, niks voor mij.. Om 12.00 uur staat een heerlijke rijstmaaltijd klaar en gaan we gezamelijk met alle medewerkers van LombokCare lunchen. Elke keer is het weer even spannend hoe spicy het eten die dag is. Tot nu toe kan ik het allemaal prima verdragen en vind ik het heerlijk om het typische lokale eten te proeven. Twee keer per dag rijst eten kijk ik ook al niet meer van op. Ik kan wel zeggen dat ik al helemaal gewend ben aan het leven op Lombok. Mij hoor je niet klagen! Meestal ben ik rond 16 uur klaar op de stichting. Voor de meeste mensen zit de werkdag er rond die tijd er weer op. Dit merk je meteen op straat, de verkeerschaos is weer begonnen. Wanneer ik wat eerder klaar ben met werken en het is mooi weer dan gaan we bijv. naar Albertos in Senggigi. Dit is een café en B&B wat populair is bij de toeristen. Met een heerlijk zwembad met uitzicht op de zee is het hier best goed vertoeven na een werkdagje. De andere dag gaan we met een maiskolfje genieten van de zonsondergang, kijken we met zijn alle een serie, gaan we een hapje eten in Senggigi of drinken we een biertje aan de bar. Ik ben elke dag zo druk, de dagen vliegen voorbij en van verveling is geen sprake.

In mijn vrije tijd probeer ik natuurlijk zo veel mogelijk van dit mooie eiland, het bijzondere leven en de mooie natuur te zien. Op mijn bucketlist van mijn reis door Zuid-Oost Azië staat dan o.a. ook de Gili eilanden (check) en de Rinjani trekking. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver: de Rinjani trekking. De mount Rinjani is een actieve vulkaan op Lombok met een hoogte van 3726m, de op een na hoogste vulkaan in Indonesië. Ik had veel verschillende verhalen gehoord over hoe bizar zwaar deze trekking is, dus was heel nieuwsgierig geworden en wilde het graag zelf gaan ervaren. Vol van zenuwen en heel veel zin om te gaan werden we om half 5 in de ochtend opgehaald om naar de voet van de Rinjani te gaan. Na een lekker ontbijtje in de zon zijn we aan de 3 daagse hike begonnen. Met alleen de nodige spullen - om 3 dagen te overleven - in de rugzak begonnen we aan de tocht naar boven. Ik was samen met mijn huisgenoten, dus een groep van 4 meiden, onder leiding van 1 gids, genaamd 'Mushroom'. Deze rastaboy heeft zijn naam te danken omdat hij jarenlang op Gili T als barman in de Sama Sama Raggaebar heeft gewerkt en hier ook 'magic mushrooms' verkocht. We waren natuurlijk erg nieuwsgierig of hij nog wat lekkers in zijn backpack had zitten, maar helaas.. Naast onze gids liepen er ook 4 dragers mee. Deze dragers namen spullen mee om 3 dagen te survivallen. Spullen zoals tenten, matjes, slaapzakken, eten, drinken, kookspullen etc. droegen zij in rieten baskets op hun schouders mee naar boven. De dragers liepen exact dezelfde route, op enkel hun teenslippers!, als dat wij samen met de gids liepen. Hoewel wij ruim voor hen vertrokken aan de tocht naar boven, haalde ze ons nog altijd in met lopen. Bizar om te zien hoe zij met 35kg aan gewicht op hun schouders de berg op- en af rennen op hun slippers. De jongste drager was 17 jaar en deed dit werk al 3 jaar. Chapeau voor deze mannen!

Dag 1

De eerste paar uurtjes is een fijne wandeling met af en toe wat heuvels maar ook veel vlakke stukken. De laatste uurtjes tot aan de lunch beginnen de heuvels al wat stijler te worden, begint de zon goed op je hoofd te branden en drijven de eerste zweetdruppels over je wang. Het gebied is erg droog, waardoor het stof en zand omhoog waait en je al gauw incognito de berg aan het beklimmen bent. De dragers hadden takken in het bos gezocht die kunnen fungeren als wandelstok. Nee joh die ik heb toch niet nodig zei ik met mijn eigenwijze kop, 'dat ding zit me alleen maar in de weg'. Maar oké, ik gaf die stok toch een kans en ben verder gaan wandelen maar nu mét een wandelstok. Onderweg kwamen we steeds meer groepen tegen die ook de weg naar boven aan het beklimmen waren. Na een heerlijke uitgebreide lunch, klaar gemaakt door onze dragers, begon het echte klimmen. De heuvels waren steiler, de temperatuur tikte de 30 graden aan en het kostte steeds meer energie om naar boven te komen. Inmiddels was ik ontzettend blij dat ik niet eigenwijs was geweest en toch braaf de stok mee had genomen. Het gaf je net iets meer steun met klimmen, die je goed kon gebruiken. Er zijn geen gerichte paden, alleen de richting is bekend. Je moet je eigen weg naar boven zien te klimmen. Dit maakte het erg leuk en uitdagend, maar tegelijkertijd kostte het ook ontzettend veel energie. De laatste uurtjes van de eerste dag waren best afzien. Pff.. er leek geen einde aan te komen. Na ongeveer 8 uurtjes verder, helemaal zwart van het stof, zijn we eindelijk aan gekomen bij kamp 1 en zat dag 1 van de trekking er op; nog 2 hele dagen te gaan! De dragers bouwde het tentenkamp voor ons op en maakte een fijn kampvuurtje. Om je heen zag je tientallen tenten staan en dat op de kraterrand van de vulkaan. Met een fantastisch uitzicht ging de zon langzaam onder, de wind begon sterk toe te nemen en het werd een stuk kouder buiten! Brr.. meteen alle kleren die ik bij me had aan gedaan, wetende dat we een koude nacht voor de boeg hebben. Na een goede maaltijd, nog even gechillt bij het kampvuur en toen snel ons bedje opgezocht. Helemaal kapot van dag 1 begon de mentale voorbereiding van dag 2; de weg naar de top, de zwaarste dag van de trekking.

Dag 2

Om 02.15 uur werden we gewekt. Snel ontbeten met cornflakes en melk, waarna het tijd was om ons naar de top van de Rinjani te wagen. We hadden de tip gekregen alleen de belangrijkste spullen zoals zaklamp, camera, eten en drinken mee te nemen, want het zou een hels bizarre tocht worden. En ja hoor, dat heb ik geweten.. De eerste uurtjes waren redelijk goed te doen. Veel klimwerk, wat vooral op conditie aan kwam. Maar toen de top steeds dichter in beeld kwam werd de hike steeds en steeds zwaarder. Ook nu weer was er geen zichtbaar pad, maar was alleen de richting bekend. We liepen inmiddels over de lavastenen naar boven. Wanneer je 3 stappen had gezet, kwam je in werkelijkheid maar 1 stap vooruit. Elke stap was zo bizar zwaar, je zakte steeds terug naar beneden. Je leek maar niet vooruit te komen. Om je heen zag je alleen maar mensen zwoegen en aftakelen. Ook ik heb meerdere keren op het punt gestaan om te stoppen en terug naar beneden te lopen. Maar omdat je andere mensen net zo hard ziet zwoegen om de top te bereiken en ik erg nieuwsgierig was naar de top bleef ik maar door en door gaan. Opgeven was geen optie! De zon was inmiddels op aan het komen en het uitzicht werd steeds mooier. Uiteindelijk, na uren afzien, de top van 3726m bereikt! Wauw, wat een fijn gevoel! Hier lekker genoten van het fantastisch uitzicht over de vulkaan. Na de nodige foto's gemaakt te hebben, zijn we rustig aan terug naar kamp 1 gedaald, waarna weer een heerlijke maaltijd stond te wachten. Je verbruikt zo veel energie dat elke maaltijd weer smullen was. We hadden iets te lang op de top van het uitzicht genoten waardoor het krap zou worden om nog voor het donker naar kamp 2 te lopen. Samen met onze gids en de dragers hebben we besloten om deze dag nog maar 3 uurtjes, ipv 6 uur, te gaan lopen. Onze benen en voetjes waren hier stiekem heel erg blij mee, want ik was totaal gesloopt. Pff.. wat heeft dat hels bizar zware stuk naar de top veel energie gekost!

De komende 3 uurtjes gingen we afdalen naar het meer. Ook dit was alleen maar van steen naar steen klimmen en zelf je weg uitvinden. De dragers huppelde weer, tot onze verbazing, als aapjes over alle keien naar beneden. Bij het meer kregen we weer een goed verzorgde lunch. De dragers gingen het tentenkamp opbouwen en wij gingen nog een stukje dalen naar het meest ontspannende moment van de dag; de hotspring!! De hele middag keken we er al naar uit om lekker in de hotspring te gaan ontspannen en om ons te wassen. We zagen er uit als varkens, maar dat mocht de pret niet drukken. Omdat we hadden besloten om bij het meer te overnachten konden we langer in de hotspring relaxen. Dit hadden onze beentjes wel verdiend! De locals kwamen even kijken wat voor 4 chicks er aan het zwemmen waren en wilde maar al te graag met ons in de hotspring chille. Toen het donker begon te worden zijn we weer naar boven geklommen en stond het avondeten al op ons te wachten. Met de voetjes voor het kampvuur en een muziekje aan, nog even geouwehoerd met de gids en de dragers, waarna we weer vroeg onder de wol kropem. De volgende dag moesten we namelijk 3 uur langer lopen, omdat we vandaag minder gelopen hadden.

Dag 3

Om 05.15 uur werden we gewekt met koude friet en bief-mayonaise sandwich. Maar noem het maar meer mayonaise-bief sandwich want een pot calvé mayonaise was er niks bij. Gadsie, het was nog niet eens half 6 in de ochtend. Denken deze Indoos nu echt dat Westerse mensen dit als ontbijt eten?! Maar bij gebrek aan beter en wetende dat het hike me veel energie kost, toch maar wat van dit heerlijke ontbijt naar binnen gewerkt. Spullen pakken, tanden poetsen en hup klaar voor de laatste dag; een hike van 9 uur met eerst een stuk berg op klimmen en daarna veel dalen. De eerste paar uurtjes waren wederom prima. De beentjes voelde ietwat verzuurd, maar ach van 2 ontzettend zwaren dagen was ik dik tevreden hoe mijn lichaam voelde. Na enkele uurtjes verder had ik het langzaam wel gehad met hike. We daalde en we daalde maar er leek geen einde aan deze tocht te komen. De kuiten begonnen inmiddels tegen te sputteren en hadden het net als ik ook wel voor gezien. Genoeg gelopen zou je zeggen. De uren tikte verder en voor mijn gevoel daalde we maar minimaal. In de jungle nog een aantal 'black monkeys' gespot. De rustpauzes en de gekheid namen toe. Dan maar veel lol maken met de gids en de dragers om de pijnlijke beentjes te vergeten. Doordat je 0 grip had in het stoffige zand ben ik nog minimaal 8x hard op mijn snoet gevallen, maar dit zorgde voor de meest hilarische momenten. Elkaar kei hard uitlachen waren we goed in, maar je weet 'karma is a bitch', dus voor je het weet lag je zelf weer met je koppie in het zand. De laatste uurtjes waren flink afzien. Niet voor te stellen hoe intens blij wij waren toen het taxi busje in zicht kwam; het einde van de trekking, het zit er op! We hebben het volbracht!!!

Een groot deel van deze trekking is puur strijden op doorzettingsvermogen en flink afzien. WAUW! Wat een bijzonder avontuur was dit. De meest bizar zware hike die ik ooit heb gedaan. Met ietwat verzuurde beentjes ben ik er prima vanaf gekomen. De massage hadden we dan ook dik verdiend. Het was het allemaal meer dan waard! Lifetime experience!!